De Zwethheul in Zweth - verslag 1e bezoek

De Zwethheul, op vrijdag 11 juli 2003.
Ter afsluiting van ons weekje zonder kinderen hadden we bedacht dat we wel weer eens naar De Zwethheul wilden. Dat was al lange tijd geleden en de laatste keer was bovendien ook nog met een gezelschap. Hoogste tijd dus. Een tafeltje was snel gereserveerd en vrij vroeg in de avond (we moesten nogal vroeg op de volgende dag om de jongetjes op te halen) reden wij naar Delft. Nou ja, Delft, zo staat ie genoemd in de Michelin, maar het is helemaal geen Delft, het is Zweth, gemeente Rotterdam, raar hoor ! De navigatiemevrouw blèrde de hele tijd dat we om moesten keren, maar C. wist de weg nog, gewoon via Overschie, bruggetje over, langs De Maas (voorheen De Tempel, de psychotherapeutische gemeenschap van het Deltaziekenhuis), wat daar zo prachtig ligt richting het wel heel scheve gebouw van De Zwethheul. De navigatiemevrouw is overigens voorgoed de mond gesnoerd, ik was haar ook spuugzat.
We parkeerden achter de slagboom op het parkeerterreintje en bij vertrek kregen we hiervoor een parkeermuntje en wandelden naar de ingang.
Natuurlijk waren we niet de eerste gasten, dit is Nederland tenslotte (het was 19.00 uur) en de charmante bediening vroeg of we het aperitief op het terras wilden gebruiken. Over het terras van De Zwethheul is volgens mij al voldoende geschreven, ik volsta dus met de vermelding dat het er prettig toeven is zo langs De Schie, die later overgaat in De Vliet.
Een glaasje champagne, hier Moët werd ingeschonken, wat knabbels (grote groene olijven met pit, kleine pittige zwarte zonder pit, wat kaaskoekjes die ik niet prettig vond en witlofblaadjes in een truffeldressing) werden neergezet. Die witlofblaadjes hebben ze bij La Vilette ook... (wij hadden aan tafel een gesprekje of het nu werkelijk interessant is welk restaurant waar mee begint...).
Prettig allemaal.

Het was een wat rare avond met mij, ik had opeens last van de temperatuur. Mensen die mij kennen weten dat ik het nooit koud heb, maar nu dus wel. We gingen dus naar binnen, in die gewoon prettige ruimte, kregen een aangenaam tafeltje en de kaarten.
Het Menu Prestige in 4 en in 5 gangen-uitvoering te krijgen, werd ons uitgelegd en we bekeken de kaart nog even. Een prettige kaart, mooie gerechten. We namen natuurlijk het Menu Prestige in de 5-gangenversie, skipten het dessert en wilden de kaaswagen. Het wijnarrangement wilden we ook niet, we gingen de kaart bekijken. We besloten tot een Vouvray, Le Haut Lieu, Domaine Huet '99 en een Madiran uit '95.

De amuses kwamen. Drie hier. Een crèmetje van erwtjes met een gelei van het een of het ander, erg prettig, een pizza met appel en gemarineerde eend, gelakt met ik meen balsamico, de pizza vond ik minder succesvol, wat erop lag was lekker en een gazpachogelei met kreeftenstaartjes en garnaaltjes en een groentenbrunoise, die verrassend was. Waarmee ik ook lekker bedoel. Leuk dus allemaal.

De Vouvray werd ingeschonken en die was spannend. Zoals de uiterst kundige en prettige sommelier ons vertelde, een wijn waar je bij moet eten. Dat vonden wij ook. Water, Evian hier, werd ingeschonken en dat vergeet ik weer, er stond brood op tafel met gezouten boter, lekker brood volgens C. Aantekening: ook hier halve flesjes Evian, we dronken er twee, ze rekenen er een, zo hoort het vind ik, want als je met drie personen bent krijg je wel een literfles...
Ook prettig hier: ze houden duidelijk rekening met de wijnkeuze, daarop worden de glazen aangepast. Onze Vouvray bijvoorbeeld werd geschonken in grote ronde bellen, andere witte wijn in de wat bekendere witte wijnglazen. Attent en oplettend vind ik dat.

Ons voorgerecht kwam, een Salade van Canadese kreeftenmedaillons, met Pata Negraham, gemarineerde watermeloen en ganzenleverkrullen. Kropsla (ik moest aan Bert denken) met de hierboven genoemde ingrediënten. Nu zijn wij dol op de hartjes van kropsla (C. op alles van de krop, ik minder, bovendien kun je in Franse supermarkten zakken met hartjes van de kropsla kopen en dat doen wij veelvuldig) dus wij waren zeer te spreken over dit gerecht. De kreeft was goed, de ganzenlever prettig, de ham erg lekker, altijd natuurlijk die Pata Negra, de watermeloen gaf een frisse toets en de dressing was mooi bindend. Een mooi gerecht en dat voor een salade.

Vrij snel arriveerde ons tweede voorgerecht (of is dit al een tussengerecht ?), een Open Ravioli van gegrilde Sint-Jakobsmosselen, bospaddestoelen, jonge doperwtjes in een zachte viscreme. Een prachtige plak pasta (het is tenslote een open ravioli !), werkelijk flinterdun en perfect gekookt lag over de overige, allemaal even lekkere, ingrediënten. De Jakobsmosselen waren uitstekend, de bospaddestoelen gaven bite aan het gerecht en de erwtjes zijn gewoon gezond en de viscreme was mooi romig en niet zwaar. Mooi !

Ons tussengerecht, een op de huid gebakken Zeebaars, geserveerd met kleine artisjokjes en een basilicumvinaigrette maakte ons helemaal blij. Werkelijk geweldig lekkere zeebaars (lang geleden eigenlijk dat ik een echt goed gebakken zeebaars had) met mooi gebakken artisjokjes op een bedje van lamsoren in een hele prettige vinaigrette, knap !

Even een tussendoor-opmerking over de bediening hier. Die is jong, maar zeer attent en kundig. Zowel de sommelier, als de maître natuurlijk, als de meneer van de kazen werken met duidelijk plezier en zijn uitstekend op de hoogte van wat de keuken bereidt. Prettig om te zien ! Ook de gang van de gerechten en het opdienen heeft men hier op een prettige manier opgelost. Her en der staan grote tafels, waarop de plateaus die uit de keuken komen worden neergezet. Op een niet hinderlijke manier zorgt men ervoor dat de borden telkens met twee worden opgediend, de glazen worden mooi op tijd bijgeschonken, zelfs de sigaretten worden voor je aangestoken. De toelichting op de gerechten, op de wijnen en op de kazen is perfect. Ik weet wel dat het zo hoort, maar ik maak vaak mee dat er wat aan mankeert en was eigenlijk blij te zien dat het dus gewoon wel kan.

Het werd tijd voor de rode wijn. De witte was met groot genoegen opgedronken inmiddels. De Madiran, waar ik nieuwsgierig naar was, ik kende de witte versie al en de rode, maar dan van een recenter jaar ook. De sommelier pakte de fles en ik zag dat die van het jaar 1996 was. Wij merkten dat op en de fles werd nader bekeken. Hij vroeg of het goed was, want dit was namelijk een nieuwe doos, of hij de fles dichthield. Hij kon de kwaliteit namelijk niet waarborgen. Ons werd de suggestie gedaan een Marcillac te nemen. Wij namen die suggestie over. Nu heb ik op de kaart de prijs van de Marcillac niet gezien, wat me wel opviel was dat op de rekening voor de Marcillac exact het bedrag van de Madiran gerekend is. Ook dat vind ik weer superattent, het geeft de sfeer en de werkwijze van dit restaurant weer. Die bevalt me uitstekend.
De Marcillac werd ontkurkt, de sommelier proefde voor (ik moet bij het voorproeven door de sommelier toch telkens denken aan die leuke vent bij Van Vlaanderen, die zo enthousiast uitriep toen 'I love my job'...) en C. proefde de wijn...en keurde hem af. Een kurksmaak. Dit leidde tot een heel aardig gesprek met de sommelier over kurkflessen in zijn algemeenheid. Hieruit besloten wij dat het wellicht inderdaad tijd wordt voor schroefdoppen, er komen steeds vaker flessen met kurk voor, ook hier in het restaurant.
Een nieuwe werd opengemaakt en die werd goedbevonden. Een prettige wijn, zo vonden wij.

Het hoofdgerecht, Proeverij van melklam uit het Geuldal met knoflookbeignets en een lamsjus (apart aan tafel erbij geschonken), kwam. Ik moest even grinniken om alweer een lam uit het Geuldal. Na alle kaarten van de afgelopen tijd met Geuldallam kreeg ik opeens associaties van geheel lege weiden...
Een paar mooie stukjes melklam, een boutje op een bedje van verse capucijners, erbij erg lekkere knoflookbeignets met een pureetje van knoflook ertussen, nog wat groentetjes en een torentje van prachtige aardappelpuree (niet opgegeten, want het zijn hier ruime porties, maar wel van geproefd)lag op ons borden. Erg smakelijk allemaal. De wijn was er mooi bij ook, toch altijd prettig.

De buikjes begonnen gevuld te raken dus we vroegen wat pauze voor we ons op de kaas gingen werpen. Dat was geen probleem.
Na een prettige pauze werd de kaaswagen voorgereden, door de zeer charmante jongeman werden de kazen toegelicht, hij weet er veel van, leuk is dat en wij kozen elk wat stukjes. Nu weet ik niet meer precies wat we hadden, in ieder geval Epoisse, een blauwe uit de Jura of de Haut-Savoie, die ons niet zo beviel, een lekkere stevige geit en nog twee stukjes, waarvan er in ieder geval een hele prettige roodschimmel is blijven hangen qua smaak. Mooie kazen. De wagen werd weggereden en onze bordjes werden verderop in het restaurant voor ons klaargemaakt. Erbij diverse sneetjes brood en een bordje met gekonfijte perzik, wat een prettige, frisse toets gaf. Een mooie afsluiting.

Toen nog wat espressootjes met erg prettige lekkernijtjes en diep tevreden verlieten we dit zeer prettige, gastvrije restaurant.