Bij Mette in Linschoten (derde bezoek)

Het wordt wat eentonig, maar ik was weer eens bij Bij Mette. Zomaar spontaan. Ik moest wat inkopen doen bij het ISPC en in een opwelling vroeg ik een vriendin die ik een tijdje niet gesproken had mee. Grappig detail van het bezoek aan het ISPC en de wijnkeuze bij Bij Mette is, dat ik zwaar heb staan aarzelen over een bepaalde wijn, maar omdat ik het niet zeker wist, hem toch maar had laten liggen. Dus moet ik snel weer naar het ISPC. Maar terug naar Bij Mette. We wilden niet te laat thuis zijn, vanwege allerlei kinderen die uit school thuis hun moeders verwachten, dus stapten wij om 12.00 uur Bij Mette binnen. Minder druk dan ik gewend ben, maar nog steeds aardig gevuld. We werden vriendelijk ontvangen door kok/eigenaar en sommelier/eigenaar en wilden als apritief graag een witte wijn. En ijswater. De huiswijn is hier d'een of d'andere chardonnay, die niet onaardig is, maar het niet haalt bij wat er op de wijnkaart prijkt (en het zeker niet haalt bij wat er niet op de wijnkaart prijkt).
De kaarten werden ons gebracht met een uitleg van het lunchmenu. En ons werd verteld wat er allemaal nog voor andere lekkernijen in de keuken waren binnengekomen deze ochtend. Nu eet vriendin geen vis en de kok was zichtbaar teleurgesteld. Hij knapte enigszins op toen ik vertelde dat ik bij voorkeur vis eet, dus met het voorgerecht kon hij in ieder geval zijn gang gaan.
Wat kregen we nu?
Allereerst van de alleraardigste sommelier (ik weet nu inmiddels waar hij vandaan komt, hoe hij de horeca ingerold is, waar hij zijn opleiding heeft gevolgd en hoe zijn connecties met andere restaurants liggen) kregen we het advies, ook gezien het hoofdgerecht en onze wens het allemaal niet te gek te maken op deze middag, niet te kiezen voor de St. Romain of de Limoux, maar de Fumé Blanc Beringer 2001 te nemen. Hij wist zeker dat die ons zou bevallen. Wat absoluut het geval was. Een bijzonder knappe wijn uit Napa Valley, Californië, met een enorm aanpassend vermogen. Maar ook kregen we twee amuses: de bekende gekonfijte dadel, omwikkeld met spek en ook een amuselepeltje met wat ham uit Spanje, ik meen Iberico ham, op een bedje van afgekoelde gekonfijte paprika. Lekker allebei.
Vriendin kreeg een marbré van serranoham met ganzenlever en was zeer onder de indruk. Het was dan ook een flinke plak. Ikzelf kreeg tartaar van zalm met coquilles en was erg tevreden. De zalmtartaar, waardoor ook veel Hollandse garnaaltjes gemengd waren, werd ook nog eens bedekt door garnaaltjes, erop een lekkere toef gemengde salade met veel kruiden en een aangename vinaigrette en ernaast maar liefst 4 perfect gebakken coquilles. Eromheen nog een streepje basilicumvinaigrette en een streepje ansjoviscrème en ik was erg tevreden.
Na een keurige pauze kwam ons hoofdgerecht, waar we eensgezind voor hadden gekozen: kalfstournedos. Een prachtig stuk wel erg mals kalfsvlees in een mooie jus vonden wij op ons bord, erbij lekkere knapperige groenten en wederom iets van sla (dat hoeft dan niet wat mij betreft, maar ok). De wijn hield zich keurig bij dit mooie stukje vlees.
Kaas wilden we deze keer niet, maar 'de dames hebben vast nog wel trek in wat dessertjes'. Dat hadden de dames inderdaad, dus we kregen een petit-grand dessert, met erbij, want dat moest van de aardige sommelier een half flesje Errazius Sauvignon-Blanc, 2000, late harvest. Een strogele dessertwijn met een uiterst prettig bittertje erin. Het petit-grand dessert bestond uit een kleine crème Brûlée, een mousje van het een of het ander, een stukje patisserie en nog iets, maar ik ben het even kwijt. In ieder geval allemaal erg lekker.
Toen nog was espressootjes met erbij wat koekjes en erg tevreden verlieten we dit zeer plezierige restaurant.