De Librije in Zwolle, eerste bezoek (lunch)

De Librije..
Op vrijdag, 6 december 2002. Een afspraak, al enige tijd geleden gemaakt. In eerste instantie wilden we het diner op 7 december, maar De Librije zit voor het diner, zeker in de weekenden, maanden en maanden volgeboekt. Dus een lunch, wat mij betreft prima. Ik lunch nu eenmaal liever...
Een grote stroomstoring in Rotterdam zorgde voor enige vertraging bij het ophalen van onze gourmand, die ik op zou halen bij zijn logeeradres. Maar de reis vanuit Rotterdam ging voorspoedig en wij snelden richting Zwolle. We waren zelfs zo vroeg, dat we bij een uitspanning even een kopje koffie gingen drinken. Bij binnenkomst in Zwolle is het een kwestie van de bordjes Centrum volgen en dan kom je heel snel op het grote parkeerterrein terecht, wat grenst aan het prachtige Librijerestaurant. Imposant, mooi beschilderde rode luiken. Onze tafelgenoten waren enige seconden voor ons gearriveerd en stonden nog net buiten, bij de jongeman van de valetparking. Dus gevieren gingen wij naar binnen. Zoals Gabriel9 zo mooi verwoordde in zijn recensie 'de deur zwaaide open...'en wij botsten dan weliswaar niet tegen Jonnie Boer aan, maar werden uiterst voorkomend verwelkomd, we gaven onze jassen af en werden naar onze tafel geleid.
Een prettige ronde tafel. Tanja kreeg onder haar tasje een vriendelijk krukje, ik was ietsjes sneller (ik zat ook in een niet heel makkelijk bereikbare hoek) en zette mijn tasje op de grond ;-).
Een mooie ruimte vond ik het. Mooi, in de oorspronkelijke antieke kleuren geschilderd, balkenplafond, wat grove, maar erg warme kunst aan de wand, enkele gordijnen half gesloten, dus heel plezierig qua lichtval en niet te vergeten, uitstekend zittende stoelen, ruim van afmeting, mt armleuning.

Het feest kon beginnen. En dat deed het dan ook.
Wilden we een apritief. Jazeker wilden we dat. Een ruim glas Champagne (Moët hier) werd ingeschonken, (Riedelglazen, zo merkt Bert in zijn recensie natuurlijk heel terecht op) het lunchmenu werd ons toegelicht door de zeer charmante en toegankelijke Jonnie Boer, de kaart werden ons uitgereikt en als eerste hapje kregen we een vorkje met een flintertje ham van wild zwijn. Leuk en lekker. De kaart werd door ons uitvoerig bekeken en kort besproken, eigenlijk wisten we al wat we wilden. Het Tien Keer Mini Menu (zo heet het op de website: www.delibrije.nl). We vroegen de ook al zo charmante Thérèse of het wel mogelijk was zo tijdens de middag, maar als we enkele uren de tijd hadden, was dat geen probleem. Joepie dus !

Wat biedt de kaart nog meer...(behalve dan dat toppunt van genot van tien kleine gangen, waarmee je kriskras het lekkerste van de kaart tot je kunt nemen ;-)).
Een vegetarisch menu (5 gangen), het Alliancemenu (4 gangen), het Librije menu (vijf gangen), het Gastronomisch menu (hierover hebben we, vooral Bert, wiens recensie de recensieminnende smulwebbers hier helaas moeten missen, het spijt me, jullie weten werkelijk niet wat je mist..;-), nog heel kort geaarzeld) en tenslotte dus het Tien Keer Mini Menu.

Nadat we dus helemaal blij het tiengangenmenu besteld hadden, werden de servetten op onze schoot gedrapeerd, leuk detail vind ik dat. Op tafel overigens (wederom gepikt van de recensie van Bert...) het modern vormgegeven plateautje voor het brood met erboven twee kleine schaaltjes voor de verse olijfolie en het kleine klontje boter dat hier per couvert op tafel staat en een hoog glas per twee personen met erin iets korreligs zoetigs, waarin gefrituurde vliesdunne aardappelschillen (dachten wij) staan met een kruidje erop. Leuk ook weer ! Op het modern vormgegeven plateautje voor het brood overigens lag al een bruine boterham, naar mijn zin iets te zoetig, maar dat zal gekomen zijn door het kaneelkorstje. Wat mij enigszins bevreemdde, schoot me later te binnen is dat er pas brood wordt bijgevuld (je kunt dan kiezen uit diverse bolletjes) als je die boterham hebt weggewerkt ;-). Geen brood dus, maar dat is geen enkel probleem voor mij, zoals jullie weten ben ik geen broodliefhebber.

Het wijnarrangement bij het menu bestaat overigens uit (uiteraard) diverse glazen 7 euro per stuk. Omdat wij met zijn vieren waren besloten we om niet het arrangement te nemen, maar zelf iets te kiezen uit de wijnkaart. De wijnkaart is hier dik, mooi en zeer leesbaar. De heren, hoezo geëmancipeerd, overlegden, ook kort met ons en we besloten bij de amuse en de eerste gangen tot een 1999, Tokay Pinot Gris Hugel. Ons werd wat water aangeboden, plat, bruisend of ijswater...keurig hoor, dat ijswater, dat maak je vrijwel niet mee in sterrenrestaurants !

De amuse kwam. Op een mooi groenig bordje (ik weet niet meer alle kleurtjes en vormpjes van het moderne servies wat men hier gebruikt, wat nog in het hoofd zit zal ik erbij schrijven) met daarop een glazen rechthoek met een halfrond uitgeslepen bolletje (omgekeerd naar beneden dus) en een gaatje voor een lolly, vonden wij een gekonfijte eendenleverlolly en een appelcompote met daarop een minimadeleine (een madeleine is een cakeje van een bepaalde vorm). Erg fijn allemaal. De lolly was top, precies zoals ik mijn eendenlever (maar ook ganzenlever hoor) graag zie en gewoon ook wel grappig om hem van een stokje af te bijten. De appelcompote was prachtig fris met een mooi vleugje gember, zonder muffig aan te doen (dat vind ik namelijk toch wel regelmatig van gember) en de madeleine combineerde er prima bij. Ook de wijn was er goed bij (ik wijd niet verder uit over de diverse wijnen, dat ging allemaal uitstekend, mocht een opmerking nodig zijn, zal ik die maken).

De tweede amuse arriveerde. Een crème van schorseneren met een soepje van rode biet, met daarop een stengeltje van het een of het ander, wat volgens onze kritische gourmand nogal leek op de dingen die in de voornoemde glazen op tafel stonden. Het kruidje overigens wat hierin gebruikt was, was een stuk heter qua 'afdronk'. Navraag leerde ons dat het chilipeper betrof. Van biet moet je houden, dat bleek maar weer eens. Erg lekker vond ik het weer, zowel de biet apart, als in combinatie met de schorseneren. Gewoon een leuke combinatie, een wat dikkere drab (crème dus) van schorseneren met erop dat bietenvocht, leuk !

Het eigenlijke menu nam een aanvang. Een krokante koude ganzenlever met zure appelcider en steranijs met daarbij een soepje van 'hete bliksem', zo staat op het menukaartje wat we allevier zo vriendelijk meekregen.
Een uitstekende ganzenlever in een jasje. Ik vond de ganzenlever ietsjes te koud, maar dat mocht de pret niet drukken, wederom werkelijk uitstekend. Over het soepje van de hete bliksem verschilden we nogal van mening. Ik vond hem zeker niet onaardig, ietsjes teveel appel, maar ach.
Hierna een tartaar van kalfsezel en mayonaise van noordzeekrab. Op een rechthoekig bord (geloof ik) twee rondjes met daartussen 2 toefjes van avocado met in ieder geval piccallily. De tartaar van kalfsezel was gemengd met wat kappertjes en de noordzeekrab was romig gemaakt met ik meen een combinatie van room en iets zurigs. De twee toefjes met daarin dus o.a. de piccallily (jeugdsentimen) smaakten er werkelijk uitstekend bij, een hele leuke combinatie.

De fles wijn was leeg en we besloten over te stappen op een 2000, Saint Aubin, Le Charmois O. Lefèvre. Mij beviel de wijn goed, vooral de heren waren van mening dat hij te gesloten was en er werd verzocht om de wijn te decanteren. Ook toen waren ze niet geheel tevreden, maar dat schijnt een vaker voorkomend probleem bij deze wijn te zijn.

We gingen over naar het derde gerecht. Langoustines met scheermessen en olorosoroom. Een geweldig leuk gerecht. Het scheermes, of de scheermessen (want ik kende ze niet en weet dus niet hoe groot ze zijn) werden opgediend in de (lange) schelp, die je desgewenst als lepel kunt gebruiken, geweldig lekker zijn die scheermessen overigens en de olorosoroom deed het er goed bij, alhoewel ik daar maar enkele mespuntjes van heb geproefd, dit was tenslotte pas de derde gang....De langoustines waren als het ware gehakt, gewoon erg lekker (ik ben eerlijk gezegd hoe dit precies in elkaar stak, maar er komen nog meer recensies en het beeld wordt heus wel compleet ;-)).

Hierna kregen wij St. Jakobsmossel geplet met Ibericoham en Jakobsmossel met witte bonencreme en zoet buikspek. De Jakobsmossel met de witte bonencrème en het zoete buikspek was gegrild, perfect natuurlijk, de witte bonencrème was gewoon lekker (wat ik knap vind voor witte bonencrème, want wat kun je nu in godsnaam maken van witte bonen ? behalve nepamandelspijs) en het zoete buikspek vond ik leuk, ik kende dat namelijk ook al niet. Wel zwaar ! De Jakobsmossel geplet met Ibericoham was een plaatje. De rauwe, in dunne plakjes gesneden Jakobsmossel lag in een rondje tussen een cirkeltje van balsamico met daarbinnen een cirkeltje van iets met basilicum en erop lag in mooie dunne repen de Ibericoham. Geweldig om te zien en heerlijk om te proeven.

Toen werden wij verrast met een langzaam gegaarde (nee nee, niet geaard..;-)) jonge makreel met sjalot en een saus van wortel. Hierover waren de meningen zelfs ernstig verdeeld. Ik meen dat ik de enige ben die dit gerecht naar waarde kon schatten ;-) De wortelsaus was veel minder zoetig dan ik had verwacht, de makreel en de sjalot waren behoorlijk zurig. Ik ben nu eenmaal voor zuurtjes en vond dit dus een erg leuke combinatie. De makreel overigens zag er prachtig uit, dat zal gekomen zijn door het langzame garen, maar hij zag er eigenlijk nog rauw uit, mooi om te zien !

Het einde van de visgerechtjes kwam in zicht. Wij hadden inmiddels om iets meer pauze tussen de gerechten gevraagd, het tempo ging iets te snel voor ons.
We kregen na enige tijd een noordzeetongfilet, gegaard in gerookte boter, zoetzure prei met ansjovis en een saus van citroengras. Helaas was de tong niet geheel gaar aan de onderkant, wat een licht taai effect gaf. Het garnituur vond ik dan wel weer erg leuk en lekker, wederom aan de zure kant.

Een gerechtje waarover ik dan wat minder enthousiast ben dan de anderen (maar dat mag ook wel met 10 gangen) was het volgende: kaviaar met aardappel. Een cirkeltje van aardappelpuree met erop kaviaar (ik ben vergeten, ja ook al, welke kaviaar het was, hij smaakte goed. De combinatie met aardappelpuree hoeft wat mij betreft heel gewoon niet, hoe leuk gevonden dan misschien ook. Maar goed, dat is dan zo.

We stapten over op de rode wijn. Een 1994, Beausejour-Bécot, Saint Emilion Grand Cru.
En ons vleesgerechtje kwam op tafel. Polderhaas met munster, aardappel en geweekte kersen. Met een jus die aan tafel over de borden werd geschonken, met chocolade en bloed van de haas erin natuurlijk. Zuigend zachte polderhaas en een leuk toefje munster met daarop een geweekte kers. Leuk om ook thuis na te maken ! Waar de aardappel precies was ben ik ook even kwijt....

Hierna hebben we wat langer gepauzeerd, dat was ook echt wel even nodig. We konden kiezen uit kaas van de wagen, geaffineerd door kaasmeester van Tricht (het valt me op dat vooral in restaurants in het oosten en in het zuiden kaasmeester van Tricht veelvuldig in beeld komt, en terecht, uitstekende kazen heeft hij) of het dessert van het menu: munsterkaas met ganzenlever. Drie van ons namen kaas van de wagen, waaronder ik. Vijf stukjes hadden we (geloof ik, ik in ieder geval wel). Nu weet ik niet meer alle soorten, in ieder geval een Epoisses en een Pont l'Eveque, een blauwe kaas en de andere twee ben ik geheel kwijt. Wat niet wegneemt dat alle kaasjes werkelijk uitstekend waren. We dronken hierbij overigens een 1997, Amarone Raimondi, een Valpolicella. De ontdekking van de maand december wat mij betreft. Wat een wijn, geweldig !!!
En van ons nam het dessert en we mochten een stukje proeven. Buitengewoon lekker, de combinatie van de munsterkaas met de ganzenlever, opmerkelijk !

Toen was het tijd voor het dessert, wij waren inmiddels de laatst overgebleven gasten in het zeer behoorlijk gevulde restaurant, gebrande ananas met een shake van rum en dragon. De ananas was lekker, de shake vond ik bijzonder lekker, een hele leuke combinatie van iets hangoperigs met rum erdoor (wat ik nauwelijks proefde, maar dat zal een andere reden gehad hebben) en erop een aan tafel erop geschonken dragondrankje. Een werkelijk geweldig leuke combinatie ! Hierbij dronken we een glaasje 2001, Kracher Beerenauslese.

Omdat het al laat geworden was dronken wij onze koffie op verzoek op de bank bij de jukebox, die zo'n beetje als lounge dienst doet, men moest voorbereidingen treffen voor de avondzitting. De koffie was in orde, de friandises/mignardises (dit wordt nog uitgezocht, of er verschil is, bedoel ik) waren erg lekker. Een lolly van truffelchocolade heb ik in ieder geval geproefd en verder lagen er nog wat lekkernijen en we kregen nog een lepelhapje, een soesje gevuld met iets van citroensorbet.

En dit was dan De Librije. Een unieke ervaring vond ik het. Ik ga niet vergelijken met Vermeer of met Parkheuvel. Dat heeft Bert gedaan. Ik zal een manier zoeken, ik heb zijn toestemming daarvoor, om zijn recensie te plaatsen een dezer dagen en dan is daar te lezen hoe hij denkt over de drie beste restaurants van Nederland.
Ik vind het in ieder geval terecht dat Lekker 2003 (en ook 2002) De Librije op nummer 1 zet. Niet dat ik enige waarde hecht aan Lekker, maar het wordt nu eenmaal veel gelezen.