Tanja
Avant Garde van Groeninge in Eindhoven
Op 11 juni 2010 in één ster, Noord-Brabant.
Wederom met gezwinde spoed, wat overigens totaal geen zin had, want het regende dus Nederland stond vast, reden we richting Eindhoven. Naar Avant Garde van Groeninge. We waren er 4 jaar geleden in juli geweest, een vrij kort bezoek toen, want er moest een feest bezocht worden, maar we waren toen behoorlijk onder de indruk. Dusdanig onder de indruk dat toen ik moest kiezen voor deze avond tussen Avant Garde en mijn grote favoriet De Leest ik toch liever bij Avant Garde wilde gaan eten.
Nog behoorlijk op tijd werden we afgezet voor de deur van het stadion en zoefden we naar boven met de lift. De ontvangst was keurig, de lounge was leeg, dus een aperitief zouden we graag aan tafel drinken.
Een glaasje champagne, hier van Thienot , een van de jongste champagnehuizen aldus de uiterst kundige sommelier. In ieder geval beviel hij me, mooi fris, niet te sprankelend, lekker dus.
Erbij vrijwel direct een mondvermaakje. Opgediend in een houten blok twee rode pastilles aan een stokje. Een explosie van Aloë Vera en hibiscus en araguani. Dit vond ik nu een prachtig hapje. Hoog op smaak, veel smaken, maar wel elkaar aanvullend en het deed me verlangen naar meer. En dat is tenslotte de bedoeling.
Het restaurant was overigens behoorlijk gevuld en het viel me op dat de bediening (slechts 4 personen) perfect op elkaar afgestemd en ingewerkt was. Niemand hoefde te wachten, alles liep op rolletjes, echt complimenten wat mij betreft. Op tafel stond al boter, peper, zout en olijfolie. Erg lekkere olijfolie zelfs. Het viel echtgenoot op dat men hier als een van de weinige restaurants rekening houdt met het vermogen van brood om olie op te nemen. Alle geserveerde broodsoorten (brioche, getoast brood en bruine broodjes) namen hier de olie perfect op, geen geknoei dus op de bordjes. Het zijn van die kleine dingen die het nog aangenamer maken.
We spotten een Pacherenc du Vic Bilh 2001 van Alain Brumont Chateau Montus nog op de kaart en bij navraag bleek dat hij nog voorradig was ook. Toen ik de sommelier vertelde dat wij dus 4 jaar geleden precies diezelfde wijn hier hadden gedronken en dat we toen de eerste waren die hem bestelden herkende hij ons weer en er ontstond een uitermate prettig gesprek. Het was trouwens de laatste fles die hij had. Geestig wel dat we de eerste en de laatste dronken...
Uiteraard was hij geweldig lekker, de kleur was bijna okergeel, maar de smaak, oelala, wat vind ik die wijn toch heerlijk.
Bruiswater voor echtgenoot, Villers hier, en ijswater voor mij, een briochebroodje en nog wat amuses.
bonitogelei. Op een mooie plak ossenworst lag een uiteraard perfect gebakken, aan n kant heel licht gepaneerde coquille, ernaast een geleitje van soja, een quenelle van de meest lekkere artisjokmousse ooit en op de rand van het bord een flinke hoeveelheid poeder van ui. De bonitogelei was een mooi rondje geworden en het geheel werd afgemaakt met een koekje van ui en blaadje snijbiet. Wederom een erg mooi gerecht met elkaar uitstekend aanvullende smaken.
De fles Pacherenc was leeg, dus we schakelden over naar een glas rode wijn. Ongevraagd, maar heel gewenst kregen we een glas Sestano, Chianti Classico, 2005. Een aardige wijn, die best goed combineerde met het hoofdgerecht. Iers lam met selderij-asperge; zwarte knoflook, saffraan-raapjes, olijfoliesaus, tomaat. Mooie stukjes lam troffen we aan, uiteraard perfect van cuisson met een verrassend klein stukje er nog bij wat leek op vlees van een spare-rib, maar dan van lam. Erbij wat fijne asperges, crème van zwarte knoflook, die overigens nauwelijks naar knoflook smaakt, een op een stamppotje lijkend iets waarin de tomaat verwerkt was, ik vermoed eigenlijk in combinatie met de saffraanraapjes, wat reepjes aubergine en wat lamsoor. Weer een heel fijn gerecht.
Een glaasje Wirra Wirra Moscato, mrs Wigley (de kat), Australië, begeleidde het dessert. Een licht sprankelende, best frisse, maar niet heel veel indruk makende dessertwijn. Het dessert was gemacereerde aardbeien met red bull; passievruchtendonut, crème fraîche met citroen en gin-tonic. Op een bord de heerlijke, maar zeer zware donut (bijna de helft verhuisde naar het bord van echtgenoot) met erop de aarbeitjes en de crème fraîche met citroen op smaak gemaakt, een vanille ijsje en wat staafjes meringue en ernaast een glas met aardbeitjes en erop een granit van gin tonic.
Erg lekker alweer. De buikjes waren zo langzamerhand flink gevuld, men houdt hier van ruime porties.
Bij de uitstekende espresso van Palombini, hier wel met dekseltje op de kopjes zoals het hoort, nog drie immense (zowel in grootte als in smaak) friandises. Eentje met passievrucht, eentje met amarene en eentje met calvados. Ook alweer geweldig lekker.
Diep, diep tevreden verlieten we dit uitstekende restaurant en we hebben onszelf beloofd hier heel snel weer terug te keren, wat een heerlijkheden allemaal. Het zicht op het stadion overigens vind ik alleen maar leuk. Deze avond werd het podium opgebouwd voor de concerten die komend weekend staan gepland van Guus Meeuwis en dat gaf toch een heel aparte sfeer.
13 gedachtes over "Avant Garde van Groeninge in Eindhoven"
Jaartal Weblog
Carla
adwijgerde
Carla
adwijgerde
Carla
adwijgerde
adwijgerde
john golsteijn
Jaartal Weblog
Yvon
ad wijgerde