De Leest in Vaassen

De Leest in Vaassen.
Na alle positieve berichten was ik erg benieuwd. De rit erheen verliep soepel, dus keurig tijd reed ik het Veluwse dorpje in, zag de kerktoren en scheurde erop af. Voldoende parkeerruimte en vanwege het weer besloot ik maar alvast naar binnen te gaan. De ontvangst was vriendelijk en mijn tafelgenote was net iets eerder gearriveerd. We besloten tot een glaasje witte huiswijn, hier een Chateau Vieil Orme, een sauvignon, zoals tafelgenote direct al opmerkte. Lekker. Erbij wat knabbels, een krokante stengel met gruyére, een toastje met lichtgerookte ham en een sandwichje met komkommer en verse kaas met groene kruiden. Lekker allemaal, met name het sandwichje kon me bekoren.
Het restaurant is vrij klein, tot mijn verbazing hebben ze toch nog 45 couverts, redelijk ruim opgezet qua tafels en niet overdreven veel bloemstukken. Vriendelijk. De toiletten behoeven enige vernieuwing, maar dat zal t.z.t. best wel gaan gebeuren. Het is een jonge crew hier tenslotte en, zo ving ik op via een gesprekje aan een belendende tafel, ze zijn nogal overdonderd door de toeloop vanwege alle goede kritieken in de toonaangevende gidsen.
Maar goed, wij hadden heel veel bij te kletsen en daarvoor kwamen we uiteindelijk in de eerste plaats.
De kaart werd ons overhandigd, met daarbij een toelichting op het lunchmenu. We legden de kaart eerst maar eens terzijde: eerst de knabbels tussen de spraakwatervallen door naar binnen werken, daarna zouden we wel gaan beslissen. Dat duurde geloof ik wat lang...
We besloten tot het lunchmenu, uiteraard met inwisseling van het dessert voor de kaaswagen. Groot was onze teleurstelling toen het meisje van de bediening ons vertelde dat er geen kaas was. De leverancier uit Frankrijk (?) zou in de loop van de middag arriveren....Redelijk van slag raakten we hier toch van, dit hadden we niet verwacht. Of we dan toch dessert wilden. Nee, we wilden geen dessert.

De wijnkaart, ruim en duidelijk van opzet, lichtelijk aan de dure kant, maar wel voldoende keus werd bekeken. Een witte wijn moest het worden. Ik stelde (omdat velen op SW er zo kapot van zijn) een Grüner Veltliner voor of een Rully (mijn voorkeur), maar opeens viel mijn oog op een witte Chateau Montus ! Anne bezweek voor mijn enthousiasme en ik geloof niet dat ze daar spijt van heeft gekregen... In ieder geval dronken we dus een 2001, Chateau Montus, Pacherenc du Vic Bilh. Geweldig prettig deze wijn ! IJswater is hier ook geen probleem overigens.
De amuses kwamen. Drie hier. Een krokante gamba met kerrie en avocado. Lekker ! Een mooi krokant dun deegje, waarin ik iets van appel meende te proeven omsloot de perfecte gamba. Onderin het glaasje een laagje avocadocrème, die gewoon was. Ik hou dan ook helemaal niet van avocado, maar dat is persoonlijk natuurlijk. Vervolgens in een geestig glaasje een soepje van zuurkool met paling en dat was geweldig. Erg mooie smaakjes zo bij elkaar en prachtig van structuur. We hebben ons nog even afgevraagd hoe hij dat nu toch voor elkaar gekregen heeft. En tot slot een rolletje van gekonfijte kip met appelsalade, dat uiteraard in orde was, maar minder spectaculair dan in het bijzonder het soepje.

Ons voorgerecht arriveerde. Gebakken coquilles met rode biet en aceto. Perfect ! Prachtige coquilles (drie stuks) gelegen op een plakje beetgare biet, afgedekt met appel en een plakje biet en eromheen een mooie aceto-vinaigrette. Erop overigens nog een kletskop van het een of het ander met sesamzaad. Een mooi gerecht dus.
Het hoofdgerecht, griet met bosui en ravioli met shii-takes en cantharellen en een krachtige visjus was minder spectaculair. Het mooie stukje griet lag op een nogal vloeibare aardappelpuree met prei. Op de griet de twee weliswaar erg mooie ravioli, waarop dan weer de paddestoelen lagen. De krachtige visjus is mij ontgaan....
Op zich niets mis met dit gerecht, maar en puree en ravioli hoeft wat mij betreft niet en het gerecht als geheel miste heel gewoon byte.
Waarmee we, dachten we, aan het eind van onze maaltijd waren. Maar dat was niet zo. Tot onze verrassing had de kok toch nog iets van kaas ontdekt en daar iets van gemaakt. Een gerecht in tweeën deze keer. In het ene bordje (zo'n klein maatje pastabordje) lag een kleine salade met truffel en krokante geitenkaas - niet onaardig, maar ook niet om geweldig enthousiast te worden. Zo smaakte de truffel naar niets en waren de drie stukjes geitenkaas weliswaar perfect krokant gefrituurd, maar het geheel was eigenlijk nogal zwaar. En op het andere, platte - rechthoekige, bordje lagen twee stukje kaas. Reypenaar en Valencay. Erbij wat zuidvruchtenbrood en een appelcompote-achtig iets meen ik. Ernstig gewoon.
Wel leuk dat de wijn het ook bij deze 'kaasgang' goed deed.
We sloten af met koffie en espresso, waarbij we een flink bordje met snoeperijtjes kregen en verlieten, ondanks de kaasteleurstelling, toch erg tevreden dit vriendelijke restaurantje. Of ik er ooit terugkeer, weet ik niet helemaal zeker. Dat komt overigens vooral omdat Zwolle slechts 28 km verder is....