Jean Marie in Gouda

Voor de tweede keer belde restaurant Beyerick af omdat de chefkok/eigenaar ziek was. Erg vervelend. Voor hen, maar ook voor ons, want hoe vindt je een beetje normaal restaurant op een zaterdagmiddag voor diezelfde zaterdagavond? Alles is of complet of gesloten. Flink rondgebeld dus en inderdaad, alles waar ik wel heen wilde was al lang vol. Meestal hou ik dan op met proberen en eten we gewoon thuis iets, want de ervaring leert dat genoegen nemen met iets waar we eigenlijk geen zin in hebben tot diepe teleurstellingen leidt.

Mijn oog viel echter op Jean Marie in Gouda. Lekker dichtbij, de recensies op Iens waren (vreemd) positief, de website, alhoewel ik die wat pompeuzerig vond, was duidelijk, dus Jean Marie konden we wel proberen vond ik.

Rondom 19.00 reden we het parkeerterreintje op (er is nog voldoende parkeermogelijkheid beneden/achter het restaurant en dan bereik je via een trappetje het parkeerterreintje waar wij stonden. Slechts enkele stappen naar de ingang, alwaar je pardoes een garderobe vindt. Met een deur naar de keuken.

De ontvangst was vriendelijk door de erg jonge meneer. Een rechthoekige tafel kregen we, naast een radiator die stond te loeien.

Op tafel stond al een bakje met erg lekkere olijfjes, een bakje met paprikachips (wel geestig, je moet het maar durven tenslotte) en een bakje met iets wat heel erg op eiersalade met wat veel kerrie leek, maar omdat het er al stond, en misschien al enige tijd stond, zat er zo'n eng laagje op, dus ik heb het nauwelijks geproefd. Ertussen, de bakjes stonden met zijn drietjes op een rechthoekig onderbord  xe2x80" dat vergde wel de leesbril, wat piepkleine toastachtige dingetjes, keihard.

Of we iets wilden drinken. Ja, dat wilden we wel. Voor Ole een Cola, voor ons een witte wijn. Dat is hier een Elzasser Pinot Blanc en die wordt geschonken in ballonglaasjes met helaas een slanke donkerblauwe voet. Als je het dan doet, doe het dan goed en gebruik de bolletjes met de groene voet. De geringe hoeveelheid is overigens wel hetzelfde als in de glaasjes met de groene voet, de kleinste maat dan bedoel ik.

Daarna duurde het erg lang voordat ons de kaart werd gebracht, daarbij ook een uitleg van het viergangenmenu van deze avond (41.50, wat ik eigenlijk flink aan de prijs vind, maar dat bedacht ik me pas de dag erna). Nog veel langer duurde het voordat het (koude) voorgerecht eindelijk op tafel stond. Pas bij het voorgerecht verscheen ook het brood trouwens. Op tafel al wel wat ongezouten boter, wat olijfolie in een ingewikkeld flesje met daaronder nog iets waar dan aceto inzat. En een bakje met zeezout.

Voor een overzicht van de menumogelijkheden hier verwijs ik trouwens naar de website.

De wijnkaart is klein en gewoon. IJswater is hier dan wel mogelijk, wat ik een pre vind. Dat het water in een ongelofelijk onhandige en zware aardewerken kan zit, ach, een kniesoor...

Het voorgerecht verscheen. Een gerecht in drieën, wel op 1 groot bord. Carpaccio, eendenrillette en tonijn. Volkomen zonder samenhang verder, maar wel goed op temperatuur. De carpaccio was flinterdun en volledig bedekt met parmezaansnippers en ik meen dat ik ook nog de eeuwige pijnboompitten proefde. Ernaast een quenelle van veel te vette eendenrillette met daarop een flinke krul raar flauwe eendenlever en daarnaast een plakje tonijn met een toefje loeischerpe wasabi en te weinig soja, zodat je het niet kon mengen. Erg storend dat de tonijn ook al zo'n laagje had, waaruit bleek dat het veel te lang op het bord had gelegen. Bovendien was het gekweekte tonijn, want de vis was niet donkerrood maar lichtrood-oranjerig en juist tonijn is gekweekt echt niet lekker. Het leerzame aspect van dit voorgerecht voor Ole, die nog steeds op 2 gedachten hinkt qua toekomst (piloot of kok), was dat je nooit moet beknibbelen op je ingrediënten....dat doen we thuis tenslotte ook niet. Geestig is dan weer wel dat dit eigenlijk de eerste keer was dat het hem zo duidelijk opviel.

Erbij hadden we overigens een Pinot Grigio uit Trentino, die gewoon was.

Het tussengerecht, heilbotfilet op schorseneren met truffelsaus, was verbazingwekkend lekker. Een mooi stukje heilbot, prima gebakken ook, op helaas te zachte stukken schorseneer en erbij nogal veel, maar wel erg lekkere, truffelsaus. Vast chemisch verder, maar hij beviel ons echt uitstekend. Erop nog een chipje van gefrituurde schorseneer en dit gerecht was met stip het beste van deze avond. Wat dan weer erg jammer was, was dat de borden koud waren....

We schakelden over naar de rode wijn, die keurig gedecanteerd was. Een Madiran Vieille Vignes, 99, Arte Benedicte 1999. Lekkere wijn!

Erbij het hoofdgerecht. Ree. Achtereenvolgens rug van ree, bout van ree, kroketje van ree. Een naturel jus en een stamppotje rauwe andijvie en apart in een Van der Valk-schaaltje wat vreemd bleke gebakken aardappelen. De stamppot was oma-achtig lekker. De reerug was prima, mooi mals, mooi ros. Het boutje vonden we ook in plakjes, waardoor het niet echt herkenbaar was, maar qua vlees ging het meer richting draadjesvlees, lekker dus. En het kroketje was, op het te dikke omhulsel van paneer na, heel erg lekker. Restjes ree vooral met slechts weinig om het bij elkaar te houden. Nog iets van zoete kruiderij erdoor, maar zeker niet storend, eigenlijk gewoon een goed kroketje. De jus kwam dan weer uit een pakje en dat was jammer.

Ole wilde graag het dessert van het menu en kreeg créme brule, pannacotta en een bolletje vanille-ijs en was niet echt tevreden. Het ijs was in orde wat hem betreft, de pannacotta was dun en waterig en de créme brule een uiterst lullig laagje, dus geheel krokant geworden. Jammer, jammer.

Wij opteerden voor de kaas. De bedienende meneer was in de veronderstelling dat het een combinatie van buitenlandse en Nederlandse kazen zouden zijn, maar nee, het waren alleen Nederlandse kazen. Ik herinner me brandnetel, mosterd en zo nog wat smaakjes. In het midden een bakje met bolletjes stemgember, wat ik weer bijzonder geestig vond en hiermee sloten we onze maaltijd af.

Koffie zouden we thuis nemen.

Samenvattend: dit is echt de laatste keer geweest dat we op deze manier voor een restaurant kiezen, want ook nu was de teleurstelling groot. Of ik Jean Marie een aanrader vind, weet ik eigenlijk niet eens. Ik denk nl. dat horden mensen het hier prettig zullen vinden. Wij dus helaas wat minder, maar misschien zijn wij wel enorme pietlutten. Wie zal het zeggen....