Het Zalmhuis in Rotterdam

Na een langdurig bezoek aan het EMC wat vooral voor het onderwerp van het onderzoek (Maurits) pijnlijk en erg vervelend was, hadden we trek. Bazar werd geroepen, Jaffa ook, maar het was gelukkig nog net geen 12.00 toen we de parkeergarage uitreden dus ik kon met een gerust hart zeggen dat die nog niet open waren. Nou, waar dan mam ? Het Zalmhuis schoot me te binnen. Maurits zei nog dat hij Breeka of De Loet ook wel goed vond, maar nee, ik vond dat hij wel iets verdiende na zo'n vervelende ochtend, die overigens nog een jarenlange nasleep zal gaan krijgen, dus we reden richting Het Zalmhuis. Wat er overigens nog steeds net zo stom bijligt als jaren geleden. Ingeklemd tussen hi-tech kantoorkolossen van UPC en nog wat straalt het witte houtwerk en art dco-glaswerk je tegemoet. Het parkeerterrein was behoorlijk gevuld met allemaal zakelijke auto's, dus ik parkeerde lekker zo dicht mogelijk bij de ijzeren met houten leuningen-trap en we wandelden binnen. Het geroezemoes was heftig. De ontvangst vriendelijk en er was nog een tafeltje vrij in het rookgedeelte.
Eerst maar eens een Fanta, een Cola en een witte huiswijn (Chenin Blanc die niet onaardig was).
De kaart, die inmiddels op orde is, werd overhandigd, het dagmenu en de wijnkaart.

Brood kwam, met boter en een karaf (een oude jeneverfles van Rutte) water was ook geen probleem.
De kinderen hadden moeite met kiezen, ik eigenlijk ook, dus we opteerden voor het Menu du Chef (27.50)met een half flesje van de witte huiswijn erbij voor mij.

Het voorgerecht, provencaalse rundercarpaccio, kon ons bekoren. Goed van temperatuur, geen enge dressing en nare pijnboompitten en natuurlijk te veel frutsels die me dit keer niet stoorden. Eigenlijk veel te veel vlees troffen we aan, met erop spekjes, gemarineerde ratatouille waar helaas ook vierkantjes gele paprika inzaten en vers geschaafde parmezaan. En een flinke toef rucola en snijbietbladeren - maar dat zal ongetwijfeld anders heten -, die ons ook goed beviel. In orde dus.

Na een prettige pauze, die we al keuvelend doorbrachten (nee, mam, we gaan het niet over vanochtend hebben, vanavond met pap praten we er nog even over en pas als de specialist belt gaan we er weer over door) terwijl de belendende tafels volstroomden met nog veel meer zakelijk publiek, kwam het hoofdgerecht. Mosselen La Rochelle, wat gewoon een mosselpan is met overigens uitstekende Zeeuwse mosselen, gekookt in witte wijn en groentjes. Erbij een bord met remouladesaus, mayonaise, bakjes salade met lekkere kleingesneden stukjes tomaat en gehalveerde Amsterdamse uitjes en een bakje met Vlaamse frieten. Prima in orde.
Het dessert was een crème brûlée van frambozen en ook die beviel ons, alhoewel we het een wat dun laagje crème vonden. De framboosjestoets erin was heel gewoon lekker.

Als afsluiting nog een espresso, die gewoon was, voor mij. Met een roomboterkoekje erbij. De bediening was trouwens erg attent.
Tevreden verlieten we Het Zalmhuis en volgens Ole kunnen we hier best wel vaker komen. Wat ik met hem eens ben.

Voor een indruk: de website www.zalmhuis.nl