DSC09382
DSC09382

Yamazato in Amsterdam

Op 19 december 2005 in Amsterdam, één ster, oosters.

Keurig op tijd reden we de parkeergarage van het Okura Hotel binnen, dus we hadden nog alle tijd voor een kopje koffie en het weerzien met het gezelschap. Rondom half 12 waren we compleet en wandelden we enkele stappen naar het bootje wat ons de hele dag heen en weer zou varen. Zo gingen we eerst in een stralend zonnetje door allerlei grachten naar Hotel de l' Europe, alwaar in een apart zaaltje met een geestig fresco op het plafond een prettige lichte lunch aan ons werd geserveerd en daarna gingen we met een noodgang o.a. het IJ over richting de expositieruimte van Ans Markus, waar we de middag uiterst genoeglijk hebben doorgebracht met veel wijn en het produceren van schilderijen. Die schilderijen worden ons nog bezorgd.
Bij terugkomst in het hotel ging iedereen zich in de avondkleding heisen en we verzamelden in de bar van Yamazato. Voor een impressie van het restaurant, zie de website. Toen we compleet waren werden we via het restaurant begeleid naar ons aparte zaaltje, alwaar we een Japans aperitief dronken. Iets van sake met wat groens met een prettig gemarineerd kersje. Erg sterk vooral.
Mij was verklapt dat ons het Hana Kaiseki menu zou worden gepresenteerd, een zevengangen seizoensmenu met allerlei specialigheden, dus mijn verwachtingen waren hoog gespannen. Op tafel per persoon een soort dienblad met erop twee stokjes en een stokjesleggertje, waarop telkens de gerechten werden geplaatst.

We begonnen met een appetizer. Prachtig ! Maar liefst zeven kleine hapjes kregen we voorgezet. Achtereenvolgens de deep fried oyster: gepaneerd in het een of het ander en boterzacht binnenin, terwijl de oestersmaak nog duidelijk aanwezig was. Een openbaring voor me, want ik heb mijn oesters liever naturel. Ernaast een blaadje witlof en een blaadje roodlof waarop we Simone red Duck with soya sauce aantroffen, ook al zo botermals. Rechtsboven twee piepkleine sushi of grilled eel, die voor zo iets kleins wonderbaarlijk veel smaak hadden, ernaast een stuk deep fried haribot in vinager sauce, een gefrituurd stukje heilbot dus met een erg lekker zoetzuur sausje, daarnaast de salmon rolled sliced egg, ook al zo prachtig om te zien en heerlijk om te proeven. Verder nog een Shimesi mushroom with tofu and sesame dressing met ernaast een toefje ontzettend zachte gember en het slotstuk was het allermooist: een fish jelly with goose liver. Een piepklein (denk aan formaat vingerhoed) geleitje dus met een geweldige vissmaak, waarin wat blokjes ganzenlever, die duidelijk te proeven was, waren opgesloten. Een kunstwerk om te zien, echt geweldig.
Na een prettige pauze kregen we soup. En wat voor soep. Japanese fish clear soup with vegetables and seafruit in traditional tea pot. In een theepotje dus. Erbij een klein schaaltje waarin we de bouillon moesten schenken en we moesten ook vooral niet vergeten de lekkernijen uit het theepotje te vissen en op te eten. Enoki trof ik aan, makreel, een schelpdier wat ik niet kon traceren en nog veel meer prettige groentjes en visjes. En ook de bouillon was absoluut niet te versmaden. Erg leuk.
We dronken bij dit alles overigens een Pouilly Fuissé, die gewoon in orde was. En water uit flessen.
Een waar kunststukje was ook het volgende gerecht, de tsukuri. Op een bedje van crushed ijs, waarop wat donkerrood en groen zeewier lag, wat we vooral niet moesten vergeten te eten, stond een heuse iglo. Geweldig gewoon. Voor in die iglo was een opening, zodat het een soort snoephuisje werd en in die opening lag op een matje onze sashimi of bluefin tuna, seabass and scallop. Reepjes tonijn dus, baars en Jakobsmosseltjes. Erbij een bakje met een erg lekkere sojasaus, een toefje wasabi en die kruidjes die op donkerrode basilicum lijken, maar het niet zijn. En wat eikenbladsla. Alles moesten we dopen in of de wasabi of de soja, of in allebei en alles waarvan we maar dachten dat het eetbaar was moesten we zeker proberen. Aldus de zeer charmante, maar ernstig gebrekkig Nederlands sprekende bedienende dames. Erg lekker vond ik dit en kunstig om te zien. Een kniesoor dus om op te merken dat door al dat ijs de vis te koud was....maar ik geloof dat ik de enige was die daar last van had, echtgenoot was het niet opgevallen. Het kan natuurlijk komen omdat de dames ook hier als eerste hun gerecht krijgen...
Hierna waren we toe aan yakimono, grilled silver cod fish with sanshopepeppersauce. Kabeljauw dachten we zo, maar niet zomaar kabeljauw, prachtige kabeljauw, uitstekend gegrild en licht zoetig vanwege een marinade. Het peperdipje ernaast was erg prettig. Erbij een volledig uitelkaar gerafeld iets wat waarschijnlijk pastinaak was en een gefrituurd moesje met een hele zachte kern wat vast iets van vijg was, want het smaakte ernstig naar vijg. Een erg leuke structuur, dat moesje !
De agemono kon me ook al bekoren. Deep fried lobster namelijk. In een mandje vier flinke stukken kreeft, in een geweldig licht tempuraatje gefrituurd en absoluut fabuleus van gaarheid. Een eveneens gefrituurd blad van het een of het ander en een stuk schaal van de kreeft, ook gefrituurd, waarin dan dat viezige spul (drabberig) - zo noem ik dat altijd - van de kreeft zat. Dat laatste heb ik niet gegeten. Erbij een bakje met ragfijne peper, waarin we absoluut de stukjes kreeft moesten dopen, dat hoorde er namelijk bij. Een leuk effect gaf het, maar de kreeft was ook zonder al smakelijk genoeg. Erg mooi om te zien ook weer.

De main zou iets van vlees zijn, dus we schakelden over naar een Brunello di Montalcino, die in orde was. De wijnkaart - een boek hier - heb ik alleen maar uit de verte zien staan, ik was nog van plan hem in te bladeren, maar ben dat helemaal vergeten, dus ik kan er geen zinnig woord over vertellen.
Op onze dienblaadjes kregen we een gietijzeren brandertje met erop een plaatje, het vuur werd aangestoken en we moesten onze grilled fillet of beef on stone dus zelf bereiden. Nu kende ik dat allang (ooit eens in Parijs in de tachtiger jaren bij een piepklein Japans dingetje gedaan), maar men vond het allemaal erg leuk. Mooie plakken vlees, erbij wat al voorgegaarde groente en 1 kapje van een champignon, die ik niet kende, maar die ik wel erg lekker vond. Uiteraard ook wat sojasaus en dat was dus ons hoofdgerecht.
De maaltijd werd afgesloten, althans het te eten deel, met dessert, in drieën hier. Pumpkin pudding, wat naar niet heel veel smaakte, zelfs de pompoen vond ik lastig te traceren, Japanese icecream, van groene thee, dus al wat bekend en Seasonal fruit, wat me even ontschoten is.
Daarna nog wat koffie en espresso met geweldig lekkere chocoladesnoeperijtjes, een biertje voor mij en we sloten de avond af in de hotelbar.

Samenvattend: een mooie maaltijd.

2 gedachtes over "Yamazato in Amsterdam"

mike

Klinkt goed allemaal! Met hoeveel mensen ben je bij Yamazato wezen eten? Misschien aardig om te weten dat Hana betekent top- of meesterchef. Dus Hana kaiseki is het kaiseki menu van de hoofdchef, in dit geval Oshira-san. Deze keuken, de Kaiseki ryori stamt af van de Cha kaiseki, de maaltijd die door zen boedhisten genoten werd voorafgaand aan de thee ceremonie. De Cha kaiseki heeft strikte regels en in mindere mate heeft de Kaiseki ryori die ook. Zo wordt altijd begonnen met zensai (starters), dan een heldere soep (suimono), gevolgd door sashimi etc. Wat me verbaasd is dat het hoofdgerecht niet vergezeld of opgevolgd is door (een) rijst(gerecht), want dat is wel de gewoonte. Ik ben een maand terug ook bij Yamazato voor de kaiseki geweest. Toen was er ter gelegenheid van een invitatie van een japanse gastchef een speciaal kaiseki menu. En dat was net zo'n feest als jouw avond bij Yamazato als ik dat zo lees.
19 december , 2005 om 20:42 pm

Chef Tony

Beste, ik lees je site graag. Kunnen we onze site's linken zou ik op prijs stellen. Groet
26 december , 2005 om 00:10 am

Geef een reactie

Copyright © 2004 - 2024 Restaurant recensies van Carla, Restaurantbelevingen | Alle rechten voorbehouden | Privacyverklaring

Designpro.nl | Z-IM.nl