Inter Scaldes (bezoek nog voor de brand)

Al enige tijd stond de afspraak om hier te gaan lunchen. Ik had me er erg op verheugd, ik was er wel geweest ten tijde van Maartje Boudeling, maar was bijzonder benieuwd waarom Jannis Brevet de ** mocht houden. Naar mijn idee beloofde dat nogal wat.
Na een stop in Roosendaal om mijn tafelgenoot op te halen reden wij het Zeeuwse land in. De website geeft een goede routebeschrijving en eigenlijk zagen we het restaurant ook al van verre liggen. Gewoon even een kwestie van een zijstraatje vinden.
De Manoir ligt er mooi bij, een prettige parkeergelegenheid en de entree is gemakkelijk te vinden. Na een prettige ontvangst werden we de lounge in geleid, met daar prettige stoelen en uitzicht op de voortuin. Uiteraard wilden we erg graag een glaasje champagne, hier Gosset Brut Excellence, een prettige droge champagne. Het is volgens de sommelier het oudste Champagnehuis, dat zal dan wel. Hij was prettig. Erbij wat hapjes: een nogal vette filodeegstengel met wat kruiden, een rillette van zeebaars op een toastje en een dobbelsteentje ganzenlever met een gelei van het een of het ander, die laatste twee vond ik erg lekker.
De menukaart kwam, met een uitleg van de gastvrouw van de beschikbare menu's. Een vier- en een zesgangenmenu heeft men hier en al snel besloten wij tot het zesgangenmenu. Op een wat druilerige zondag is het weleens prettig je langdurig en uitgebreid te laten verwennen tenslotte. In dit kader besloten we een extra voorgerecht (wat we nogal graag wilden proeven uiteraard) toe te laten voegen, dit met inruil van de kaas voor mijn tafelgenoot en van het dessert voor mezelf. De wijnkaart, voornamelijk Frans georienteerd, werd door ons bestudeerd en we besloten tot een witte Saint Romain, Louis Latour, 1986. Ik had deze wijn gedronken bij De Hoogwerf en kon hem derhalve aanbevelen. De rode zouden we later kiezen. Jammer overigens dat men hier niet de menu's op van die handige kaartjes heeft, dat zou de wijnkeus toch wat vergemakkelijken. Ik althans kan vrij slecht onthouden wat ik ook alweer gekozen heb.

We liepen naar de eetzaal, hier een serre. Op zich vrij ruim, maar het lijkt me dat bij volledige bezetting de stoelen wat dicht op elkaar staan. Ik kon dat niet echt bepalen, want het was er opvallend stil. Ik miste met name de de vorige keer in grote getale aanwezige Vlamingen. Dit had iets te maken met de Hemelvaartvakantie aldus de sommelier.
Veelal ronde tafels, met goed zittende stoelen en een leuk uitzicht op de nogal formele tuin. In die tuin kun je bij mooi weer je aperitief en/of koffie gebruiken, de maaltijden worden uitsluitend binnen geserveerd.
De wijn werd ingeschonken. Tot mijn verdriet was hij niet gedecanteerd. Jammer dat we dat niet even gevraagd hadden, alhoewel het vrij voor de hand ligt een wijn van een dergelijk jaar te decanteren. Dit betekende dat de wijn ten eerste nogal gesloten was, dit werd later beter, maar erger, vooral mijn tafelgenoot veel last had van droesem in zijn glas. Eigenlijk vind ik dat niet kunnen.
We hadden ook nog wat plat water, het merk ben ik even kwijt, ik meen Vittel.
De amuse kwam: tartaar van makreel, gemarineerd met pernod.
De pernod heb ik niet geproefd, toen ons later desgevraagd een kaartje met genoten gerechten en wijnen werd overhandigd, ontdekte ik dat er pernod gebruikt was. Wat niet wegneemt dat dit een ontzettend lekkere amuse was. Fijngehakte makreel, met erop een flinterdun koekje met een kruidje wat ik niet geheel kon traceren en daarop een crème met piccallily. Eromheen nog een een zalvige olie met saffraan. Een werkelijk heel mooie combinatie. Stiekempjes ben ik ook erg dol op het gebruik van piccallily en als steeds verheugd dat het gebruik van makreel toeneemt. Een mooi begin dus !
Ons eerste voorgerecht was direct het door ons ingelaste: gemarineerde ganzenlever met oesters en een schuim van tomaten. Zeer bijzonder vond ik dit gerecht. Tafelgenoot was wat huiverig, maar ook hij raakte steeds meer tevreden. De ganzenlever was uitstekend, de oesters zo mogelijk nog beter, de combinatie vond ik het ook erg goed doen en het schuim, wat volgens ons toch echt van oestervocht was gemaakt paste er prima bij. Er lag ook nog een kleine quenelle van zoete-uiencompote bij (aangekondigd overigens als iets met tomaat, maar goed) wat ook alweer goed combineerde met de andere smaakjes. Kortom, een mooi gerecht.
Het volgende voorgerecht, tartaar van coquilles St. Jacques met zwarte truffel, was te koud. Wat erg jammer was, de smaak van de delicate coquilles viel daardoor weg. Maar geroutineerd als wij inmiddels zijn, lieten we het gerecht gewoon even op temperatuur komen en daardoor werd het een stuk beter. Wat niet wegneemt dat, misschien door het gebruik van getruffeerde olie, het gerecht naar mijn idee ietsjes beter had gekund. Op zich wel een smakelijk gerecht.
We waren toe aan een door de gastvrouw als bijzonder aangekondigd gerecht: zeebaars met acht smaken en gearomatiseerde olijfolie.
Het bord zal er schitterend uit. De zeebaars, met een heel licht kruidenkorstje, dat zullen de acht smaken geweest zijn lag op een bloemkoolmousseline en her en der verspreid over het bord lagen minieme tipjes knalrode en knalgroene crèmetoefjes, vermoedelijk van paprika. Wel was er iets vreemds aan de hand met de zeebaars. In tegenstelling tot wat ik gewend ben, was deze zeebaars zacht, eigenlijk licht waterig en smaakte ook eigenlijk weinig zeevisserig. Jammer, want zeebaars is wel een favorietjes van me. De bloemkoolmousseline was in orde.

Ik weet niet meer zeker of de witte wijn nu al op was (door het overgieten van het glas van mijn tafelgenoot is er nogal wat verloren gegaan), in ieder geval bogen we ons over de rode wijn in overleg met de sommelier. Nadat we enkele voorstellen van hem afwezen, gewoon omdat de prijs te hoog lag (ook iets waar ik lichte moeite mee heb, als een gast een wijn kiest in een bepaalde prijsklasse vind ik het niet bon ton om een wijn aan te bevelen die qua prijs vele malen duurder is, maar dit is persoonlijk) kozen we uiteindelijk voor een Poderi di Luigi Einaudi 1997.
In ieder geval kregen we nu de gesauteerde ganzenlever met asperges. Tweemaal ganzenlever ja, maar dat kwam omdat we dat extra voorgerecht graag wilden. De gastvrouw had ons daar heel terecht op gewezen.
Op een mousseline van witte asperges lagen die mooie dunne groene asperges, volgens mijn tafelgenoot uit de Périgord en daarop de gebakken ganzenlever. Een klassiek gerecht. Persoonlijk mag de ganzenlever van mij iets smeltender van binnen, maar het was een mooi gerecht.
De rode wijn overigens was naar onze smaak iets te licht, maar niet onaardig. Gewoontjes eigenlijk. Hij deed het zeer aardig bij het hoofdgerecht, lamsfilet gegratineerd met aardappelcrème, verfijnd met knoflook. Weer een klassiek gerecht. Uitstekend bereid, mooi vlees, niets op aan te merken. Na de mooie visgerechten kan een vleesgerecht het eigenlijk ook niet winnen, maar dat is al vaker opgemerkt.

Voor mijn tafelgenoot arriveerde, nadat ik mijn kaasjes had uitgezocht van de mooie kaaswagen, zijn dessert. Framboosjes met tijmcrème met ijs van lavendelhoning. Hij was er erg gelukkig mee. Ik was net zo gelukkig met mijn kaasjes. Achtereenvolgens smulde ik van Bouchon Normandie, Reblochon, Pont l 'Eveque, Aisy Cendre, Gargantua, Roquefort en Epoisse. Erg lekker. Het verbaasde me eigenlijk dat Inter Scaldes de kazen gewoon bij de ISPC koopt.

Koffie gebruikten wij in de lounge, daar kun je namelijk een sigaar roken. Espresso hier, niet heel indrukwekkend. Lekkere friandises erbij, voor mijn tafelgenoot dus een sigaar en een glaasje Chartreuse Vert, voor mij een glaasje water erbij. Een prima lunch in een prettig restaurant. Het niveau van koken ligt er daadwerkelijk op ** wat mij betreft, de ambiance doet wat streng aan, het personeel zou iets ontspannener kunnen zijn, maar het was een prettige verwenmiddag.