Lin Fah in Krimpen a/d IJssel

Lin Fah.
Op zondag, 26 januari 2003.
Wat doe je als gezin als het jongste lid geen trek heeft in peultjes en puree ? Als er nog een afspraak van een week geleden blijkt te zijn dat datzelfde jongste lid mocht kiezen wat er gegeten zou gaan worden op de zaterdag dat de moeder van datzelfde gezin met vrienden zou koken en eten?
Dan veer je mee en beslis je om half 6 dat er gewokt moet gaan worden.
Want Sambalbij aan de Groenendaal in Rotterdam staat het ventje in het geheugen gegrift. Het beviel hem daar zeer. Maar het regende pijpestelen, het is slecht parkeren aan de Groenendaal en dus kwamen we op het idee om voor 'de kleine brug' (dat is De Algerabrug, de eerste stormvloedkering van Nederland) te blijven. Ter toelichting, toen de kinderen klein waren en we gedrieënlijk naar opa en oma reden, die in Rotterdam-Zuid wonen moesten we altijd over de kleine en over de grote brug. De Algerabrug en de Van Brienenoordbrug. Dat waren bakens van herkenning in die tijd. Zo heten die bruggen nu nog.

Lin Fah hing ergens in mijn herinnering. Ook niet zo moeilijk, het restaurant ligt vanaf Rotterdam gezien net over de Algerabrug links, waar wij dan altijd rechtdoor rijden. Met grote, irritante, letters staat daar tegenwoordig WOKTHEATER.
Dat betekent dat je er in ieder geval kunt wokken. En dat wilde Ole. Wij ook wel, dat scheelde.
Er naar toe gereden dus, de inrichting was wat veranderd. Vol was het er, bij binnenkomst met heel veel lege tafels. Wat jammer is, vroeger was het restaurant ruim van opzet, met prettige ronde tafels en veel ruimte. Nu veel rechthoekige tafels, erg dicht op elkaar en, dat verbaasde mij, allemaal voor acht personen. Tot me te binnenschoot dat Nederland nog steeds uit eten gaat om zondag. Dan gaan ze naar de Chinees en dan gaan ze met zijn achten.
Of er nog een tafeltje vrij was? Dat bleek moeilijk, maar als we beloofden om 20.00 uur weg te zijn zou het net kunnen. Het was kwart voor zes dus dat zou wel lukken dachten we zo.
Kroepoek op tafel stond er al, op alle tafels stond het al overigens, bier en frisdrank besteld, uitleg over het wokken aangehoord, de kinderen geïnstrueerd en we gingen voor de voorgerechtjes.
Die me tegenvielen.
De bekende voorgerechtjes (loempiaatjes, gebakken banaan(bah!), pangsit en dergelijke zaakjes), alles gefrituurd. Geen gestoomde dimsummetjes, een ernstig minpunt vond ik dat. Wel sushi, 5 soorten stonden er in een vitrine. Dan die maar. Taai, te warm en ze hadden (nu al) te lang gestaan. Jammer hoor. Een gefrituurd dingetje geproefd van Maurits (Mam, proef nu even, het is best lekker) en die beviel me ook niet, het smaakte vooral naar vet.
Dan de hoofdgerechten. Veel (grote) bakken met babi pangang, kip kerrie e.d.. Bakken met witte rijst, nasi en bami (geen mihoen). Ernaast de wokbakken. Roze garnalen, inktvissliertjes, nepkrab, rundvlees (beef?), varkenshaas, kipfilet. Daarnaast de groenten: paprika, chinese champignons, Nederlandse champignons, prei, paksoi etc. Geen fruit. Nu wil ik ook geen warm fruit, maar de kinderen vinden koud fruit erg lekker bij hun maaltijd, dus ook dat was een ernstig minpuntje.
Wat bleek.
Het Theater bestaat uit twee mogelijkheden: links het woktheater: daar kun je je zelf samengestelde bordje met rauw spul laten wokken (twee pannen met bouillon en een zeef, waarin de inhoud van je bordje wordt gepocheerd en met veel kabaal in een bloedhete wok wordt gedaan, zodat de vlammen bijna het plafond raken) met een keuze uit wat sauzen (kip/kerrie, tausi, knoflook etc.) en rechts het teppanyakitheater, een grillplaat waar met sesamolie, rijstwijn en nog wat spul de inhoud van je bordje wordt gegrild. Ervoor 4 bakjes met wat Nederlands-Japanse sausjes.
Wij stelden onze bordjes samen, eerst met wat vis en wat groente (Maurits blij, want er stonden knalgroene erwtjes) en Maurits en ik lieten de boel grillen. Constant en Ole wilden wel vlammen en gingen wokken.
De wokmeneer was ook kipsateetjes aan het grillen op een kleinere grillplaat, waarbij een bak met pindasaus stond en ook die wilden de kinderen wel proeven.
Best smakelijk hoor trouwens, dat gegrilde bordje. Ik moest nog erg lachen omdat ik tussen de schalen met groente een bak met krieltjes ontdekte. Nog joliger werd ik van de vraag van een van de andere gasten 'waar de friet stond'?
Daarna hadden de mannen nog behoefte aan een bordje met vlees. Het rundvlees viel erg in de smaak bij Ole en Maurits vond de varkenshaas toch wel erg lekker. Inmiddels was het restaurant geheel volgelopen, wat tot vreselijke opstoppingen zorgde bij alle bakken. Zo gaat dat dus bij buffetten, ik was dat even vergeten. Bij Sambalbij kun je dan ook, slim van ze, aan twee kanten langs de bakken lopen, hier niet, wat tot veel ellebogenwerk en geduw tegen vooral kinderen, leidde. Niet humeurbevorderend eigenlijk.

Een ijsje hoorde nog bij de prijs. De kinderen wilden dat ijsje wel, wij niet. Koffie wilden we ook niet, we zouden thuis wel een espressootje nemen.
Waaruit moge blijken dat we niet blij waren.
De rekening kwam. Die te hoog was. Tot 11 jaar kost een wokbuffet hier 8.95, voor volwassenen is dat 16.50. Bij binnenkomst had de mevrouw al gevraagd hoe oud de kinderen waren, 10 en 8 zijn ze meldde ik toen. Op de rekening werden beiden als volwassen gerekend, wat ons tever ging. Dat leverde enig gewacht op, maar toen was de rekening in orde en konden we vertrekken.

Gevierenlijk concludeerden we dat we hier niet zullen terugkeren. Voortaan toch maar richting Groenendaal, maar niet in het weekend. Nooit meer naar de Chinees in het weekend, daar kwam de conclusie op neer.
Vreemd maar waar, ik realiseerde me pas nu dat dit een voor Nederlanders uiterst favoriete formule moet zijn, het is tenslotte hetzelfde als onbeperkt mosselen of onbeperkt spareribs eten en dan is het er dus druk en dat vinden wij onprettig. Wokken op deze manier levert geen betere kwaliteit op, integendeel. En dat betreur ik, want onze ervaring(en) bij Sambalbij zijn wel goed.