Kasteel Montfoort in Montfoort

'Gelegen in het zuidwestelijk deel van de provincie Utrecht, te midden van de landelijke Lopikerwaard ligt, aan de Hollandse IJssel, het stadje Montfoort. ' Mont Fortis ', sterke berg, heette Montfoort in 1163. Deze naam sloeg op het kasteel, dat bisschop Godfried van Rheenen hier bouwde om het Sticht - zoals bisdom Utrecht heette - te beschermen tegen aanvallen en plunderingen door de Graven van Holland. Door de bisschop werd op de burcht een dienstman uit de ridderstad geplaatst, die de naam 'Van Montfoort ' aannam. Rond de burcht groeide een markt, waar kooplieden zich onder bescherming van de burggraaf vestigden. Zo ontstond ' Castrum Muntford ' (Mundevoorde = slot aan doorwaadbare plaats), dat in 1329 stadsrechten kreeg. Bij de Franse aanval op de Nederlandse republiek in 1672 bezetten de troepen van zonnekoning Lodewijk XIV Montfoort. Dit was slechts voor korte duur, want Stadhouder Willem III slaagde erin hen te verjagen. Voordat de Fransen Montfoort verlieten, bliezen zij echter het middeleeuwse kasteel op, waarbij alleen het oude poortgebouw en een achtkantige toren overeind bleven. De ' Voorburcht ' bestaat nog steeds en wordt in Montfoort het ' Kasteel ' genoemd. In 1837 verkocht de gemeente het complex aan het rijk. In 1859 werd het gebouwencomplex door het rijk in gebruik genomen als plaatselijke gevangenis. Daarna werd er een tuchtschool voor meisjes in gevestigd. Tot 1968 heeft het kasteel deze bestemming gehad. In 1974 heeft de gemeente het gehele complex aangekocht. Na een restauratieperiode van twee jaar werd eind 1985 het kasteel heropend en sinds die tijd geexploiteerd als horecaonderneming onder de naam ' Kasteel Montfoort'.

Louise, Ray en ik zouden gaan dineren. Die afspraak speelde al enige tijd en werd uiteindelijk geëffectueerd op 31 januari 2003.
Zoekend naar een restaurant, redelijk centraal gelegen tussen onze woonplaatsen, kwamen we uit op Montfoort. Lekker 2003 schreef er nogal positief over. Mijn oordeel over Lekker is bekend en dat is helaas weer helemaal juist gebleken.
Ik had een lichte voorkeur uitgesproken voor Wilhelminapark in Utrecht, maar na beschouwing van de website, hebben we besloten tot dit Kasteel. Wilhelminapark komt nog wel een keer.

Het Kasteel dus. Irritant dat het Kasteel Montfoort heet, ik vind dat er 'van' tussen hoort, maar goed, dat hoort er dus niet tussen.
Ingebouwd tussen het plaatsje Montfoort en een openbare bibliotheek ligt het Kasteel er redelijk mooi te zijn. Een prachtige binnenplaats heeft het, met twee oude eiken, die in de avond vriendelijk verlicht zijn. Het terras waar je wellicht in de zomer kunt lunchen stond nog klaar en werd met kaarslicht verlicht. De entree is redelijk. Je staat vrijwel direct in de garderobe. Na enkele minuten kwam een vriendelijk meisje onze jassen aannemen en vroeg naar onze reservering, waarna we haar de trap op volgden en ervoor kozen in de lounge een aperitief te drinken. Een nogal ongezellige lounge vond ik het, kuipstoeltjes, ronde tafeltjes, van die kantoorvloerbedekking en aan de kille kant.

We vroegen om een glas champagne en tot mijn verbazing vertelde de ook al vriendelijke ober ons of we een fles wilden, want hij had wel champenoise open, maar geen champagne. Een fles wilden we niet, want we waren met de auto. Dus namen we een glas Champenoise. Ik weet niet welke, wellicht dat Ray dat nog zal opzoeken. Hij was prettig. De amuse kwam vrij snel, een tartaartje van gerookte zalm, gerookte forel en gerookte heilbot met gefrituurde kappertjes en een kruidenoliestreepje. Best lekker, de zalm overheerste nogal, maar dat is te verwachten.
De kaart werd ons overhandigd en toen begon het. Een zeer beperkte kaart zo bleek. Hooguit 7 voorgerechten (inclusief soepen), 3 visgerechten, 3 vleesgerechten en wat toeten.
Op de website hadden wij allerhande menu's gezien en we vroegen ernaar. Wat bleek. De sous-chef had enkele weken geleden een ongeluk gehad en kon niet werken en de kok zelve had zich een hersenschudding gevallen bij het skiën. Om niet geheel onthand/-mand te zijn heeft men besloten de kaart in te korten, zodat de kwaliteit gewaarborgd zou zijn.
Ik ben ten stelligste van mening dat dit bij reservering even gemeld had moeten worden, dan wel dat de gasten even gebeld hadden kunnen worden zodat dit vooraf bekend had geweest. Een ieder zal nu denken waaarom dan niet vertrokken? Omdat het inmiddels 20.30 was op de vrijdagavond en omdat het in Montfoort niet heel gemakkelijk is vergelijkbare restaurants te vinden..
Geen menu's dus, wel de Carte Blanche-menu's., oplopend van 3 gangen voor 35 Euro, tot 6 gangen voor 50,50.
Na ampel beraad kozen we voor het 6 gangen Carte Blanchemenu. Louise wilde geen eenden-of ganzenlever, maar dat zou er toch niet inzitten en ook geen vlees. Ray zou het erg prettig vinden als men iets met coquilles zou doen? Het wijnarrangement namen we er niet bij. We bekeken de wijnkaart.

De wijnkaart is redelijk, niet al te kostbaar en met voldoende keus. Leuk detail is dat de Amarone die zo goed in de smaak viel bij De Librije ook hier op de kaart prijkt. (we namen hem overigens niet, want die was hier wel kostbaar, zoals overal.).

We konden aan tafel en via een klein rond trappetje kwamen we in de goedgevulde eetzaal. Een prettige ronde tafel, weer met kuipachtige stoeltjes stond klaar. In eerste instantie leken de stoelen prettig te zitten, maar naarmate de avond vorderde begonnen we onze ruggen te voelen, dus zo prettig zaten ze uiteindelijk niet. Maar goed. Het eten.
De wijn werd ingeschonken, een Menetou-Salon Moroques, La Tour Saint Martin, Crosse, 2000. Een prettige wijn.
Water. Plat of met bubbels. Ik vroeg om ijswater, maar het Kasteel blijkt de een of andere aparte watervoorziening te hebben, waardoor het kraanwater niet lekker schijnt te zijn, dus namen we een fles plat water.
Boter stond klaar op tafel, brood werd geserveerd nadat het voorgerecht op tafel stond.
Het voorgerecht bestond voor Raymond en mij uit gerookt speenvarken met gemarineerde groenten en een truffelmayonaise en voor Louise uit roullox van tongfilet met een frisse salade en een olie van citroen.
Het speenvarken was in orde, mals genoeg en zeer mager). De groenten waren friszuur en de truffel mayonaise gaf een prettige toets, maar combineerde slecht met de groenten. Erbij een sneetje getoast brood.
Hierna kregen we alledrie een loempia van zalm, gamba's, kreeft en coquilles met erbij een beurre blanc met saffraan op een bedje van gebakken spinazie.
De spinazie, die iets te ver was doorgebakken, was gekruid met anijs, wat wel een verrassende combinatie opleverde. Het loempiaatje (filodeeg) was ruim gevuld met allerlei vissigs dus, wat uiteindelijk een vrij vlakke smaak opleverde. Erbij een mandje met wat bolletjes brood (geloof ik) en wat sneetje bruin brood, wat prettig krokant was.
Erna, ons derde gerecht, kregen we gegrilde coquilles met beurre blanc op een tomatenrisotto.
Op de iets te rauwe coquilles na was dit een mooi gerecht. De tomatenrisotto was verrassend lekker.

Een enkele opmerking tussendoor. Men doet hier vrij veel met verschillende vormen van borden, wat een leuk effect oplevert, maar wat niet altijd even gemakkelijk eet. De tomatenrisotto en de beurre blanc bijvoorbeeld zijn uit diepe, smalle borden erg moeilijk te eten zonder lepel.
Het personeel, wat allemaal even vriendelijk was overigens, liet zo her en der wat steken vallen rondom het inschenken van de wijn, het verwisselen van de asbakken en dat soort details, maar kon daar vrij weinig aan doen omdat het (denk ik) stuk voor stuk leerlingen betrof. Er was simpelweg niemand die het overzicht hield en dat is jammer. Voor iedereen.

Op naar het hoofdgerecht. Louise bleef bij vis en omdat de Menetou-Salon er niet in halve flesjes was ging zij over op een half flesje Pouilly-Fumé, Domaine Bardin, Pouilly sur Loire, 1998, die bij haar in de smaak viel bij haar halve gegrilde kreeftje met een ravioli van courgettes en erbij linzen en geglaceerde witlof, dit alles op oesterschuim. Wat zij van dit geheel vond kun je lezen in haar recensie.
Raymond en ik kregen gebakken ossenhaas met een aardappeltaartje, geglaceerde witlof en een saus van shii-take.
Erbij dronken we een half flesje Chateau de Meynieu, Haut-Medoc cru bourgeois, Bordeaux 1994. Een fijne wijn.
De ossenhaas was zeer rood gebakken en het was erg veel. De eerste hapjes waren mals, de laatste hapjes waren in het midden nogal vet. De saus smaakte niet naar shii-take.

De kaas was aan de beurt. Ik had gevraagd, want die had ik op diezelfde website zien staan, om reblochon, maar die was op. In plaats daarvan kregen we Monbriac. Men kon natuurlijk niet weten dat ik Monbriac een typisch AH-kaasje vind en men weet ook niet hoe ik over AH denk. Verder lagen op het bordje een stukje Petit Doruval, dat is een kaasje gemaakt in Montfoort zelf, lekker, een stukje kruidenkaas, volgens mij ook Doruval, ook lekker en een stukje Amen. Die kende ik niet en was niet onaardig.

Hierna het dessert natuurlijk. Een chartreuse van champagne, een bolletje tijmijs, erbij een gelei van champagne en een bakje met chocolademousse. Ik wilde hierbij graag een glaasje rode dessertwijn. Bij Landgoed Engelenburg dronk ik een rode Oupia (geloof ik), ook hier had men een Zuidafrikaanse rode dessertwijn. Ook Ray en Louise wilden hem wel proeven en hij viel goed in de smaak, alhoewel hij wat lichter was dan ik had verwacht.
De chartreuse was romig, maar gewoon, de gelei vond ik onprettig qua bite, maar het tijmijs was geweldig lekker, iets om thuis na te maken! En de dessertwijn deed het erg goed bij de goede chocolademousse.

We besloten onze koffie in de lounge te gebruiken, waar de echtgenoot van Louise zich bij ons voegde. Men maakt hier gebruik van een middeleeuws (?) apparaat, een soort perculator, maar dan met twee kannen en een slim druksysteempje. Wat niet wegneemt dat de koffie vrij slap is. Erbij kregen we een brownie met wat vijgenstroop en wat snoepjes.

En dat was het Kasteel Montfoort.