Parkheuvel in Rotterdam

Parkheuvel op 13 april 2007. Mijn laatste bezoek was alweer een flinke tijd geleden. Erg benieuwd was ik. Ik kan nl. niet uitstaan dat er maar liefst twee Michelinsterren zijn verdwenen hier en wilde zelf kunnen proeven hoe Erik van Loo hier kookt. Van zijn kookkunsten bij De Zwethheul heb ik nl. altijd erg genoten. Bovendien was ik benieuwd hoe omgegaan zou worden met de toch wat afstandelijke sfeer die er altijd hing bij Parkheuvel.

Nadat ik tafelgenoot had opgepikt bij het station, reden we het park in. Parkeren is geen probleem, valetparking schijnt er te zijn, maar ik vermoed alleen 's avonds. Gelukkig zat er nog wel iets op de chipknip en de chipknip werkte ook voor de verandering, dus prima allemaal.

Aan de entree is niets veranderd, binnen wel. De bar is dicht. Dat is het eerste wat opvalt. Of het nu echt een verbetering is, ik weet het niet. De loungeruimte, waar wat nieuwe bankjes staan en die een wat andere kleur heeft, lijkt hierdoor wat intiemer, maar is het uiteindelijk niet. En het lijkt me lastig voor het personeel, zo'n dichte bar. Vroeger keken ze gewoon even over de reling naar beneden en konden alle wensen in een oogopslag zien, tegenwoordig moeten ze echt om het hoekje gaan kijken. Maar goed, mijn probleem allemaal niet tenslotte.

We kregen een prettig tafeltje met uitzicht op het groene gebeuren buiten en begonnen uiteraard met een glaasje champagne. Als ik het me goed herinner kregen we knabbels die we al kenden, dus zo'n puntzakje met nootjes, witlofblaadjes met truffelmayo en nog iets, wat ik ben vergeten. De kaarten werden ons overhandig met uiteraard een uitleg van het lunchmenu. Ook een amuse verscheen. Eendenborst geserveerd met witte uiencompote, erbij een bitterbal van de gekonfijte eendenbout, créme van pastinaak en compote van abrikozen. Mooie smaakjes, mooi opgediend, mooi bij elkaar passend.

We besloten tot het menu waarvoor we gekomen waren: het menu Degustation. 10 Kleine gangetjes dus. Geen dessert, wel graag kaas, wat uiteraard geen probleem was.

De wijnkaart namen we door, die vonden we aan de prijzige kant als ik het me goed herinner.

In ieder geval begonnen we met mijn favorietje: De Montus, niet uit 2002 zoals op de kaart staat, maar uit 2003. Alain Brumont, Pacherenc du Vic Bilh.

We begonnen met St. Jacobsmossel. Zeer dun gesneden coquille dus, a la minute gemarineerd met romige Tahiti vanillecréme, verrijkt met la Perla kaviaar. Flink wat mooie plakjes coquille, waartussen de vanillecréme, en zoutkristallen - zaten. Erg smakelijk. Erop nog een lepel kaviaar. Uit Noord Italië zo lieten we ons vertellen door het charmante personeel. Licht flauw en helaas niet ploppend...

Het tweede gerechtje was kreeft. Om precies te zijn: Malse kreeft geserveerd met zoetzuur gemarineerde koolrabicilinders, fijn gesneden zuring en krokante amandel met een notenvinaigrette waarin een vleug marsepein verwerkt was. Een gerecht waar ik eigenlijk om moest grijnzen, maar dat kwam voornamelijk vanwege de tafelgenoot. Wat was nl. het geval? De koolrabicilinders waren werkelijk loeizuur en dat met de zuurgevoeligheid van tafelgenoot was natuurlijk desastreus...Op de cilinders overigens een prachtig stuk (Canadese) kreeft met erbij nog een fijne notenvinaigrette, waarin me de marsepein helaas ontging. Een beetje een vreemd, nog niet uitgekristalliseerd gerecht. Volgens tafelgenoot wordt het nooit wat, ik heb daar een wat andere mening over. We zullen het zien.

Het derde gerechtje was ganzenlever. Niet zomaar ganzenlever natuurlijk, maar een compositie in het vierkant van ganzenlever, gemarineerd met Pinot Gris, geserveerd met zoetzure biet. Net zoals het vorige gerecht een absoluut plaatje om te zien, werkelijk ontzettend mooi, ik geloof zelfs dat op de website dit gerecht te bewonderen is. Een zestal lucifers van zoetzure biet, die smaakten naar augurkennat, erop een mooi compact vierkantje van smeltende ganzenlever met erop een paar stukjes gelei van pinot gris. Ernaast een piepklein vierkantje geroosterd brioche en aan de andere kant wat gehakte noot. Alle onderdelen perfect op smaak, zowel apart als samen. Een erg mooi gerecht.

We gingen door met de koningskrab. Het gerecht wordt als volgt omschreven (let niet op de onwijze spelling, ik kan er ook niets aan doen): Het beste van Barentszee Koningscrab met een risi rosso onder een venster van Lardo Collonata, jus van olijf met witte chocolade.

Een rondje rode rijst, goed op smaak gebracht met flinters koningskrab, erop een flink stuk krab, bedekt met de Lardo. Daarnaast weer de jus van olijf en witte chocolade, die vooral bij afkoeling tot de gewenste smaak kwam. Een geweldig mooi gerecht, niet in het minst door de prachtige krab! Met stip de mooiste krab ooit geproefd en voor dat soort ervaringen kom ik hier natuurlijk.

Het vijfde gerechtje was zeeduivel. Medaillons van zeeduivel, gebakken a la plancha, hierbij beignets van Buchon mosseltjes op een bedje van paella van parelgort en chorizo créme saus. We troffen een rondje paella, erop de mosseltjes, ernaast een mooi stukje zeeduivel, er tussen de aan tafel aangebrachte chorizocréme die boterzacht was, aan en waren bijzonder tevreden alweer

Het laatste visgerechtje was zeebaars. . Op de huid gebakken lijngevangen zeebaars onder een dakje van krokante aardappel, romige venkel en rode botersaus. Eerlijk gezegd een nogal gewoon, weinig opzienbarend, maar wel goed gerecht. Niets over te melden verder eigenlijk.

Op aanraden van de ook al charmante sommelier besloten we tot een Gabarinza 2003, Burgenland, Oostenrijk. Een absoluut erg lekkere wijn.

Het zevende gerechtje was de met truffel verrijkte aardappelcrémesoep. Volgens de maître jeugdsentiment van Van Loo, geleerd van zijn vader en de aanleiding om kok te worden. In het soepje behalve de truffel ook nog wat Perla kaviaar en wat slierten witte asperge. Absoluut erg lekker.

We vervolgden het menu met rund. Gebraad van Maas, Rijn en IJsselrund met bloemkoolzalf, Araganolie en pecorino. Rundvlees uiteraard van Piet van den Berg wat 3 weken op 4 graden besterft. Het stonk dus ook. De bloemkoolzalf was erg zalvig, erbij nog wat piepkleine roosjes bloemkool, wat een raar mondgevoel gaf. De araganolie en pecorino gaven leuke toetsen. Het stinken was erg jammer. Ik ben er nog niet over uit wat ik hier nu van vond. De smaak was nl. goed, maar de algehele beleving is niet positief.

Het voorlaatste gerecht was lam. Uiteraard zuiglam uit het Geuldal. We troffen op het bord een proeverij van zuiglam uit het Geuldal met basilicumjus. Erbij een tomaatje gevuld met kaas en erop wat pancetta, een rondje minicourgette met pecorino en een blokje aardappel met vlees van de voorvoet. Een mooi, uitgebalanceerd gerecht.

Geen dessert voor ons, maar kaas. Van de kaaswagen hier, die heel gewoon goed is. Ik weet echt niet meer precies welke kaasjes we nu hadden, ik weet nog wel dat ze prima in orde waren. Het laatste drupje wijn beviel me er ook goed bij. Tafelgenoot nam nog wat Zinfandel Amador County 2003, Renwood Californie, tot zich en we besloten met prettige
espresso op de bankjes in het loungegebeuren. Vreselijke hoeveelheden friandises kwamen er op tafel, waarvan ik toch wel enkele gesnoept heb. Heerlijk!

Zeer tevreden verlieten we Parkheuvel. Om snel naar terug te keren. Prima personeel, fijne sfeer.