O'Pazzo' in Rotterdam

O"Pazzo"...
Maurits mocht kiezen waar we zouden lunchen en Maurits wilde pizza. Ik dus op zoek naar een fatsoenlijke Italiaan, die ook pizza's zou hebben. Nu was ik licht nieuwsgierig naar O"Pazzo", want het loopt er als een trein, terwijl het toch op een rare plek in Rotterdam zit. Helemaal uit het loopje en 's avonds volgens mij licht unheimisch.
Na de priksessie en ellenlange bezoeken aan mobiele telefoonaanbieders en gamecubespelletjesaanbieders, reden we richting Mariniersweg, waar ik keurig voor de deur kon parkeren. Dat mijn chipknip weer eens leeg was en dat de creditkaart het pas na 4 keer proberen deed mocht de pret niet drukken.

De ontvangst was rommelig, het personeel was vooral met zichzelf en de eigen mobiele telefoon bezig. We mochten een plekje kiezen in het restaurantgedeelte, wat precies hetzelfde is ingericht als het brasseriegedeelte, alleen ligt hier linnen op tafel. We keken eens wat rond en vonden vooral de immense kroonluchters mooi. De rest is van dat would-be gedoe, wat aan mij en ook aan Maurits (nog) niet besteed is. Houten stoelen overigens....Maurits vond ook de pizzaoven, die belegd is met mozaiekbling-bling geestig. De meneer die vandaag dienst had bij deze oven heeft tijdens onze maaltijd tenminste 556 bolletjes deeg gesneden, bewerkt, beprikt en bevoeld..
Een aperitiefje wilden we wel. Voor Maurits een Fanta, voor mij een witte huiswijn, een Bianco di Custaza, met een bubbeltje, die ik niet lekker vond. Wrang, ook wel zuur genoemd.
Warm brood kwam met een schaaltje olijfolie en het brood was klef, alhoewel Maurits wel enkele stukjes heeft gegeten. Flauw ook trouwens, maar daar bracht de zoutstrooier uitkomst in.
De kaart werd ons gebracht door een vriendelijke jongeman, die allengs meer Rotterdams en minder Italiaans ging babbelen, mt een toelichting op het lunchmenu. Nu was er op de hele kaart geen enkele pizza te ontdekken, dus vroegen we maar om de pizzakaart.
Maar liefst 20 pizza's heeft men hier (vrij makkelijk haal je er volgens mij 150 verder, maar goed), geprijsd tussen de 7.50 en 9.25. Maurits wilde een Diavolo. Ik besloot tot het lunchmenu (27.50) en wilde graag de wijnkaart zien. Men kent hier verder nog twee menu's du Chef, drie gangen voor 32.50 en vier voor 37.50. Verder een stuk of 8 starters (voorgerechten dus) tussen de 10.00 en 14.75, 4 primi tussen de 8.50 en 11.00, 4 visgerechten tussen de 19.00 - 20.50 en 4 vleesgerechten van 19.75 tot 21.00. Ook nog 10 saltimbocca (broodjes) van 4.50 tot 4.90, die er eigenlijk erg goed uitzagen.

Een amuse verscheen: gegrilde aubergine met copa di Parma, gemarineerde koude gegrilde aubergine met wat Parmaham. Aardig.
De wijn werd ingeschonken - weinig halve flesjes hier en raar kostbaar ook nog eens, dus ik heb een hele fles besteld, waar ik enkele glaasje uit heb gedronken en de rest heb ik gewoon eens mee naar huis genomen - een Tocai Friulana, Buiatti, 03 (26.50), die me beviel. Water hebben ze hier niet, alleen in flessen (lastig lijkt me in de keuken....) 3.40, maar dat wilden we toch wel, want water hoort er tenslotte bij.
Mijn voorgerecht verscheen (Maurits zou zijn pizza krijgen als ik mijn hoofdgerecht kreeg), een carpaccio, met deze keer licht aangeschroeide ossenhaas, die goed was, maar helaas lagen er allerlei rommeltjes onder, zoals flinters rode ui en brokjes knoflook. Erop kersttomaatjes die bedruppeld waren met een niet al te beste truffelolie, veel rucola en weinig parmezaanse kaas. Lichtelijk bedroevend eigenlijk.
Na een keurige tijd verscheen Maurits' Diavolo en die zag er goed uit. De eerste happen werden ook met plezier verorberd, daarna nam het tempo af. Wat bleek: de bodem was klef en niet krokant, de kaas was niet lekker en zelfs de salami kon hem niet bekoren....Erg jammer. Omdat de bediening niet vroeg waarom er zoveel pizza op het bord bleef heb ik het maar even zelf gemeld, maar dat was allemaal een kwestie van smaak. Aha....
Mijn hoofdgerecht, tonijn, was in aanleg aardig, maar de tonijn werd droger en droger, tot ik de diverse draadjes maar heb laten liggen. Erbij wat Chinese kool, kort aangebakken, die dan wel aardig was en een vrij flinke bak met verrassend goede risotto met parmezaanse kaas.

Maurits wilde wel een dessert, dus we besloten dat hij dan het dessert van het menu zou nemen.
In hele hoge borden (het leken wel schalen) kregen we een bonbon van mango, wat hier betekent twee taaie koekjes op een spiegel van mango, met daartussen keihard ijs, waarvan we de smaak echt niet konden detecteren. Ernaast een truffel: op een evenzo taai koekje een gelig parfaitachtig iets, wat ook nauwelijks smaak had, omwikkeld met vrijwel smakeloze cacao....Tegen deze tijd zijn we maar gaan lachen om al deze ellende. Espresso wilde ik nog wel proberen, maar ook die was niet briljant, dus hebben we ons maar eens verdiept in onze avondmaaltijd, die we helemaal zelf zouden gaan klaarmaken.

Samenvattend: beslist geen aanrader.