DSC09382
DSC09382

Le Train Bleu, Parijs

Op 22 juni 2004 in Frankrijk.

Le Train Bleu. Het stationsbuffet van het Gare de Lyon. Evenals het Grand Palais, het Petit Palais en de brug van Alexander III gebouwd in 1900 voor de wereldtentoonstelling. Overweldigend gedecoreerd, zo zegt het foldertje wat in 10 talen klaarligt (geen Nederlands) en dat klopt. Twee gigantische zalen van vloer tot plafond in die overweldigende Belle Epoquestijl versierd. Je kijkt er je ogen uit. Lange banken met van die mooie koperen open bakken erop, waar je in vroeger tijden je bagage in kon leggen, keurig gedekte tafels met stoelen voor de andere zijde. Prettig ruim opgezet, dus geen gedoe met ellebogen en dergelijke. Heerlijk koel was het er ook, de grote bovenramen met de prachtige kanten versieringen stonden open. Oudere dames, die het altijd koud lijken te hebben, moesten hun jasje maar gewoon aanhouden. Ik mag dat wel, maar misschien dat ik als ik zelf de leeftijd heb bereikt dat ik het altijd koud heb daar anders over denk. Prachtige lampen aan de plafonds, eigenlijk teveel details om hier op te noemen...kijk dus maar naar de website: http://www.le-train-bleu.com/.

Ole was in de wolken. De entree is in het station en er stonden wel 12 treinen klaar om te vertrekken, ook TGV's. Ideaal dus. Hij keek zijn ogen uit. Ook nadat we de mooie trap, waar dan helaas zo'n schreeuwerige rood/blauwe tl-verlichting bovenhangt met de naam van het restaurant, beklommen hadden en keurig werden ontvangen en naar onze tafel werden geleid. Veel personeel hier, erg veel.. Eigenlijk heb ik nog nooit zoveel personeel bij elkaar gezien, behalve dan in die all inclusive dingen in Turkije, waar ze rustig met 10 personen elke dag het gras maaien.
Nu is een apritief een beetje een probleem voor ons aan het worden in Frankrijk, zo constateerden we, want in champagne heb ik heel gewoon niet altijd trek, bovendien moet dat een beetje speciaal blijven vindt mijn blijkbaar toch calvinistische hart, jenever hebben ze vrijwel nooit, van bier raakt mijn trek weg en pernod en dergelijke vind ik ook al niet lekker. Dus maar gewoon een flesje witte wijn besteld, we zouden vast wel iets van vis eten vanavond. Een Chablis, 1er Cru les Vaillons 2000, W Lefévre. Gewoon een lekkere wijn. Ole een Orangina en we gingen de kaart eens bekijken.
Nu lijkt de kaart redelijk uitgebreid, maar dat viel toch een beetje tegen. We hadden een beetje moeite met kiezen eigenlijk. Ole wilde erg graag slakken en daarna eend, ik wilde graag licht eten, want ik voelde de lunch nog steeds en Constant zou zich aanpassen...
Uiteindelijk besloten we dat we alledrie het menu zouden nemen, waarbij Ole en Constant dan als voorgerecht de slakken wilden. Maar.....een wisseling in het menu is hier in het geheel niet aan de orde. Sterker nog: uitgesloten !! Oef....
Ole was natuurlijk al een beetje moe, het was eigenlijk zijn bedtijd al en hij had flink rondgestruind en veel indrukken opgedaan, dus hij vertelde ons dat als hij dan toch geen slakken kreeg, hij het kindermenu zou nemen. Nu kon hij wat ons betreft best á la carte eten en dan toch gewoon die slakken en die eend krijgen, maar nee....alleen als het in het menu zat, want we hadden ook al zo'n grote bekeuring gekregen vandaag. De schat ! Praten als Brugman hielp niet, hij bleef bij zijn standpunt.
Voor Ole dus het kindermenu en voor ons het gewone menu.
Brood stond inmiddels op tafel en ook ongezouten boter, ijswater was geen probleem en onze voorgerechten kwamen redelijk snel.
Crème glacé aux brocolis et son sorbet au basilic . Koude brocollisoep dus met een sorbet van basilicum erin. Een prima soepje dit. Mooi op smaak, niet te koud, gewoon goed. De sorbet was daarentegen korrelig en gaf een vreemd zoete smaak af, die in ieder geval mij niet kon bekoren, Constant had er dan weer minder moeite mee. Ole proefde de soep en was er niet helemaal kapot van.
Bij het hoofdgerecht en de kaas hadden we een rode wijn uitgezocht, een Les Pagodes de Cos 1998, 2éme Vin du Château Cos d'Estournel, Saint-Estèphe en ook die beviel ons.
Het gerecht van Ole kwam, het kindermenu is hier een keus uit vis, vlees of een grillade, een raar drankje is dan inbegrepen en een ijsje. Ole wilde wel iets gegrilds, dus kreeg een op zich mooi stukje gegrild vlees, wat zeer aan de kleine kant was met erbij en daar werd hij wel blij van, een mooie Béarnaisesaus. Als garnituur dan nog wat plakken gepofte aardappel en één aardappelbeignet. Dit alles kon hem niet bekoren.... Overigens wel weer attent van het personeel: hij kreeg gewoon telkens flesjes Orangina (wat eigenlijk mijn bedoeling helemaal niet is, maar goed) en die vonden we niet terug op de rekening. Bovendien is Ole een broodliefhebber en hij mocht van ons een beetje zout op de boter doen, dus hij heeft zich daar te goed aan gedaan.
Nog een opmerking over het personeel: het loopt hier niet. Behoorlijk geestig eigenlijk om te zien hoe zoveel mensen elkaar zo in de weg kunnen lopen. Nu moet men hier ook, beladen met zware dienbladen, gigantische afstanden overbruggen, maar dan nog. Rennend of geheel gebogen lopend personeel kan toch eigenlijk niet. Ook maakt men gebruik van allerlei verrijdbaar spul, geheel in Belle Epoquestijl, maar ook daarmee slagen ze er nog in om het geheel rommelig te laten lijken . Gezien de horeca-interesse van Ole hebben we leuke gesprekken gehad over bijvoorbeeld de rol van een maître.

Onze hoofdgerechten, Filet de canard grill aux framboises, petits navets caramelissé arriveerden en die waren okee. Het vlees was niet rosé en de meiknolletjes waren me iets te beetgaar. Wederom heb ik mijn bordje niet leeggegeten, ik weet niet precies wat het dit weekend was, maar opeens vond ik alle gerechten zwaar, te zwaar... Ook Constant vond het allemaal maar matig, maar zoals we gedrieënlijk afspraken: de ambiance hier vergoedt heel veel.
Waarmee we aan de desserts toekwamen. Nu is Ole best een ijsjesliefhebber, maar in Frankrijk heeft hij een uitdrukkelijke voorkeur voor vanille-ijs. Wij hadden Sélection de fromages, geen wagen hier, maar vier stukjes op een bordje (ik ben vergeten welke kaasjes, vier hele gewone, heel bekende, maar wel goede stukjes kaas waren het). Toen wij dit kregen voorgezet, vroegen we naar het dessert voor Ole en kregen te horen dat dat chocolade- en vanille-ijs zou zijn. Nu vond ik het tijd om in te grijpen, dus zeer gedecideerd meldde ik dat Ole alleen vanille-ijs wilde, wat hij vervolgens ook kreeg. Keurig op een kletskopje twee mooie bollen uitstekend vanille-ijs met nog wat chocoladefrutsels erop. Waarmee zijn maaltijd toch nog goed was.
Opeens kregen we van een mevrouw een enqueteformulier in de handen gedrukt, waarop we onze indruk van het restaurant, bediening en ambiance konden geven. Redelijk jolig hebben we dat met zijn drieën ingevuld. Na nog een espresso (in een glas, brrr) met wat madeleines daalden we de trap weer af en hebben de mannen zich geamuseerd met de treinen die nog steeds af en aan reden hier. Toen nog een heerlijke wandeling naar ons hotel en behoorlijk tevreden hebben we heerlijk geslapen, die eerste nacht in Parijs.

Samenvattend: qua maaltijd absoluut geen aanrader, qua ambiance absoluut wel een aanrader. Wij vonden het erg leuk hier eens te hebben gegeten.

 

 

0 gedachtes over "Le Train Bleu, Parijs"

Er zijn nog geen reacties geplaatst.

Geef een reactie

Copyright © 2004 - 2024 Restaurant recensies van Carla, Restaurantbelevingen | Alle rechten voorbehouden | Privacyverklaring

Designpro.nl | Z-IM.nl