DSC09382
DSC09382

Les Pres D' Eugenie et Michel Guerard

Op 8 februari 2006 in drie sterren, Frankrijk.

gemaakt op 11-AUG-03

Tijdens een wijntje met wat jonge knapen van Smulweb bij mij thuis, kwamen onze vakantieplannen ter sprake en een van de knapen ontdekte dat wij niet heel ver van het *** restaurant van Michel Guerard zouden verblijven en vertelde nogal stellig dat hij vond dat we dit restaurant dan maar zeker moesten bezoeken. Ik vermoed dat hij zich mijn teleurstelling van vorig jaar, toen het me niet meer lukte om te reserveren bij Michel Bras in Laguiole, nog goed herinnerde, want bij later contact vroeg hij telkens of ik al gereserveerd had. Dat had ik overigens niet, want dit soort restaurants bespreek ik natuurlijk altijd eerst met echtgenoot. Maar die wilde wel. Nu was ik in de drukte van het vertrek en de voorbereidingen ervan vergeten te bellen, dus op de eerste maandag van onze vakantie belde ik direct om te kijken of wij nog een tafeltje konden krijgen. Gelukkig wel, dus ik reserveerde voor de lunch op 30 juli.

Het was nog een eindje rijden, we zaten er circa 150 kilometer vandaan, dus we hesen ons rondom half 11 in onze pakken en linnen jurkjes enzo en reden via het redelijk saaie landschap van Les Landes naar Eugenie-les-Bains.

Ik was enorm benieuwd naar het restaurant. De ervaring bij Bocuse van overigens tientallen jaren geleden staat me diep in het geheugen gegrift, evenals de veel sympathiekere ervaringen bij George Blanc en de gebroeder Haeberlin. Omdat Guerard vergelijkbaar lang zijn *** heeft als Bocuse stelde ik me iets dergelijks voor. Dat viel me alles mee.
Het dorpje Eugenie-les-Bains, waar overigens verbazingwekkend veel restaurants te vinden zijn, maar dat zal komen omdat het een kuuroord is, ligt prachtig in een kommetje tussen de heuvels. Les pres d'Eugenie werd tot mijn verbazing niet aangegeven, maar alras werd me duidelijk waarom niet. Gewoon rechtdoor rijden en dan zie je het vanzelf. Althans je ziet dan eerst een geweldig wit smeedijzeren hek wat een immens landgoed omsluit, dat volg je dan en dan komt er een entree met een mooi wit bord met donkerblauwe letters die aangeven dat je bent waar wij in dit geval wilden zijn.
We reden het park in, prachtig aangelegd met bomenpartijen, bloemenborders en decente verwijzingen naar de parkeerruimten (eentje voor hotelgasten en eentje voor restaurantgasten). Elke parkeerplaats heeft hier een naam, alles heeft hier een naam. Zo rij je op een bepaald moment over een aangelegd stroompje, met daarbij een rivieraanduiding met de naam 'le Gue', de parkeerplaatsen hebben allen een naam van een bloem of een kruid. Jullie begrijpen dat de kinderen ernstig onder de indruk waren. Dit moest toch wel heel geweldig zijn. Hoeveel sterren levert zo'n tuin wel niet op ? Nou, een stuk of 20 of zo dachten wij wel....
Het huis/kasteel/mansion etc. waar wij al langs waren gereden en nu op ons gemak naar toe wandelden over de keurig onderhouden paden is indrukwekkend mooi. Mooie hoge ramen, per tafel apart aangelegde terrasjes met per terrasje telkens weer andere bloembedden, kortom indrukwekkend. De deur werd voor ons opengedaan, er werd naar een reservering gevraagd en men vroeg ons of we het aperitief op het terras wilden gebruiken. Dat wilden we wel, maar wel in de schaduw. Schaduw is natuurlijk geen probleem met een dergelijk park.
Een dergelijke ambiance vraagt om champagne en dat is hier Moet et Chandon (ze hebben er veel en veel meer zo las ik later op de wijnkaart) en was dus goed. De kinderen waren zo verschrikkelijk onder de indruk dat ze geen Orangina wilden, maar water. Of les jeunes hommes Vittel of Evian wilden. Eigenlijk wilden les jeunes hommes Volvic, maar dat hebben ze hier niet (ik vind Volvic ook het lekkerste water overigens).

De kaart werd ons overhandigd, leuk detail is dat de dames een kaart met een afbeelding van een schilderij van Eugenie krijgen, de heren krijgen er eentje met een afbeelding van een schilderij van Napoleon. Ze zijn dan weer niet zo ouderwets dat de dames kaarten zonder prijs krijgen, gelukkig. Op het exemplaar wat ik heb meegekregen staat Napoleon.
De kaart is redelijk simpel, althans van opbouw dan. Links de Carte Gourmande de Truffes, met achtereenvolgens 8 voorgerechten, 4 visgerechten en 5 vleesgerechten, rechts de menu's, achtereenvolgens het Menu l'Ecole Buissonniere (4 gangen), het Menu Jardins de la Mer (4 gangen) en het Menu Jour de Fete au Pays (5 gangen, waarvan eentje een granite is).Op de achterkant staan dan de kaasmogelijkheden: of het plateau of een soepje van roquefort, waar ik natuurlijk zwaar over geaarzeld heb, de brulee van epoisses van Jonnie Boer in het achterhoofd. Maar C. geeft mij geen stukjes van zijn kaas, vandaar. Daaronder dan weer de 8 dessertmogelijkheden.

Wij besloten het Menu l'Ecole Buissonniere omdat we weer eens ganzenlever op dit niveau wilden eten. Het dessert wisselden we voor kaas. Later zag ik op de rekening dat men zo vriendelijk was om de desserts van de kinderen in ons menu te laten vallen en ons de kaas te rekenen. Desserts zijn een stuk kostbaarder dan kaas hier.
Een kindermenu is er, in tegenstelling tot wat de Michelingids meldt, niet. Het menu vonden wij voor de kinderen te uitgebreid, dus we smeerden ze een hoofdgerecht en een dessert aan. Dat had nog wat voeten in de aarde, want ik was zo dom geweest om wat gerechten voor ze te vertalen en ook hier op de kaart stonden gegrilde gamba's. Die vonden ze zo lekker in Dunes, zoals de goede lezer zich misschien herinnert. Maar omdat dit een uiterst klassiek restaurant is en ik me heel goed realiseerde hoe groot de porties wel niet zouden zijn, vonden we twee gangen ruim voldoende voor de jongetjes. Uiteindelijk stemden ze ermee in.
Inmiddels waren de amuses gearriveerd. Vier hier, waarvan drie op een plateautje en eentje apart per persoon neergezet. Dat was een koud kreeftensoepje in een kop(je), zeer diep van smaak met erop een gegrilde gamba (gelukkig !) aan een stokje. Gewoon erg mooi en de kinderen diepgelukkig dus.
De drie andere hapjes waren een hartig croissantje met iets van kaas en ham erin, redelijk gewoontjes, een cupje met een paddestoelenmousse en een kleine girolles er bovenop, die was mooi en een filodeegflapje met wat vlees en groentje met een zoetje erdoor. In orde eigenlijk gewoon.
De wijnkaart werd ons gebracht en die hebben we uitgebreid bekeken. Die is natuurlijk gewoonweg overdonderend mooi. Moeilijk te kiezen dus. Alleen al 6 pagina's champagne bijvoorbeeld...
Alle grote chateaus uiteraard tegen exorbitante prijzen, maar ook hele prettige andere wijnen en een aparte afdeling met de keus van M. Guerard, maar belangrijker: heel veel Madiran. Geen witte, maar die bestaat geloof ik ook gewoon niet, zo leerde ik toen ik de recensie van Dunes schreef. Enfin. We besloten tot een witte Saint Romain 1997 en een rode Madiran, Chateau Montus 1996.

We werden naar binnen genood en via de zonnige lounge en een zeer lichte en zonnige eetzaal werden we naar een volgende eetzaal geleid en namen plaats aan een zeer ruime ronde tafel met uiterst prettige stoelen. Het was een prachtige ruimte, zeer ruim van opzet, hoge plafonds, majestueuze schilderijen van eetfestijnen aan de wanden, alles een beetje in beige/cremerige tinten. De tafel was gedekt met een simpel gestreept kleed met daarover heen een zo mogelijk nog simpeler linnen kleed, gewoon mooi, prettig.
Hele grote linnen servetten ook (mam, dat lijkt wel een tafelkleed !), altijd handig. Mooi eigen servies ook met een G-tje bovenin, handig bij het neerzetten als de cloches erop staan en prachtig antiek zilveren bestek. Voor de liefhebbers: Michel Guerard loopt regelmatig rond, glimlacht wat, vraagt of het allemaal smaakt en loopt glimlachend weer door. Hoort er een beetje bij.

Brood werd ons aangeboden: rustique of met olijven. De kinderen kozen rustique, wij met olijven. Prima brood zo vonden de mannen. Ons voorgerecht arriveerde.
Le Foie Gras Cuit dans une Bouillon a la Girofle, Suc au Verjus, Pain Toaste Candi.
Een ruime plak ganzenlever, uiteraard geweldig in orde, met een mousse van het sap van onrijpe druiven en hel
e dunne witte boterhammetjes met ertussen abrikozen en dat geheel gegrild. Tja, wat zal ik ervan zeggen. Gewoon geweldig, uitstekend, prima en lekker. Die verjus vond ik een vondst, nog nooit eerder at ik dat en het viel me alweer op dat er toch vaak gebruik gemaakt wordt van onrijp fruit in gelei's en sauzen.
De wijn overigens was ook uitstekend. Nu had ik niet anders verwacht van een Saint Romain natuurlijk, maar goed.

Ons tweede gerecht arriveerde na een keurige pauze. De jongetjes amuseerden zich uitstekend met het brood, vonden ook het abrikozenbrood zoals we dat gedoopt hebben erg lekker en waren erg onder de indruk van de vele malen dat de wijn werd bijgeschonken. Zo ongeveer na elke slok. Waarom doen ze dat mam ? Dat is attent schat. Okee. Wat zitten die stoelen lekker he pap ? Heerlijk zitten die stoelen jongen. Genoeglijk allemaal dus.
Hoe kom je eigenlijk aan *** sterren ? Als je heel lang hele mooie dingen kookt dan komt er een dag....Ja, maar hoe lang duurt dat dan ? Tja, dat wisselt, maar er schijnt gemiddeld een jaar of 4/5 tussen de tweede en de derde ster te zitten. Kunnen ze niet gewoon drie sterren geven en als ze het niet meer lekker vinden, er een of twee van afpakken. Dat soort gesprekjes dus. Ze vinden het onnoemelijk boeiend allemaal en als ze later zelf een restaurant hebben gaan ze voor de drie sterren. Dat vindt mam dan weer prima. Pap ook overigens. Maar dit terzijde. Het tweede gerecht.

L'Oreiller Moelleux de Mousserons et de Morilles aux Asperges Nouvelles, Une Symphonie Exquise Imaginee en 1978. Bijna net zo oud als de soep met truffel uit 1975 van Bocuse dus. Dat mag blijkbaar als je een klassieke *** bent. Wat was het ?
Een (grote) ravioli van erg mooie dunne pasta, gevuld met een paddestoelenragout, erbij die mooie grote morilles en allerlei andere bospaddestoelen, veel groene aspergepunten, vast uit de Perigord en dat alles in een allerprettigst, vast veel te vet, sausje. Genieten ! De jongetjes proefden mee en waren er ook zeer over te spreken.
Tijdens het genieten van dit gerecht kwam er iemand langs met een aardewerken barbecueachtig ding, waarop een beest lag te braden. Dat beest werd C. getoond en nadat hij bewonderend geknikt had, weer meegenomen.(we moesten allebei even grinniken omdat we dachten aan de hele wilde zalm die ons in Magesq eens onder de neus geduwd werd, een prachtig beest overigens en ontzettend lekker)... Het bleek zijn hoofdgerecht te zijn. De Madiran mocht hij proeven, die hij uitstekend vond. Men wilde ook mij een glaasje inschenken, maar omdat ik voor de vis had gekozen, wilde ik de rode pas bij de kaas, wat natuurlijk geen probleem was.
Waarmee we bij de hoofdgerechten zijn aangeland.
Eerst maar die van C. Op de kaart staat het aangegeven als La Poitrine de Volaille des Landes Cuisinees au Lard sur la Braise. Het was in ieder geval duif. Op een bord de twee borststukjes, de pootjes, erbij erwtjes en veel paddestoelen en dat alles lag in een wildroomsausje. Een mooi gerecht, zo mompelde mijn echtgenoot.
De kinderen hadden hetzelfde gekozen als ik. La Daurade Royale Braisee au Citron a la Tomate Fraiche, Sarriette en Jus de Canard.
Een geweldig royale dorade dus, met gekonfijte citroen, sliertjes die ik niet thuis kon en kan brengen en een hele prettige eendensaus. Een mooi gerecht. De kinderen vonden de citroen iets te zuur, ik natuurlijk niet. De Saint Romain kon de zuurtjes in het gerecht overigens met gemak hebben. Alledrie genoten we van deze waarlijk mooie vis.

Na enige tijd werd de rode wijn ook voor mij ingeschonken, die ik erg lekker vond, waarmee het dessert werd ingeluid. Voor ons dus kaas. Dat heet hier Les Fromages de Terroir que j'aime. Nu, ik hou er ook van ! Geen wagen hier, ik vermoed 's avonds wel overigens, maar maar liefst 8 stukken op een bord. Nu weet ik niet meer alle soorten, ik herinner me een grottin, nog een geit, een pont l'eveque, een camembert, een tomme en een roquefort en de rest dus niet meer. Wat niet wegneemt dat dit weer eens kaas van *** kwaliteit was. Genieten dus. Erbij wat verschillende soorten brood, die C. erg lekker vond. Ik eet nooit brood bij mijn kaas. De wijn werd mooier en mooier overigens.
En wat kregen de kinderen nu ?
Maurits had gekozen voor La Peche Blanche Brulee au Sucre en Melba de Fruits Rouges. Een gebrande/gekonfijte witte perzik dus met een lekker krokant zoet laagje eromheen op een spiegel van wel erg veel rood fruit op weer een flinke bol frambozensorbet. Hij had nog nooit zo'n lekkere perzik gezien. Dat begrijp ik, ik nog nooit zo'n kostbare. Het fruit vond hij ook al zo lekker en frambozensorbet is zo ongeveer zijn lievelingssorbet, dus we hadden midden in de roos geschoten. Mooi !
Ole had gekozen voor La Tarte Chaude aux Fraises d'Eugenie, Mousse au Citron Rape. Een warme taart met bosaardbeitjes en een mousse van citroen dus. Maar wat voor een taart. Zo'n formaat eten wij normaliter met zijn vieren. Een wel erg mooi briseedeeg omvatte prachtige bosaardbeitjes en aan tafel werd de citroenmousse ruim over de taart en naast de taart geschept. Het kind werd er stil van. Nu maakt Ole als hij erg geniet van zijn maaltijd van die binnensmondse geluidjes, die heeft hij wel een half uur lang gemaakt dit keer. Ook genieten dus !

Op ons gemak dronken we de rode wijn uit, terwijl we het er roerend over eens waren hoe lekker hij wel niet was, waarna we aan de koffie toekwamen. Mooie espresso hier met een gigantische hoeveelheid bijzonder lekkere friandises. Gelukkig hielpen de jongetjes ons bij het proeven ervan. We wilden desgevraagd nog wel een tweede kopje koffie (vreemd genoeg de eerste keer dat me dat in een *** in Frankrijk gevraagd is), maar we wilden ook de rekening wel zo langzamerhand. Het is toch een hele zit voor de kinderen, die zich uitstekend vermaakt hadden overigens. Op de terugreis naar het huis vonden ze allebei dat we tenminste elke vakantie bij een *** moeten gaan eten.
We werden uitgeleide gedaan door het uitstekende personeel, wandelden weer door die erg prettige parktuin en reden zeer tevreden richting vakantiehuis.

0 gedachtes over "Les Pres D' Eugenie et Michel Guerard"

Er zijn nog geen reacties geplaatst.

Geef een reactie

Copyright © 2004 - 2024 Restaurant recensies van Carla, Restaurantbelevingen | Alle rechten voorbehouden | Privacyverklaring

Designpro.nl | Z-IM.nl