Brasserie Toor in Alphen aan den Rijn

Het was weer tijd voor de behandelupdate, dus togen Maurits en ik richting Leiden. De A4 was afgesloten, dus gingen we geheel binnendoor en constateerden niet voor de eerste maal dat de N11 toch wel een prettige toevoeging betekent voor het wegennetwerk in de Randstad. Keurig op tijd wandelden we binnen, na een bliksembezoek aan het onvolprezen Kooyker, waar we na afloop van het consult nog even naar terug zouden gaan voor wat vakantielectuur en andere beslist noodzakelijke boeken.
Zoals ik hier gewend ben, gaat alles keurig op tijd, sterker nog: mocht de specialist een minuutje of 5 uitlopen, dan verontschuldigt hij zich er netjes voor. Zoals het hoort natuurlijk, alleen hoor je vaak heel andere verhalen. Hij vond het ook erg leuk om Maurits te zien: zonder hem zou er namelijk helemaal geen sprake van Maurits zijn...

Rondom half 12 reden we het LUMC-terrein af, wederom richting N11. "Mam, wat heb je met Ole afgesproken ? Dat hij zelf even voor een boterham zorgt en als hij onverhoopt ergens anders gaat eten en spelen moet hij even de voicemail inspreken. Oh, ok. Betekent dat dat we tijd hebben om even ergens te lunchen ? Ja, dat kunnen we wel even doen. Zullen we Alphen dan eens inrijden ? Alphen ? Waarom Alphen, daar is niets volgens mij." Alphen aan den Rijn dus ingereden. Alphen is zo'n raar plaatsje (pardon voor wie ik hiermee beledig) met een ringweg en een centrum wat niet te vinden is. Ook is er een station. Bij dat station ontdekten we een Golden Tulip Hotel met een Brasserie. Brasserie Toor.
Daar dan maar dus...

Bij binnenkomst stond er zo'n typisch Nederlandse lunch gedekt voor een gezelschap (broodjes, beleg, kuipjes boter en wat onduidelijke hompen kaas op blaadjes sla, melk, karnemelk en sappen in kannen van Blokker), dus we liepen snel door naar een wat rustiger gedeelte van de eetzaal. Houtachtige tafels nogal krapjes opgesteld etc.. We namen plaats aan het raam, met uitzicht op het doodse stationspleintje. Een cassis voor Maurits en een witte wijn (zeker niet onaardig) voor mij. En de kaart wilden we graag.
Vriendelijke bediening hier trouwens.
De kaart is ernstig beperkt. De bekende Nederlandse lunchhappen, wat soepjes, voorgerechten (5) en hoofdgerechten (ook 5). De dagsoep was vandaag tomatensoep en ook de businesslunch (19 euro voor 2 gangen) werd ons uitgelegd. We konden niet kiezen, dus besloten dat we dan maar de businesslunch zouden nemen.
Brood kregen we, opgepiept, met een rondje ongezouten boter (maar er stond een zoutvaatje: zo eentje waar het zout uit de zijkant komt) en een klodder ik weet niet wat (iets romerigs met wat kruiden).
Na enige tijd kwam het voorgerecht, een salade van heilbot. Drie plakken gerookte heilbot met een toef gesneden sla met erop alfalfa, wat rode uiringen en snippers paprika. Aangemaakt met een enge witte dressing. Ernaast nog wat klodderige strepen remouladesaus.
De heilbot was loei-ongelofelijk-zout en er zaten harde stukjes in en de sla vonden we niet lekker. Nu heb ik de heilbot opgegeten, want ik had behoorlijke trek, maar de smaak is erg moeilijk weg te krijgen eerlijk gezegd. Maurits heeft alles maar laten staan. Bij het afruimen zei de nog steeds vriendelijke mevrouw: Je eet zeker nooit vis ? Het antwoord wat Maurits gaf boeide haar niet, maar ik moest er om lachen.
Op naar het hoofdgerecht dus: speenvarkenmedaillons. Op heel veel erg fijngesneden groenten (snijbonen, prei, andijvie, taug) lagen drie kurkdroge varkensvleesstukjes. Het geheel lag in een prefab vleesjusaandoenerige substantie. Erbij een bakje bloedhete gebakken aardappelen, die heel toevallig best lekker waren. Ze plakten dan weer wel vast aan het schaaltje, hoe dat nu weer kan ? Het vlees ging voor 2/3 op, want we hadden toch heus heel gewoon trek. De groenten bleken een doordringende anijssmaak te hebben, terwijl ik toch echt geen venkel bespeurde, dus ook die bleven grotendeels liggen. We kregen er eigenlijk een beetje de slappe lach van.

Op de vraag van de mevrouw of we nog een dessertje of koffie wilden, antwoorden we ontkennend: we wilden weg !
Een ijsje eten we vanavond wel in de kroeg, daar is het wel goed namelijk.

De rekening bedroeg 50.35 voor de twee business lunches met de nodige cassis en twee witte wijn. Gewoon te veel dus.

Update: Niet alleen de Brasserie bestaat niet meer, sterker nog: het hele hotel is gesloopt....