DSC09382
DSC09382

Imko Binnerts in Rijswijk

Op 3 september 2004 in Zuid-Holland.

Inleiding (voornamelijk over het hotel en de ambiance van het restaurant).

Voor hen die het nog niet weten: Imko's is opgehouden in IJmuiden. De gemeente IJmuiden kwam de afspraken niet na om het redelijk desolate gebied van de visafslag, waar Imko's dus gevestigd was wat op te waarderen en Imko werd het zat. Nu was ik nooit bij Imko's in IJmuiden, het zat wel in de pen, maar het is er nooit van gekomen, maar de beschrijvingen, ook op Smulweb, spreken voor zich. Imko Binnerts besloot een samenwerkingsverband aan te gaan met The Grand Winston. Dat samenwerkingsverband intrigeert me. Zo weet ik bijvoorbeeld niet wat een dergelijk samenwerkingsverband inhoudt. Betekent het bijvoorbeeld dat het beleid van het hotel wordt doorgezet in het restaurant ? Betekent het dat het restaurant volledig vrij is in het doen en laten ? Is er een quotum aan hotelgasten per maand afgesproken en gaat het hotel daar via arrangementen voor zorgen ? Dit alles vraag ik me af, omdat ik op de website van het hotel The Grand Winston bijvoorbeeld lees dat Imko ook verantwoordelijk is voor de maaltijden in The Grand Canteen, de brasserie van het hotel. Na mijn ervaring bij het restaurant van het Fortis Circustheater, waar Kranenborg dus medeverantwoordelijk voor is en alle opmerkingen (die ik overigens volledig onderschrijf) over Vermeer in Barbizon, boeit me dat immens.

Nu is het hotel gloednieuw. Sinds april 2004 kunnen gasten er terecht en de officiële opening van zowel hotel als restaurant heeft plaatsgehad op 30 juni j.l.. Het hotel staat in de wijk Plaspoelpolder van Rijswijk. Wat mij betreft een ronduit verschrikkelijke wijk. Veel hoogbouw, zeer ontoegankelijk allemaal en vooral 's avonds heel gewoon geen lol aan. Geen woonhuizen, geen restaurants, kortom geen enkel leven op straat. Wij hadden, zelfs met navigatiedame, de grootst mogelijke moeite het hotel te vinden. Wel stopt er een tram vlak voor de hoofdingang van het hotel. Juichende kritieken heb ik gelezen over de architectuur van het hotel, dus ik was bijzonder benieuwd. Zwart van buiten en hoog, dat was mijn eerste indruk. Nadat we via een grote omweg (ze hebben het ook nog gepresteerd allerlei eenrichtingswegen te creeëren) eindelijk de hermetisch afgesloten parking van het hotel bereikten, bleek deze ook al niet open te gaan... Toen we eindelijk een knopje ontdekt hadden in een minipraatpaal hoorden we een stem. Nadat we hadden aangegeven gereserveerd te hebben in het restaurant, zwaaide de slagboom open en konden we parkeren. Opgewekt liep ik richting een glazen deur, die gesloten was. Erop hing een briefje met de mededeling dat hotelgasten gebruik moeten maken van de hoofdingang. Nog steeds opgewekt liep ik een hoek om, vele meters overigens, niet prettig, want zoals zo vaak met moderne architectuur bestaan dit soort parkeerplaatsen uit vooral veel tochtige plekken met her en der rukwinden, prettig voor je haar. Niets. Daar was dus niet de hoofdingang. Dus we liepen maar helemaal om het hotel heen en ja hoor, daar was de ingang.
De entree is donker. Veel zwart met af en toe een chromen detail. Een vriendelijke mevrouw vroeg ons of ze ons kon helpen. Jawel, graag zelfs, wij willen graag naar het restaurant. Een vast zeer overdachte houten trap, die nu overigens al slijtplekken vertoonde moesten we beklimmen en dat viel niet mee, want het was een zeer steile trap (bijna een zakkendragerstrap), waarmee we op niveau 1 kwamen, waar de lounge, de bar en de brasserie is gevestigd. En zo bleek later, de toiletten. Weggepropt in een nogal donker hoekje. Een immens wit gordijn bedekt ook hier de wand met de 3.000 lichtjes, waar de hele avond leven in zit, omdat er met het licht gespeeld wordt. Hier kom ik nog op terug. Nog zo'n steile trap moesten we op om in het restaurant te komen. Ik vroeg me af waarom we niet met de lift konden, maar ook dat werd later duidelijk: de lift van het restaurant gaat maar tot niveau 1 en dan moet je via de bar en lounge naar de andere lift wandelen om uiteindelijk weer bij de uitgang te komen. Hier zal ongetwijfeld over nagedacht zijn, maar de porté ervan ontgaat me volledig.
Goed, na die twee steile trappen nam de vriendelijke mevrouw afscheid van ons en werden we vriendelijk ontvangen in restaurant Imko Binnerts.
Bij het reserveren was me gevraagd of ik roken of niet-roken wilde zitten en ik wilde graag roken zitten. Nu is het restaurant als het ware in tweeën verdeeld. Rechts 30 couverts voor niet-rokers, links evenveel couverts voor rokers. Met ons waren twee tafels bezet aan de roken-kant. Het restaurant lijkt te 'hangen' en is hoog, tenminste drie meter hoog. Ook de hotelkamers schijnen die hoogte te hebben, wat ongetwijfeld een voordeel is. Ik ga proberen dat 'hangen' even toe te lichten.....Het restaurant is als het ware in tweeën gedeeld door een gigantische glazen wand, waarachter je vol zicht hebt op de keuken(activiteiten). Het personeel kan de keukens verlaten via twee loopbruggen, waaronder dus lounge, bar en brasserie gevestigd zijn en komt dan in een hangende bak, wat het restaurant is. Die indruk van hangende bak wordt versterkt door de hoge bruinlederen banken aan drie zijden, waarbinnen de tafels staan. En of twee personen zitten dus op de bank, de anderen op stoelen. Tegenover de glazen wand, waarachter de keukens zich bevinden hangt dus dat witte gordijn voor die immense wand met de 3.000 lampjes. Het restaurant wordt in het midden gescheiden door een hypermoderne, zeer grote zwarte bak, die uiteindelijk dienst doet als buffetkast. Bestek, glazen en servetten worden daar opgeslagen. Erop een grote chromen bloemenvaas, champagnekoelers en glazen, waarin hier champagne geschonken wordt. Dat zwart komt terug bij de immense, nogal zwaar uitgevoerde, plafondplaat, waarin wat spotjes verwerkt zijn, precies op het formaat van de 'bak' van het restaurant. Waarom dat nu zwart moet zijn is me ook al een raadsel, een deel van de hoogte en belangrijker, het licht, wordt weggenomen.
Op de vierkante tafels (als je met vier eet, zijn het gewoon twee vierkante tafels), met zo'n lekker handige ronde chromen poot in het midden (ja, inderdaad, onze tafel wiebelde ook nu al, wat bezielt die architecten toch, hebben ze nog nooit gehoord van belevingseconomie ?) staat een piepklein lampje, klaarblijkelijk op batterijen, want het was snoerloos, wat bijzonder weinig licht verspreid. Onze eerste indruk was dat het nogal duister was. Nu waren op dat moment in het lichtspel van de wand de kleuren lichtblauw en lichtgroen aan de beurt, later die avond kwamen de wat warmere kleuren ook aan bod en dat scheelde werkelijk erg veel voor de sfeerbeleving. Op de vloer overigens een monsterlijk (vind ik) gestreepte vloerbedekking met de kleuren bruin, beige, oranje, donker oranje en wit....De vloerbedekking en de blauwe waterglazen zijn hier de enige kleurige accenten. Aan de kant waar gerookt kan worden heb je overigens dus ook zicht op de keuken, maar dat is dan wel de spoelkeuken. Echtgenoot vroeg zich op een bepaald moment af, waarom hij daar eigenlijk naar moest kijken . Omdat ik op een bepaald moment een beetje duizelig werd van het wiebelen van de tafel, zijn we toch maar gewisseld van tafel. Gedoe.. Zo rondom 22.30 werd het druk in de bar, die dus pal onder het restaurant ligt, ging ook de pianist spelen n moest er melk opgeklopt worden voor cappuccino en ik vroeg me af hoe een en ander zou gaan als er een voetbalwedstrijd op televisie zou worden uitgezonden. Ik ga dus niet dineren bij Imko Binnerts tijdens dat soort evenementen...

Tot zover was ik, zoals wellicht te lezen is, niet heel enthousiast. Over de ambiance zal ik ook verder niet enthousiaster te worden. Diep in mijn hart gun ik Imko een veel betere plek, ik vraag me af of hij nu werkelijk zo is opgeschoten met deze verhuizing......Zo vond ik het ook een teken aan de wand dat het aantal gasten op deze zaterdagavond toch wel erg klein was.


De Maaltijd

Nadat we hadden plaatsgenomen wilden we wel een apritief. Voor mij een glaasje champagne en voor echtgenoot, want hij zou terugrijden, een tomatensap. Groot was mijn verbazing n mijn teleurstelling toen de champagne werd ingeschonken in een glas, waarin ik normaal gesproken port zou krijgen. Ik begrijp daar helemaal niets van. Doe zoals bijvoorbeeld De Librije: neem lekkere ruime glazen en schenk nog eens bij....Men schenkt hier overigens Veuve Clicquot Brut Carte Jaune en die is gewoon lekker. Maar dat zuinige gedoe bevalt me slecht. Ik zag ook dat er zeer zuinig werd geschonken aan de andere tafel aan onze kant, zij hadden een wijnarrangement. Wat overigens wel weer een leuk gesprek opleverde met echtgenoot over de diverse onderzoeken die inmiddels gehouden zijn over beleving en over hoe de economie in al zijn gradaties daarop af te stemmen is. Het is allemaal zo simpel eigenlijk: geef mensen het gevoel dat ze verwend worden, dat scheelt 80 %.
Boter stond al op tafel, evenals een fles goede olijfolie, vier nogal harde broodjes werden gebracht. En de amuses. Drie hier. Een bitterbal van garnalen met grove mosterd, die erg lekker was, alleen hoeft die mosterd wat mij betreft niet. Ik begrijp wel dat de bal dan beter blijft liggen, maar toch. Een kaasstengel, die ik bijzonder lekker vond. Nu zul je denken: wat een enthousiasme over een kaasstengel, maar de ervaring leert dat een simpele kaasstengel nog zo gemakkelijk niet is. Hoe vaak tref ik tenslotte geen taaie, te koude of smakeloze kaasstengel ? En een stukje tonijn met wasabicrème met erop nog wat extra zoutkristallen. Een flink stuk overigens, het moest werkelijk in tweeën gegeten worden. Erg lekker, alhoewel de wasabi iets te overheersend was, want de (uitstekende) tonijn viel wat weg en ik had lichtjes de (mij bekende) 'chloorreactie' in de neus, maar dat ligt geheel aan mij, zo reageer ik nu eenmaal af en toe op mierikswortel.
Maar: lekkere en goede amuses !

De kaart werd ons overhandigd met daarbij de opmerking dat hier uitsluitend gewerkt wordt met zeer verse vis en dat we de kaart dus meer als leidraad moesten zien. Het Marktmenu werd ons uitgelegd en we gingen er eens voor zitten.
Men kent hier behalve het Marktmenu (in drie- of viergangen-uitvoering te krijgen) een Lunchmenu (in twee- of driegangen te krijgen) ook nog een Verrassingsmenu (5 gangen). Bij elk menu is een wijnarrangement mogelijk.
Nu klonk het Marktmenu zeer aantrekkelijk en gezien de overvloedige lunch van de middag besloten we dus dat te nemen. Bij nader inzien was ik daar erg blij om, de porties zijn hier wel zeer ruim.
De wijnkaart is mooi, op sommige onderdelen aan de kostbare kant en ik vind dat er opvallend veel rode wijnen opstaan, terwijl hier geen enkel vleesgerecht te krijgen is. Natuurlijk gaat rode wijn met een aantal visgerechten heel goed, maar toch. Voor de liefhebbers verwijs ik naar de website Imko Binnerts, daarop zijn zowel de kaart, de menu's als de totale wijnkaart te bewonderen.
Uiteindelijk besloten wij tot een flesje 1999 Saint-Joseph "Le Paradis St. Pierre", Domaine Coursodon, want de St. Romain en de Condrieu vonden we heel simpel te kostbaar. De Saint Véran vonden we dan weer te simpel. IJswater heeft men hier dan weer wel, een pluspuntje nog steeds.

Na bijna een uur (dat was wel een beetje vreemd hier, 'stootsgewijs' kwamen de gerechten uit de keuken, met soms wel erg veel tijd ertussen; bovendien liepen wij 'achter op de andere tafels, wij waren pas rond 20.15 gestart) kwam ons voorgerecht. Langoustines met salade caprese, salsa verde en compote van aubergines. Geweldig lekker ! Vier uitstekende langoustines met wat rucola erop lagen op een bedje van auberginecompote, met ertussen erg lekkere tomaatplakjes en prima buffelmozzarella (licht gemarineerd allebei). De salsa verde was van rucola en combineerde erg mooi.
Het tussengerecht, Jakobsschelpen met mousse van gepofte sjalot en taartje van rode biet met appel en panceta, zeekraal en cipolini beviel ons ook uitstekend. Absoluut prachtige Jakobsschelpen (vier !) lagen in de mousse van gepofte sjalot, die wonderbaarlijk zacht van structuur en smaak was. Het taartje van rode biet met appel beviel me ook uitstekend, want ik krijg thuis nooit biet, dat blieven de mannen niet namelijk en ik ben er dol op. Zeekraal en pancetta (zo schrijf je het volgens mij, ik neem in recensies altijd de letterlijke meegekregen tekst over) vind ik altijd erg lekker en de cipolini (kleine gekonfijte uitjes) waren ook al erg lekker. Weer een mooi gerecht dus. Wel raakten de buikjes flink gevuld, want zoals gezegd: de portionering is hier gul.
Naar het hoofdgerecht waren we benieuwd. We hebben namelijk ooit eens de meest prachtige wilde zalm ooit gegeten in Magesc en waren dus erg nieuwsgierig hoe deze hier zou zijn. Wilde zalm met groene asperges, Opperdoezer ronde uit de oven, cantharellen en een jus van eekhoorntjesbrood vonden wij op ons bord. Een flink stuk perfect gebakken zalm (voor zalm aan de lichte kant, wilde zalm is nu eenmaal een stuk minder vet dan gekweekte) op behoorlijk wat cantharellen in een prachtige jus van eekhoorntjes brood. Erbij wat stukjes opperdoezer en wat artisjokhartjes en wederom waren we zeer tevreden. Hier wordt absoluut op niveau gekookt.
Ook de bediening is overigens gewoon goed. Attent, vriendelijk, niet opdringerig, gewoon goed. Nadat alle hoofdgerechten uitgeserveerd waren kwam de chefkok ons even gedag zeggen. Hij vond het genoeg voor vandaag en ging lekker naar huis. En gelijk had hij.

Het dessert had ik gewisseld voor kaas, wat ook hier gelukkig geen enkel probleem is. Een aardige wagen hebben ze hier. Uiteraard een aantal Nederlandse kazen, maar toch ook wel aardige niet-Nederlandse. Ik koos voor epoisses, livarot, bleu de gers (kende ik niet, maar hij haalt het niet bij roquefort), cabrales (een erge mooie was dit, ik begrijp eindelijk waarom sommigen zo dol zijn op cabrales) en een crottin. Ook weer ruime stukken, dus ik heb er een flinke tijd van gesnoept. Erbij een glaasje 2002 Elysium Black Muscat, Madera, Californië en ik was tevreden. Over de maaltijd.
Constant kreeg het dessert. Feuillantine van caramelgalettes en witte chocolademousse met frambozen, crèmeuse en granité van frambozen. De granité kon hem zeer bekoren, de crèmeuse was volgens hem niet helemaal gelukt, er was teveel gelatine gebruikt en de witte chocolademousse was aan de flauwe kant, maar dat is meestal zo met witte chocolade tenslotte.

Nog wat espresso voor ons, hier van Palombino ook, dus de hoge kopjes hebben een dekseltje, erbij wat lekkere snoeperijtjes, met weer veel framboosjes (heerlijk) en tevreden verlieten we het restaurant. Met de lift....;-)

Een samenvatting lijkt me eigenlijk overbodig. Hier wordt uitstekend gekookt en daar gaat het in essentie om in een restaurant, alhoewel ik ook ambiance en 'prettigvoelen' belangrijke factoren vind. Ik denk dat ik nog eens terugkeer voor een lunch, wellicht zijn er dan meer gasten in de toch wel erg grote ruimte.

Update: Imko is al tijden weg uit dit hotel, via een restaurant in Haarlem is hij momenteel (12 februari 2017) neergestreken in Wijk aan Zee, waar je kunt eten en slapen bij Imko's Puur Zee.

 

0 gedachtes over "Imko Binnerts in Rijswijk"

Er zijn nog geen reacties geplaatst.

Geef een reactie

Copyright © 2004 - 2024 Restaurant recensies van Carla, Restaurantbelevingen | Alle rechten voorbehouden | Privacyverklaring

Designpro.nl | Z-IM.nl