Aan de Poel in Amstelveen

De afspraak had wat voeten in de aarde. In eerste instantie zouden we elkaar, na een veel te lange periode, treffen bij De Jonge Dikkert, maar door ziekte mijnerzijds moest die afspraak vervallen helaas. Op de nu geplande datum bleek dat er bij De  Jonge Dikkert een partij zou zijn, dus we moesten uitwijken. Ik kon zo snel eerlijk gezegd niets verzinnen in Amsterdam waar ik wel zou willen eten (of ik me daarover moet schamen weet ik eerlijk gezegd niet, misschien moet de stad zich wel schamen?) en al surfend kwam ik uit op Aan de Poel. In Amstelveen, waar ik nog nooit geweest was.

Ik haalde mijn tafelgenote op van haar woonst en zeer snel waren we in Amstelveen. Lastig te vinden, het restaurant. Er staat ergens een bord met Valetparking, maar daar is geen kip te bekennen en er staan 2 vlaggen met zeer onduidelijke handgeschreven kriebels. Maar goed, we waren er.

Het was prachtig weer, dus nadat we ons gemeld hadden, dronken we een glaasje witte wijn (Aimery) op het terras. Tafelgenote was volkomen verrast door de mooie plas (poel) waaraan het restaurant gelegen is. Dood- en doodstil is het er ook, wat opmerkelijk is, gezien de ligging onder de rook van Schiphol. Een mooi plekje hier en het glazen paviljoen, wat Aan de Poel eigenlijk is, past er ook mooi.

De kaart kregen we niet op het terras, die houden ze binnen, dus wij ook. Het ons toegewezen tafeltje beviel niet, want we zaten precies onder de stroom van de airconditioning en dat was onprettig. Het nieuwe tafeltje was vlak bij de open keuken. De inrichting hier is zwart.  Her en der wat moderne kroonluchters, pijpen langs het plafond, het bekende werk eigenlijk. De keuken is open. Bij binnenkomst loop je direct tegen de bar aan, maar daar zat vanavond niemand.

Brood kwam op tafel met op een plateautje zout, kruidenmayonaise, boter en olie. Goed brood.

We besloten tot het menu. Men kent er hier drie, zie de website. Ik zie dus nu ik dit verslag aan het maken ben dat ze het zesgangenmenu berekend hebben, terwijl we een gang hebben laten vallen....

Goed, het vijfgangenmenu dus.

De wijnkaart is hier aardig, we kozen voor een Albarino, die ik kende van ons reisje naar San Sebastian en die was erg lekker. Een Terras Gauda was het.

Een amuse verscheen. Een staafje tomatengelei, waarop een bolletje van het een of het ander lag en een toefje chorizo. Dit alles in iets van sinaasappel. Erbij een glaasje met cocktail van meloen afgedekt met een luchtige spekmayonaise.

Het klinkt allemaal wel aardig, maar bepaald bijzonder was het eerlijk gezegd niet...

Het menu begon met de wilde zalm met jus van teriyaki, bitterballetje van zee-egel en hangop met citroengras.  De zalm was lekker. Het toastje/koekje wat eronder lag onnodig. Het bitterballetje was best lekker, maar in zijn algemeenheid vind ik bitterballetjes al snel zonde van de smaak. In dit geval had er eender wat in kunnen zitten, ik proefde in ieder geval niet de verfijnde smaak van zee-egel. De hangop vond ik overbodig. Dat zijn van die bordvullingen en als ik eerlijk ben heb ik liever een leger bord met lekkere dingen, dan een prachtige compositie met smaakjes die niet samenhangen.

Het tweede gerecht was uitstekend. Dun gesneden kabeljauw met Cecina, snijbiet en vinaigrette van rode wijn en paling. 

Laat ik maar beginnen met Cecina. Dat is dus een gemeente in Italië, in de provincie Livorno, maar hier gebruikt men de benaming om spek aan te duiden. Tja...

Het gerecht was verder een plaatje. Mooie dunne plakjes kabeljauw, gemarineerd in inktvis, waardoor ze een mooi zwart randje hadden, op het bord. Op het ene rondje dus de cecina, op het volgende rondje iets van wasabi en op het derde rondje de snijbiet en wat paling. Dat alles omgeven door de goede vinaigrette. Echt een goed gerecht.

De grietfilet met Bombay-rijst hadden wij laten vallen, dus we vervolgden met het spiesje van kreeft en zachtgegaard Iberico varken met selderij en piment d'Espelette.

De naam van het gerecht geeft ook precies aan wat we op het bord aantroffen. De kreeft was goed, het varkensvlees ook en de groentjes ook. Erbij, op een apart bordje, nog een slaatje, wat niet zo heel veel voorstelde verder, maar wel attent was.

Waarmee we de visgerechtjes afsloten. We vervolgden met wat rode Madiran, een Capmartin, die lekker was.

Het hoofdgerecht was lichtgerookte runderentrecote met pastrami, kaantjes en piccalilly. En hier heb ik niets aan toe te voegen. Gewoon een goed gerecht. De combinatie met piccalilly vind ik leuk, hoewel deze wel loeizuur was, dus ik vermoed dat niet iedereen er van gecharmeerd zal zijn.

Het dessert wilden we ook niet, we wilden graag kaas. Geen wagen hier, maar een bordje.  Maar eerst nog een wel geestige dessertamuse. Een bolletje passievrucht met knettersuiker en heel veel stoom kregen we. Leuk gedaan! Twee glaasjes in elkaar waartussen wat stikstof zit en dan is het de kunst om het op het juiste moment op tafel te zetten. Dat lukte prima.

De kaas bestond uit 4 stukjes gewone kaas, erbij wat druiven, brood en confituurachtig spul.

We sloten af op het terras met cappuccino en espresso waarbij we wat snoeperijtjes kregen en vroeg in de nacht waren we eindelijk weer bijgepraat.

Samenvattend: het restaurant ligt prachtig aan de pl
as. Het personeel is jong, onervaren, maar zeer leergierig en vriendelijk. De gerechten klinken beter dan dat ze zijn, maar als het allemaal niet te ingewikkeld wordt en er niet teveel smaakjes samen op een bord gelegd worden, is het allemaal zeer behoorlijk.