Metamorphose in Rotterdam

gemaakt op 25-SEP-03.
Ik was jarig en wilde met het gezin op restaurant. Maurits verjaart 5 dagen later dan ik (net zoals mijn broertje overigens) en meestal combineren we ons 'feestje' in het dichtstbijzijnde weekeinde, omdat veel vrienden en familie wat verder weg wonen. Na toegezongen te zijn op bed en overladen met cadeautjes kwamen er 's middags wat vriendinnen om taartjes te eten (heel snel), wijn te drinken en bij te kletsen.
Rondom half 6 moest ik ze wegjagen, want C. zou ons komen ophalen om naar Rotterdam te rijden. Ik had gereserveerd bij Metamorphose. Ik had een voorkeur voor De Watertoren, maar die is dicht op maandag en dinsdag en gaan pas om half 6 open, dus durfde ik de gok niet aan, want ik ging pas de 23e reserveren.
Metamorphose is gevestigd in de Pannekoekstraat, vlak bij de Markt van Rotterdam, bij de Gemeentebibliotheek, die ik iedereen kan aanraden en ook vlak bij onze voormalige Rotterdamse flat. Ik ken het buurtje dus wel. Ook omdat de jongetjes zeer regelmatig een middagje willen knutselen in De Ontdekhoek, wat gevestigd is in de voormalige gemeentebibliotheek, waar nu het Nationaal Onderwijsmuseum gevestigd is. Was de Pannekoekstraat vroeger een wat vreemd straatje, tegenwoordig is het ontdekt door horeca en hip publiek. Dat betekent over het algemeen vrij minimalistisch ingerichte zaakjes, met zeer ongemakkelijke stoelen, in het geval van Metamorphose, waar ik al eens was langs gewandeld eigenlijk ook. Maar ik had goede berichten gehoord over dit restaurant, wat overigens geen lunch biedt. De recensie van Joep Habets van een week geleden was ook al niet negatief, dus waarom niet.

Keurig op tijd reden we de Pannekoekstraat in, konden vrij gemakkelijk parkeren pal voor de deur van Metamorphose en wandelden naar binnen. Gelukkig stonden wij aan de goede kant van het restaurant, ook aan de andere kant lijkt er een ingang te zijn, maar dat is helemaal niet zo, want er staat een tweepersoonstafeltje pal voor de deur daar. Wat je overigens van buiten niet kunt zien, dus de deurklink werd herhaalde malen met kracht naar beneden geramd. Ik kan me zo voorstellen dat als je daar zit, je je regelmatig rot schrikt.
Maar goed. Wij traden binnen en er was direct een opstopping. Er is namelijk een bar met erachter een hele lading flessen wijn en daarop ligt het reserveringsboek. Net voor ons waren er 3 mensen binnengekomen en er moest even gezocht worden naar de naam. Dat lukte niet helemaal, maar we mochten er wel langs en stonden daar dus wat te wachten. Of we gereserveerd hadden werd ons uiteindelijk gevraagd. Ja hoor. Kiest u maar een tafeltje dan. Oh, okee, we heten Van S. Ja Prima, zoek maar een tafeltje.
Dat deden we, maar de jongetjes hadden een jas aan en wisten niet goed wat ze ermee moesten. Dat komt omdat ze gewend zijn dat hun jas of wordt aangenomen of ze voelen feilloos aan dat het een restaurant is waar je je jas gewoon over je stoel hangt. Maar hier wordt je dus ontvangen en dat betekent voor hen (terecht) dat je jas wordt aangenomen. De jas werd uiteindelijk aangenomen en we namen plaats. Aan een vrij ruime rechthoekige (bestaande uit 2 vierkante tafeltjes, die ook gebruikt worden voor 2 en 3 persoonstafeltjes) tafel. Wat ik prettig vond, want uit diverse recensies had ik opgemaakt dat het er allemaal nogal krappig en kleinig was. Dat is dus niet zo. Plastic kuipstoelen die helemaal niet onprettig zaten. Geen asbak, maar die kon wel gebracht worden.
Het restaurant bestaat uit twee delen, de zijde waar wij zaten bij de bar, waar ook de antipasti-schalen staan uitgestald (een van de voorgerechten is antipasti en dan mag je kiezen uit de schalen), en een zijde waar je zicht hebt op de keuken. Het restaurant was nog niet helemaal gevuld, later op de avond wel. De akoestiek is er, door de hoge ruimte en het gebruik van alleen harde materialen (leg een moltonnetje onder de tafelkleden !), afgrijselijk. De serveester heeft daar het volgende op gevonden. Ze praat gewoonweg zo zacht, dat ze als het ware al resonerend onder alle klanken door komt. Het is even wennen, maar uiteindelijk verstonden we haar. Zie vooral verder wat dat betreft.

We wilden wel een aperitief. Geen champagne hier, dus voor C. een tomatensap (afgrijselijk vind ik tomatensap, maar hij dus niet), de kinderen een Fanta (Ole een gele en Maurits een rode) en ik een glaasje witte wijn. Aan de zure kant. Geen amuses hier, een schaaltje ciabatta-achtig brood (8 sneetjes) en daar moet je het mee doen. Dat schaaltje was in no time leeg natuurlijk, mijn broodliefhebbers hadden trek. Verder op tafel een schaaltje met zeezout, een flesje met niet al te beste olijfolie en een bakje met tandenstokers.
Of we de kaart wilden. Ja.
Een simpele kaart, nog simpeler als bij Jean-Jean, alhoewel ik gedurende de avond regelmatig associaties kreeg met dit restaurant. Een driegangenmenu voert men hier. Je kunt kiezen uit zeven voorgerechten, zeven hoofdgerechten en vier desserts. Leuke gerechten hoor overigens. 26 euro doet dat driegangenmenu. Het menu is hier slechts een velletje papier, vastgeklemd in een dubbele plastic map. Het menu schijnt elke week te wisselen, althans dat meen ik te hebben begrepen van de mompelende dame. De reden dat ik geen copietje van het menu kon meekrijgen, ze hebben er maar zeven namelijk. Wel kon ik een oud menu meekrijgen. Dat hoefde niet.
We vroegen om de wijnkaart, kregen een andere kleur plastic map en keken hem in. Flink wat wijnen die 16 euro per fles, ik meen 12 euro per karaf en 3.20 per glas doen. Daarna wat Franse en Spaanse wijnen, in de prijsklasse tot 32 euro. Geen topwijnen, gewoon hele simpele wijntjes. We deden dan ook niet moeilijk, we kozen gewoon een Pinot Grigio 2001, Veneto IGT, die tenslotte meestal niet onaardig is. Deze was iets minder dan niet onaardig. Een karaf water overigens was bij binnenkomst al op tafel gezet.
We bestelden onze voor- en hoofdgerechten en de desserts zouden we later maar moeten kiezen, vond de mevrouw.
Ole checkte even hoe de mosselen a la Metamorphose in elkaar zaten (in wijn gekookt, met room en groentetjes en een zure groentemayonaise erbij) en besloot tot de mosselen. Maurits opteerde voor de salade met huisgerookte eendenborst, sinaasappel en truffelaardappel. Constant ging voor de spaghetti met kokkels, gamba's en korianderolie en ikzelf had de fritots van ansjovis met knoflook en een garnituur van olijven, uiringetjes, tomaatjes, citroen en venkel gespot.
De mosselen kwamen. Een flink bord vol met uitstekende mosselen, de mayonaise erbij ontdekte Ole wat laat gelukkig, anders had hij het hele schaaltje leeggegeten en nu kon ik er ook af en toe een gefrituurd ansjovisje indopen. Ole was zeer tevreden en terecht. Het waren gewoon prima mosselen. De salade van Maurits was mooi. Mooie slasoorten, een prima dressing, veel plakjes gerookte eendenborst (de reden om de salade te nemen), alleen de truffelaardappeltjes, die paarse weet je wel, die vond hij niks. Nou dan niet, laat maar liggen hoor zoon. De spaghetti van Constant was prima. Ook daarvan heb ik geproefd en ik vond hem heerlijk. Mooi al dente, goed gevuld en met zo'n lekker zuidelijk smaakje. Mijn ansjovisjes waren overweldigend. Een giga-berg met gefrituurde ansjovisjes kreeg ik, ernaast veel garnituur, wat gewoon lekker was (groene en zwarte olijfjes, mooie tomaatstukjes, iets van een zuurtje erdoor heen). Smullen maar dus. De jongetjes hielpen gelukkig mee met de ansjovisjes, wat zij in ieder geval tot het allerlekkerste voorgerecht bestempelden. Wat ze prima vonden, want mam is tenslotte jarig. Keurig een vingerkommetje ernaast, prima in orde dus.
Na een prettige en niet te lang durende pauze (ook hierover had ik kritiek gelezen, wat in ons geval dus niet opgaat) kwamen de hoofdgerechten.
De jongetjes hadden allebei gekozen voor de ossenhaas met gebakken portobello's. Maurits omdat hij een echte vleeseter is, Ole omdat hij eigenlijk alleen ossenhaas lekker vindt, allerlei andere vleessoorten boeien hem niet zo en vanavond had hij niet zo?n zin in vis. Ossenhaas dus. Maurits had een mooi stuk ossenhaas,
mooi mals, helemaal naar zijn zin. De portobello's vond hij minder. Wat ik me kan voorstellen, die zaten tegen verbrand zijn aan. De gebakken aardappeltjes die er in ruime mate bijlagen vielen weer wel in de smaak. Ole had een veel kleiner en rommeliger stuk vlees (niet dat dat hem is opgevallen en ik heb wijselijk mijn mond gehouden), maar genoot er ook van. Zijn portobello's waren wel in orde, maar boeiden hem niet zo. Wat er aan groente bijlag ben ik even vergeten, ik meen iets van boontjes.
Constant verheugde zich op zijn kalfszwerik met oesterzwammen, haricots verts en een paddestoelenrisotto. Nu had ik over die risotto gelezen dat ie droog was en op risi e bisi leek. Dat was niet het geval, maar volgens C. was dit geen a la minute bereide risotto. Opgepiept dus en redelijk in orde. Een aantal stukken kalfszwerik had hij, waarvan de kleinere stukken niet in orde waren, de grotere stukken wel. Jammer, maar het ging wel vond hij.
Ik had gekozen voor de zeebaarsfilet (aan de lijn gevangen) met groene salsa, aardappeltjes en zeekraal.
Een prima gerecht. Goede, smaakvolle zeebaars, uitstekend gebakken, de zeekraal lekker als altijd en de rest ook in orde. Beetje veel, dat wel. Maar goed dus.

Tijdens het afruimen mompelde de mevrouw de vier desserts. Ik vroeg of ik de kaart nog even mocht inzien, wat mocht. Nu mocht dat blijkbaar niet, want ik kreeg hem niet. Tijdens het wachten op de desserts vroeg ik het aan de andere mevrouw en toen kreeg ik hem wel. Heel kort maakte ik wat aantekeningen, want het korte-termijn-geheugen is tenslotte ook niet meer wat het geweest is en door de mevrouw-van-wie-ik-de-kaart-niet-meer-mocht-inzien werd me gevraagd of ik een eigen restaurant ging beginnen. Vriendelijk als altijd antwoordde ik Nee hoor, maar ze was nogal bozig. Raar en irritant. Nog nooit meegemaakt ook trouwens. Wat me deed besluiten hier geen koffie te drinken. Grappa (want ze hebben een soort of 6 op de kaart staan) heb ik thuis tenslotte ook en espresso ook. Maar jammer !
De desserts, voor Maurits een bruine chocolademousse, voor de andere drie een creme brulee met laurier en citroen, arriveerden.
De chocolademousse vond hij in orde, alhoewel er nogal veel sinaasappelspul op en omheen lag en dat hoeft allemaal niet van Maurits, de creme brulee was middelmatig. Zag er wel mooi uit, blaadje (gedroogde) laurier in het midden van het gekarameliseerde laagje enzo, maar was niet briljant. Ook niet slecht overigens.
Daarna betaalden we de rekening, gingen de jongetjes de gewelven in, waar ook de toiletten gevestigd zijn, om hun jassen op te diepen en verlieten wij Metamorphose.

Over een samenvattende conclusie denk ik nog na. Het incidentje met de kaart bevalt me erg slecht. De kwaliteit van de maaltijd is zeer behoorlijk, dat wel. Maar of de kwaliteit voor 26 euro voldoende is, dat weet ik nog niet. We hebben het tenslotte wel over ruim 55 oude nederlandse guldens..