Jaartal
Eau de Vie in Amsterdam
Op 11 maart 2009 in Amsterdam.
Tijdens deze restaurantweek stond er nog een afspraak voor een lunch, maar dan niet in het kader van de restaurantweek. Het betreffende restaurant doet er trouwens ook niet meer aan mee.
Nadat ik n van de tafelgenoten had opgehaald, het restaurant ligt ongeveer bij haar om de hoek, konden we heel makkelijk parkeren in de winkelstraat waarin het restaurant ligt. 0.10 cent kost een uur parkeren hier. Langer parkeren is dan ook niet de bedoeling. Maar wat een vriendelijke prijs voor Amsterdam! En de bediening van Eau de Vie vult de meter ook nog voor je bij, echt ideaal dus. En tot mijn schande moet ik bekennen dat ik helemaal vergeten ben de ontzettend kundige meneer te bedanken en hem naar de schade te vragen, slordig van me! Een volgende keer, want die komt er vast, maak ik dat helemaal in orde.
De andere twee tafelgenoten kwamen net aangewandeld en het weerzien was weer enorm leuk.
We kregen een leuk tafeltje met heerlijke stoelen en begonnen met bubbels. Blanquette de Limoux, het huisaperitief hier, en die is lekker.
Erbij een plak vers, nog warm, brood, boter, zeezout en olijfolie uit La France
Een soepje van aardappel en prei met schuim van gerookte kervel. Erop zeewierkaviaar, waar ik nog nooit van had gehoord en die zou moeten ploppen, maar het niet deed en een soort mini(heel erg mini) tosti, waartussen we truffel detecteerden. Een heel mooi begin!
Enig gegoogel levert me trouwens niet heel veel informatie op over zeewierkaviaar, maar het is me wel duidelijk geworden dat het vooral een vegetarische variant is. Dus als je vegetariërs te eten krijgt en je serveert kaviaar (of de goedkopere lompviskuit) dan kun je kaviaar van zeewier aan je vegetarische gasten voorzetten. Het schuim van de gerookte kervel was heerlijk trouwens, nog niet eerder gegeten.
Het restaurant is trouwens gewoon leuk. Prettige kleuren (grijs, bordeaux, zwart). Mooi linnen, goede glazen. De eigenaar bezit ook Elkaar, waar ik een paar jaar geleden geheel naar genoegen heb gegeten. In de zomer tot slot, is er op de stoep een terras en op het filmpje te zien, ziet dat er goed uit.
De wijnkaart is hier leuk. Niet heel uitgebreid maar dat hoeft ook niet, als er maar mooie wijnen opstaan. En dat doen ze hier. Zelfs een Condrieu ontdekte ik. Maar ik zag ook een Vergelegen. En ik ben dol op Vergelegen. Dus die werd het. Gelukkig vonden de anderen de wijn ook erg lekker. Een karaf water kregen we ook nog.
De kaart kregen we, met een toelichting op het lunchmenu van 2 gangen. Het hoofdgerecht van dat lunchmenu beviel ons wel. Na het bekijken van de kaart en overleg met de bedienende meneer kwamen tot een heel leuk driegangenmenuutje, wat we eventueel nog wel zouden kunnen uitbreiden met kaas.
We begonnen dat menu met tonijn. En een oester, want we hadden trek in een oester. En coquilles.
Een prachtig bord werd ons voorgezet. Rechts de Fines de Claire-oester op een bedje van venkelsalade, in het midden tartaar van tonijn met erop een perfecte coquille en links een plak komkommer met een kort aangebraden stukje tonijn. In dat stukje tonijn een plastic pipetje met sojasaus, wat je dan naar wens over de tonijn kunt knijpen. Geestig. En lekker. Alles was heel gewoon heel lekker. Er zat ook nog een krokantje van het een of het ander bij, wat ook lekker was. Kortom we waren erg tevreden over dit eerste gerecht.
Na een fijne pauze, waarvan we eigenlijk niks merkten want we hadden het veel te druk met babbelen, kwam het hoofdgerechtje van het lunchmenu wat wij als tussengerecht wilden toen we hoorden wat de kok nog meer in petto zou hebben voor ons. Kalfsentrecote. Kalfsentrecote, keurig in plakken gesneden, perfect van cuisson wat mij betreft. Erbij een stukje gekarameliseerde witlof, een flink stuk gegrilde koningsboleet en eromheen een mooie kalfsjus, waarin cêpes zouden zitten.
Alweer erg lekker allemaal.
Het hoofdgerecht deze middag was Ibericorack. Op een bedje, zeg maar rustig bed, van risotto met lavas en nog wat dingetjes, omgeven door een gelei van madeira en een keurig vierkantje van een reductie van aceto balsamico. Tussen het vlees en de risotto nog wat rucola en erop een flinke berg trompette de la morte, die niet iedereen even lekker vond. Ik vond alles erg lekker, het vlees wat wellicht wat aan de flauwe kant, maar dat kwam in orde door de hoog op smaak zijnde zoals dat heet risotto. Alweer een fijn gerecht dus hier.
Eigenlijk wilden we ook nog wel kaas, we hadden de nodige uren alweer stukgeslagen tenslotte.
Een bordje krijg je hier. Met vijf stukjes kaas (op de foto nog maar 2, want ik was vergeten een foto te nemen), wat hazelnootjes die vastgeplakt waren met een reductie van port, een sneetje vruchtenbrood en een quenelle wat leek op een vijgenchutney maar wat tot mijn grote schrik moutarde violette bleu was. Ik schrok me naar van de smaak en dacht zelfs dat ik wasabi proefde, want er zat een chloorreactie aan te komen. Een waarschuwing zou eigenlijk wel op zijn plaats zijn.
De kaasje waren heerlijk. Een chaource, een camembert, een Goudse vieux gris (in Frankrijk gemaakt, het lijkt het verhaal van de Parmaham wel), een gorgonzola en een lepeltje met Soumartin, het zusje of broertje van de Epoisses.
We sloten ons genoeglijk samenzijn af met de nodige koffie, espresso en cappuccino's, waarbij we nog wat madeleines en andere koekjes kregen.
Absoluut een fijn adres dit. Om zeker nog eens te gaan eten.
14 gedachtes over "Eau de Vie in Amsterdam "
Yvon
petra
Raymond
Frits
Andrea
Tanja
john golsteijn
john golsteijn
Raymond
Rob
radbout
Nicole
Ellen Baatsen