De Prins van Terbregge in Rotterdam

Groot was mijn verrassing toen ik een tweet kreeg van @MysteryDiningNL om hun concept eens te proberen. Het was geheel vrijblijvend, ik hoefde er niet over te schrijven en als ik er over wilde schrijven kon ik de inhoud geheel zelf bepalen. Nu vind ik dat niet meer dan logisch, want ik laat me niet sponsoren, maar toch, het klonk okee. Ik had nog nooit gehoord van MysteryDining, dus ik ging eerst eens op de website kijken. In het kort: MysteryDining verrast n ontzorgd.Bij MysteryDining staat niet het diner, maar de verrassing centraal. Op bijzondere wijze hoor je de dag voor je diner in welk kwaliteitsrestaurant je gaat dineren, wat de dichtstbijzijnde parkeergelegenheden zijn, het taxinummer en een eventuele dresscode.Voor een verdere uitleg verwijs ik graag naar de website, daar kun je ook boeken (of een cadeaubon cadeau geven).

Het duurde even voor ik gebruik kon maken van de bonnen die ik keurig kreeg toegestuurd en tot mijn verrassing konden we gaan eten bij De Prins van Terbregge. Een restaurant dat ik alleen nog maar van naam kende, ik was er nog niet geweest.In de mail die ik ontving stonden alle gegevens, tot en met een routebeschrijving, geheel compleet dus.Parkeren op eigen terrein stond er, nu is dat niet helemaal juist, maar we hadden wel het geluk dat er een plekje vrij was vlak bij de ingang van het restaurant. Het restaurant doet aan de buitenkant wat shabby aan, een beetje een noodgebouwidee eigenlijk. Wel ligt het mooi aan De Rotte en ze hebben er ook een terras bij, ideaal natuurlijk voor lange zomeravonden.

Een heel hartelijke ontvangst door de twee enorm vriendelijke dames van de bediening. We waren voor ons doen aan de vroege kant en daarom ook denk ik de eerste gasten. We mochten een tafeltje uitzoeken. Dat werd er eentje bij het raam, maar wel uit de zon. Later raakten er nog drie tafeltjes bezet, allemaal tweetjes en ook nog wat mensen die gewoon wat kwamen drinken.De inrichting is netjes, linnen op de tafels, houten stoelen met leer die best aardig zitten en een redelijk ruime opstelling.

Vrijwel direct kwam er een baksteen op tafel met er op een glaasje met onderin truffelmayonaise en blaadjes witlof (dat aten we al bij La Vilette toen het nog van Fred was), een kaasstengel met dragonmayonaise en gerookte en geroosterde pittige noten. De kaasstengel vonden we lekker, de witlofblaadjes met de truffelmayonaise brachten vooral herinneringen naar boven en de noten hadden uiteindelijk een nare nasmaak. Een aperitief wilden we wel. Echtgenoot een glas Cava, ik graag een gin/tonic, maar de gin was op, dus dat werd een tapbiertje, want daar had ik opeens erge trek in.

Of we brood wilden. Ja, dat wilden we wel. We wisten niet dat je daarvoor moest betalen overigens. Per persoon twee ronde broodjes (bruin of wit naar keuze) en een plaatje met een quenelle tomatentapenade en wat gezouten boter met sumak. Allebei redelijk gewoontjes.

Na enige tijd kwam er een amuse. Een pittige gazpacho met een gambastick met erop een crème van pijnboompitten. De gazpacho was veel dunner dan ik gewend ben van gazpacho, maar smaakte heel aardig. Misschien iets te pittig, waardoor het frisse van de groenten wat wegviel. De gambastick was lekker.

We bekeken de wijnkaart. Wijnboek liever en dat is schitterend. Werkelijk geweldig mooie wijnen, zeer betaalbaar en extra leuk: alles is per glas te krijgen! Een absoluut pluspunt vind ik dat. Het gaat wel om ruim 200 wijnen namelijk.Het duurde even voor we een keus konden maken, maar we kwamen uit op een wijn die we niet kenden, een blend van Marsanne, Grenache Blanc en Viognier, maar helaas was die niet meer voorradig. Waarmee het zoeken opnieuw begon. Wat wel vruchten afwierp, want de wijn die we nu kozen was werkelijk geweldig lekker! Om van te dromen zo lekker zelfs. Het was een El Puo 2011, een witte Viognier uit de regio Aragon in Spanje. Een fantastische wijn!

Het voorgerecht verscheen. Zalm, rauw en gerookt. Een rechthoek tartaar van rauwe en gerookte zalm kregen we met erop hangop, crème van mosterd, een koekje van sesam, radijs, komkommer, haringeitjes en een krokante gamba. Een deel van de groente was zoetzuur. De tartaar was in orde, het smaakverschil tussen rauw en gerookt valt wat mij betreft weg als er gerookt bij zit. De groenten waren ook in orde, het koekje van sesam vond ik aan de dikke kant en de gamba was erg goed. Nog mooi krokant, dus pas op het laatst op de tartaar van de zalm gelegd.

Na een redelijke tijd kwam het tussengerecht, een extra verrassing van MysteryDining, hun concept gaat tenslotte uit van een driegangenmaaltijd en wij kregen er vier, waarvoor mijn hartelijke dank. Die extra verrassing schijnt regelmatig voor te komen, sympathiek vind ik dat. Het tussengerecht bestond uit asperges met een rouleau van parelhoen. Goed gekookte asperges troffen we aan. Op de asperges een rouleautje van vlees van parelhoen, wat redelijk was. Op de rouleau een gebakken kwarteleitje en naast de rouleau een krokantje van Iberico ham. Aan tafel werd een velouté van asperges bijgeschonken. Ik vond dit een mooi klein gerechtje, op zich goed klaargemaakt, zeer zacht van smaak en wat wel jammer was, was dat de velouté niet fluwelig was, maar eerder naar het waterige neigde. De gerechten hier zijn in zijn algemeenheid niet heel hoog op smaak.

Het duurde helaas een hele lange tijd voordat het hoofdgerecht arriveerde. Iberico en beurre rouge. Flink wat iets te ver gebraden Ibericovlees kregen we, wat aan de flauwe kant was, maar een beetje zout bracht uitkomst. Erbij een beurre rouge, compote van ui, die wat mij betreft nog tenminste een half uurtje langer op het vuur had mogen staan, kaviaar van aubergine (geweldig, die jaren 70 gerechtjes) en stukjes haricot verts met spek. Het geheel was afgewerkt met doperwtjesblad. We waren niet heel erg onder de indruk van dit gerecht.

Het dessert tenslotte bestond uit kokos en aloë vera. Op het bord spongecake van kokos, er op een quenelle ijs van aloë vera, bramen(een halve), mango(gelei en tartaar), kokosnootreepjes en mini-passievrucht. Oh en een crumble van het een of het ander. Niet onaardig, maar nauwelijks een geheel te noemen. Het ijs bracht een associatie met crème voor de handen naar boven.

We sloten af met goede espresso, waarbij een home made spritsje kwam, wat ik erg lekker vond en ook nog een verrassend goede crème brulee! Ik denk dat als de kok zich beperkt tot bistro-achtige gerechten hij meer tevreden gasten heeft, want het kan dus wel.

Grote pluspunten van het restaurant zijn de wijnkaart en het feit dat je alle wijnen per glas kunt bestellen, het heerlijke terras in de zomer met de fijne ligging aan De Rotte en last but not least zijn de dames van de bediening pareltjes: vriendelijk, attent, uitstekend op de hoogte van de wijnkaart en van wat er uit de keuken komt!

Ik bedank graag MysteryDining voor de gelegenheid om kennis te maken met hun concept. Ik hoop voor hen dat er snel heel veel maaltijden verkocht gaan worden en dat heel veel mensen het leuk vinden om leuk verrast te worden met fijne restaurants en extra verrassingen.