Kasteel Spangen in Rotterdam

In het kader van de restaurantweek gingen we op zaterdag naar een favorietje van Ole en mij, Brasserie Kasteel Spangen. Parkeren is geen probleem daar en de ontvangst in het behoorlijk volle restaurant was vriendelijk. We kregen een tafel tegen de muur, met bank dus. Ole en ik voor de verandering eens op de bank, de andere twee mannen op de stoelen. Een aperitiefje wilden we wel. Voor de jonge mannen frisdrank, voor de oudere man een prosecco en voor mij een witte wijn. Erbij brood en smeerseltjes. Een tapenade van rucola, die stijf stond van de parmezaanse kaas; een rillette van makreel, die geweldig lekker was en een tapenade van tomaat, die gewoon was.

Op tafel al boter en peper en zout. IJswater was weer eens rommelkonterig. De eerste ober melde dat ze geen ijswater hadden, de tweede bracht 4 longdrinkglazen met water met ijsblokjes, de derde zou zorgen voor een karaf en bracht een fles (die op de kaart stond voor ik meen 3.50) en na een opmerking van mij vertelde hij me dat het water op zijn rekening kwam. De volgende flessen water leverden een vergelijkbaar gedoe op en dat vind ik vervelend. Schenk gewoon ijswater, al dan niet in flessen en zeur er niet over.

Het restaurantweekmenu werd ons overhandigd. Een leuk menu, met telkens keus uit 2. Ook hier de mogelijkheid voor een optioneel tussengerecht. 9.50. We wilden het natuurlijk wel proeven.

De wijnsuggesties namen we niet over, we namen een fles Graubürgunder 2007, Grassnitzberg, Weingut Polz en die beviel uitstekend.

Een amuse verscheen. Een soepje van kropsla met baconbits en pancetta. Lekker.

Echtgenoot en Ole hadden gekozen voor de salade met lauwwarme tongfilet, coulis van rode paprika en saffraanmayonaise en waren tevreden.  Het zag er ook mooi uit, hoewel ik de tong persoonlijk zou bakken en niet pocheren. Maurits en ik wilden graag de biologische kalfspat in briochekorst met shi-itake, pistachenootjes en chutney van mango en rode peper en ook wij vonden het best lekker. Niet opzienbarend en de korst kon wel beter, maar goed genoeg.

We vervolgden met het optionele tussengerecht. Ravioli gevuld met mousseline van Alaska King Krab en bloemkool, schaaldierenrisotto en kreeftenjus. Een nogal klein bakje verscheen met 2 op dimsum lijkende ravioli. Eronder een beetje risotto met de kreeftenjus. Niet onaardig, maar het zou allemaal wat hoger op smaak kunnen.

Over het hoofdgerecht waren we het helemaal eens. Voor ons allevier de magret de canard van Barbarie-eend uit de Vende met een milde saus van Cider en Calvados. Dit was dan weer een behoorlijke portie met uitstekend gebakken eendenborst. Eronder wat groene groentjes, erbij plakjes biet en blokjes aardappel en een gigantische groene asperge. Dat alles omgeven door de saus die zou moeten smaken naar cider en calvados. Dat deed ie niet, maar was toch lekker. Dit was een prima gerecht wat ons betreft.

Het andere hoofdgerecht, de skrei, hebben we dus niet geproefd. Ik voornamelijk niet omdat in de saus paarse mosterd zou zitten en ik me de dag ervoor wezenloos was geschrokken van die mosterd bij de kaas bij Eau de Vie. Eens per week is wel genoeg...

De wijn was inmiddels soldaat gemaakt, het dessert was in aantocht, dus we besloten tot een glas wijn, wat we kozen uit de vele open wijnen die ze hier hebben. Voor echtgenoot een Spätburgunder 2005, Weingut Bercher en ik natuurlijk een glas witte wijn, een Meursault 2005, Domaine Caillot.

Voordat het dessert verscheen kregen we nog een dessertamuse. Een sabayon van Grand Marnier en die was heerlijk!

Voor beide jongemannen het zoete dessert. Sticky Coffee Pudding met butterscotch roomijs. Ze waren zeer tevreden, alhoewel de pudding niet plakkerig genoeg was naar hun zin. Erbij nog wat gehakte pistachenootjes en wat coulis van het een of het ander.

Voor ons een assortiment van Munster met kummel, Stilton met rode port en Hollandse geitenbrie met Kletzenbrood en tomatenmarmelade. Gewoon lekker. Een fijne afsluiting.

Voor echtgenoot nog een espresso en bij vertrek bleek dat de eigenaar van de brasserie de zoon is van het echtpaar wat al jaren De Hermitage heeft, dus er ontspon zich nog een geanimeerd gesprek.

Samenvattend: ik vermoed zo dat mijn verwachtingen te hoog waren. Het was een mooi menu, het gedoe over het water overschaduwde het geheel wat helaas, maar uiteindelijk verlieten we toch tevreden het Kasteel. We keren vast wel een keer terug.