Zeezout.
Op woensdag, 12 februari 2003.
Maurits ging uit school naar de verjaardag van een vriendje, Ole had de afgelopen weken telkens enorme hoeveelheden kinderen mee naar huis gesleept en meldde 's ochtends dat hij "vanmiddag eens lekker iets leuks met mam wilde doen, gewoon samen..een hapje eten of zo ?".
Mam was wat suffig en bedacht zich rond een uur of half 11 dat ze iets moest bedenken voor dat hapje eten. Schoonhoven viel af, dat weten we inmiddels wel. Gouda ook, niets te beleven daar op woensdagmiddag en slecht parkeren. Rotterdam dus. Maar waar in Rotterdam..Het moest ook niet al te gek worden, dus Zeezout schoot me te binnen. Even de recensies op Smulweb bekeken, die allemaal zeer juichend waren (eentje ietsjes minder, maar nog steeds behoorlijk positief) en gebeld. Heeft u nog een tafeltje voor twee voor de lunch straks. Ja hoor. Prima, fijn, we zijn er rondom kwart over een.
En dat waren we. Geparkeerd, voldoende ruimte en hooggehakt, hand in hand met zoon, strompelde ik over de kinderkopjes richting Zeezout.
Keurige ontvangst en we werden naar ons tafeltje voor twee geleid. Een vrij klein restaurant is het met aan een kant blauwe (zee hè) leren banken, type bistro, maar wat luxer en een stuk moderner, kleine vierkante tafeltjes en stoelen aan de andere kant van die tafeltjes. Aan de andere kant ook een stuk met een bank en wat ronde vierpersoonstafeltjes. Lichte wanden, vrij hoog, zgn. scheepslampen, een bar en naast de ingang de vrij kleine open keuken. Een tegeldecoratie met een vis en wat vazen met weinig bloemen. En theelichthoudertjes op de vensterbanken. Niet onprettig.
Ole wilde graag op de bank, wat ik prettig vond, want ik hou niet van banken in restaurants en ik dus op de stoel. Wat we wilden drinken. Ole plat water, een hele fles, ja een hele fles, ik een glaasje witte wijn. Droge ? Ja droge graag. Een Gascogne bleek het te zijn, die in orde was.
Er kwamen wat knabbels, lepeltjes met nootjes, stengeltjes met iets van kaas en zout en een bruin knapperig broodje met olijventapenade. Versgebakken broodjes werden gebracht, geen boter, maar op tafel stond al een bakje met olijfolie met knoflook en een bakje met zeezout. Allemaal lekker.
De kaart werd ons overhandigd, het lunchmenu werd uitgelegd, de andere vissen die ook nog verkrijgbaar was aan de graat (dat doen ze hier) werd ons verteld en we bogen ons over de kaart.
De keuze was redelijk snel gemaakt. Ole koos voor een uitsmijter zalm (11.50) en voor een halve kreeft met mayonaise( 21.00) omdat er geen mosselen waren , ik nam de Fines Claires (13.00) en daarna de snoekbaars op een bedje van andijviestamppot met spek( 19.50).
Het restaurant was niet geheel gevuld, een tafel of 5 was niet bezet. Wat prettig bleek want aan de akoestiek schort het er nogal. Naast ons rechts zaten twee heren tegen elkaar op te bieden over hun in België te bouwen nieuwe huizen, links zat een internationaal gezelschap van 6 personen in allerlei talen, maar met als algemene taal Engels, een congresje na te bespreken. En dat was storend. Het was lawaaierig en overheersend. Jammer.
Vreemd ook dat daar in geen enkele recensie over gerept wordt. Wat me ook opviel is het volgende. Er is een soort tochtje door het restaurant wat je overigens niet voelt, maar wel merkt als er aan de tafel rechts van je (afhankelijk waar je zit natuurlijk op de bank of op de stoel, jullie snappen het wel: vanaf het raam aan de korte zijde het restaurant in) gerookt wordt. De rook waait dan langs de belendende tafel en dat is storend als je aan het eten bent. Ook weer heel vreemd vond ik dit, voorzover ik weet heb ik dat nog niet meegemaakt.
Onze amuse verscheen. Die was erg lekker. Een doperwtenvélouté met hollandse garnaaltjes in een kopje. Een lepeltje met croutons erbij. Smullen ! Na afloop meldde Ole dat als we nog eens hier gingen eten hij alleen die soep zou nemen
De voorgerechten kwamen. Het uitsmijtertje zalm van Ole zag er prachtig uit. Ze werken hier veel met rechthoekige en vierkante borden, staat mooi. Twee torentjes van een bedje gemengde salade, erop de zalm, daarop een rondje licht geroosterd witbrood, daarop wat licht uitgebakken spek en daar weerop een gebakken eitje met een mooi lopende dooier. Erg lekker vond hij het. Mijn oesters kwamen in een rond diep bord, crushed ijs en 8 oesters. 8 ? Ja 8, want ze waren aan de kleine kant, zo vertelde de vriendelijke mevrouw ons en dus hadden ze er twee bijgedaan. Vriendelijk en attent. Erbij een pepermolen, wat stukjes citroen en een bakje met de bekende lichtrode vinaigrette met uitjes. Ik at ze puur. Ze waren lekker, alhoewel er in drie gruis zat en daar heb ik een hekel aan.
Mijn glaasje wijn was leeg en ik vroeg om nog een glaasje. En dat was een hele andere wijn. Op de rekening kan ik niet terugvinden welke het was, er staat gewoon twee glazen Gascogne, maar ik wil er om wedden dat het een Elzaswijn was. Ook smakelijk, maar ik had liever dezelfde gekregen.
De hoofdgerechten kwamen.
Voor Ole zijn halve kreeft met een bakje mayonaise en voor mij de snoekbaars op een bedje van stamppot andijvie met spek en wat gesmoorde lente-ui. Zag er ook weer prachtig uit. Alleen: Ole kreeg zijn kreeft met geen mogelijkheid gesneden. Wat bleek, hij was niet gaar ;-(
Wat de heer aan de tafel naast ons de opmerking ontlokte: Je hebt zeker liever een broodje kroket ..maar die meneer wist nog niet van het EQ van Ole, die met een vriendelijk lachje antwoordde: Niet in restaurants. De mevrouw geroepen, die de kreeft meenam en kwam melden dat er een nieuwe gekookt zou worden. Dat duurde natuurlijk enige tijd, dus ik ging met toestemming van Ole aan mijn gerecht beginnen. Dat was in orde. De kreeft kwam en is met smaak door het ventje opgesnoept.
Ole wilde nog wel een dessert en koos uiteindelijk voor een crème brûlée(8.25) (hij lijkt toch wel erg op zijn vader). Ik nam een kopje espresso. De crème brûlée was goed, erbij een bolletje vanille-ijs en Ole was tevreden. De koffie was in orde, kan beter, maar dat is nog altijd vaak zo met espresso in restaurants.
Inmiddels waren wij de laatst overgebleven gasten, wat tot een heerlijke rust leidde. Ole en ik namen nog even de maaltijd door, de doperwtenvélouté was dus de topper vond hij en we vroegen de rekening, betaalden en gingen huiswaarts.
En dat was Zeezout.
