Veel te lang geleden was het dat we elkaar zagen, maar nu was het eindelijk weer zover. Tegen half 6 zette Ole me af bij Tanja en het weerzien was zeer hartelijk. Heel veel bij te praten hadden we, wat we deden onder het genot van een glaasje wijn en heerlijke terrines van de Pasteibakkerij. Eigenlijk veel te snel was het tijd om een taxi te bellen die ons zo dicht mogelijk bij ons doel van deze avond zou brengen: De Compagnon.
Ik moet altijd vreselijk lachen om Chef Bertus op twitter en zijn website vond ik verlokkend 
genoeg om er eens een kijkje te gaan nemen. Ook naar de wijnen van zijn vrouw en compaan was ik erg benieuwd.
De ontvangst in het smalle maar hoge (in de zin van verdiepingen) restaurant was vriendelijk en we werden langs de bar naar het souterrain geleid, waar we een leuk tweetje kregen met nog net zicht op het water. De bediening is vriendelijk, niet helemaal van alles op de hoogte, maar wel voldoende en geweldig van goede wil.
Op tafel stond al een houten plateau met truffelboter, olijfjes, heerlijke plakjes droge worst, een wit en een bruin broodje en later werd er nog wat olijfolie in een plastic bakje geschonken. Gastvrij! Net zo gastvrij is het dat je hier gewoon een fles plat water uit de koeling krijgt en die wordt ook nog eens gewoon in een koeler gezet, zodat het water lekker koel blijft. En van mijn ergernissen over de dure flessen water van 7 euro is dat ze nog niet eens gekoeld blijven, zodat je op den duur lauw water zit te drinken. Puntje voor de Compagnon dus.
We wilden wel beginnen met een Cava. Van Eudald, Massana Noya, Brut Familia en ook nog eens ecologisch.
Na enige tijd kregen we de kaart en natuurlijk waren we het weer snel eens: we zouden voor het meest uitgebreide menu gaan, het 9 gangenmenu, overigens wel met een kleine wijziging. Dat betekende dat we twee extra gerechtjes buiten de genoemde gerechtjes op de kaart moesten kiezen, maar ook daar waren we snel uit.
De wijnkaart, kaarten moet ik zeggen, want er is een boek voor witte en een boek voor rode wijn, is zeer uitgebreid. Mooie wijnen voor vriendelijke prijzen. Wij kwamen uit op een Portugese, momenteel even mijn favoriet en Tanja kende deze ook niet echt: een Dom Rafael Branco, Moucho Alentejo 2009. Een lekkere Alentejo! Het duurde wel lang overigens voordat er een fles gevonden was, toen het eerste gerecht al op tafel stond kwam hij. Wel met excuses. De tweede fles kwam een stuk sneller gelukkig.
Er kwam een amuse. 
Op een houten bord een rolletje wortel gevuld met Red Leicestercheese en erop nog wat gepoft iets. Lekker.
En nog een amuse kwam. 
De beroemde al dan niet Amsterdamse fietsbel met erop een blini met parels van zeewier. Ook lekker. Leuke verrassende en lichte smaakjes, daar hou ik van.
Het eerste gerecht verscheen. 
Makreel op verschillende manier klaargemaakt met verschillende structuren van doperwten, zo staat het op het menu. Nou, dat klopt dus. Tartaar van makreel, gerookte makreel, makreel van de bbq en in een leuk klein weckpotje zoetzuur van makreel. Erbij doperwtenijs, schuim van doperwten en crème van doperwtjes en ook nog wat krokante toastjes. Erg lekker allemaal, we waren vooral erg weg van het zoetzuur. Chef Bertus kwam even een handje geven, hij zelf zat aan de andere kant van de bar met vrouw en vrienden te genieten van zijn eigen keuken en vertelde o.a. dat het zoetzuur op fiftyfifty basis was. Een mooi begin dus.
Het tweede gerecht griet.
Griet met bloemkool en truffel. Op, of liever in, een donker bord vonden we een mooi stukje gebakken griet met diverse bereidingen van bloemkool: gebakken, schuim, kruim en gekookt in een quenelle met erbij lekker veel truffel, die overigens niet heel veel smaak had, maar wat niet wegnam dat het een fijn gerecht was. De griet was goed van cuisson. In zijn algemeenheid mis ik met die diepe borden vaak een lepel om de laatste restjes goed te kunnen eten, zo ook hier.
Het volgende gerecht waren coquilles. 
Coquilles gepaneerd in eekhoorntjesbrood en daarin gebakken ook. Erbij crème van eekhoorntjesbrood, een quenelle duxelles, wat losse paddestoelen en kruim van noot en een intrigerend groot blad, wat ik erg lekker vond. Ik heb aan de dames van de bediening gevraagd wat het voor blad was en ze hebben me ook verteld wat het was, alleen vind ik niets als ik googel. Maar lekker was het. De coquille was prima van cuisson en alle smaken pasten prima bij elkaar, wederom tevredenheid dus.
Het vierde gerecht was voor een deel een tafelbereiding, altijd leuk. En van de koks kwam aan tafel met een zoutsteen uit de Himalaya, die bloedheet was geworden in de oven. Erop roosterde hij twee langoustines per persoon, die mooi de smaak van het zout overnamen, zonder te zout te worden. 
Ondertussen kwam er een bord op tafel met mooie kleurtjes rood en groen, wat bestond uit Piquillopuree, kropslacrème en jus en twee schitterend gekonfijte tomaatjes met het velletje omhooggestroopt als een bloem als het ware, wat nu zeer krokant geworden was. Schitterend om te zien en erg lekker. 
Uiteindelijk resulteerde het bakken van de langoustines dus in het totale gerecht: langoustine met pepers, kropsla en tomaat. Erg, erg lekker en heel erg leuk samengesteld op deze manier.
Het vijfde gerecht, ook ingelast, evenals de langoustines, was gebakken ganzenlever met 25 jaar oude balsamico van Villa Manodori.
In al zijn simpelheid natuurlijk een fantastisch gerecht. De ganzenlever was perfect gebakken, erbij een mooi stukje getoast dadelbrood en aan tafel werd die fantastische (zo vind ik balsamico natuurlijk wel lekker) balsamico erbij geschonken. Wederom heel mooi. Verrassend mooi eerlijk gezegd.
We gingen door het luchtige aardappelschuim met truffel en thee van paddestoelen. 
Volgens mij een signaturedish van de chef. In zo'n mooi rond dubbelwandig glas heerlijk luchtig aardappelschuim met onderin heerlijke sukade, erop kaantjes van de aardappel en een heerlijke duxelles en aan tafel werd de thee van paddestoelen erop geschonken. Alweer een erg mooi gerecht, leuk ook dat gekozen is voor thee van paddestoelen in plaats van bv. een extract, nu waren de smaken wat mij betreft mooi in balans en overheerste er niets. Mooi dus!
Het eigenlijke 
hoofdgerecht uit het menu (Weesper Lam) hadden we gewisseld voor de sukade van Rocky Mountain Rund, geserveerd met krokant gebakken zwezerik, jus de veau en geschaafde zomertruffel. Perfecte sukade kregen we, met heerlijk krokante zwezerik, een lekkere kalfsjus, wat truffel en wat groentjes, onder andere tuinboontjes (enkel gedopt), gepofte knoflook, paddestoelen en worteltjes en weer waren we heel 
gewoon tevreden. Lekker, lekker!
Het was al bijna middernacht toen we onze selectie kazen van Bourgondisch Lifestyle kregen. Drie mooie kaasjes kregen we met erbij een flinke plak Kletzenbrood, wat mostarda en wat walnoten en weer waren we tevreden. Lekkere kaasjes, mooie hoeveelheden, uitgebalanceerd dus en dat is prettig.
Het dessert tenslotte was mango, banaan, kokosnoot, limoen en krokante pinda. Precies dat ook kregen we in allerlei vormen op ons bord. Ik herinner me - het was al laat - in ieder geval nog het ijs van mango en het ijs met truffel en de krokante pinda en dat ik het erg lekker en fris en weer een mooie hoeveelheid vond.
We sloten af met goede espresso waarbij een houten bouwwerkje met allerlei snoepjes kwam en na het betalen van de rekening en het zwaaien naar de chef en zijn gezelschap verlieten we erg tevreden De Compagnon. Boven verwachting goed vond ik het er en ik keer er zeker terug! Een aanrader!
