DSC09382
DSC09382

Le Bon Vivant in Maastricht

Op 23 november 2005 in Limburg.

Het heeft me wat hoofdbrekens gekost om te beslissen waar we op de zaterdagavond zouden gaan eten. Immers, we zouden dan met 7 personen zijn, dus reserveren is dan toch wel aan te raden. Uiteindelijk besloot ik dat het vrij simpel moest zijn, de ervaring leert me dat na een toprestaurant ik niet moet gaan proberen nog eens iets ultiems mee te maken, dat lukt toch niet. En een belangrijk punt van afweging was ruimte. Ik wilde per se een grote ronde tafel, zo kan iedereen elkaar zien, hoef je niet met je ellebogen strak langs je lichaam te zitten, hoeft niemand iets aan te geven en is er echt sprake van een gezamenlijke maaltijd. Al het hippe, trendy gedoe viel dus af. Loungebanken vind ik uiterst onprettig zitten, bovendien zag ik de bui al hangen met de kinderen....Krappe tafeltjes vind ik sowieso een crime, hoe prachtig de kleuren dan ook mogen zijn. Na een vrij lange zoektocht kwam ik uit op le Bon Vivant, ook omdat het restaurant op loopafstand van ons hotel ligt. De reservering was geen probleem, zo ook de ronde tafel niet, dus opgewekt liepen we rondom 20.00 naar de ?monumentale poort die toegang geeft tot het restaurant dat zich bevindt in een gewelfde ruimte, die dateert uit de 17de eeuw. Eeuwenlang werd hier Maastrichts bier gebrouwen, maar sinds 1983 bereidt Ans van de Staay er heerlijke gerechten, royaal en degelijk, zonder franje maar met inhoud. Zo houdt de keuken het midden tussen traditionele kookkunst en nieuwe vondsten onder het motto de gasten plezieren met lekker eten.

Een trap leidt naar beneden en leuke windlichtjes staan op de treden. Ole vond het nu al gezellig.
De ontvangst door de eigenaar was vriendelijk en een ruime ronde tafel stond voor ons klaar. De enige ronde tafel trouwens, hoe attent dus. Een aperitiefje wilden we wel, Ole ging voor een frisdrankje, Maurits wilde wel meedoen met de grote mensen en ging voor het huisaperitief, bramenlikeur met mousserende wijn, wat ook de rest van het gezelschap wel wilde proeven. Ik had trek in een Banyuls en hij beviel me goed.
Naar een asbak moest geruime tijd gezocht worden, maar uiteindelijk werd er eentje gevonden. De kaarten werden ons overhandigd, dus daar bogen we ons maar eens over, inmiddels hadden we wel trek. De kaart is prettig overzichtelijk en de meeste gerechten komen ook terug in de twee menu's die men hier kent. Voor een overzicht verwijs ik kortheidshalve naar de website.
Een aantal van ons namen het menu 'klassiek', een aantal het menu 'gourmand' en eentje at á la carte. Dat resulteerde in een veelvoud van gerechten, waarvan ik er enkele zal noemen.
Maar eerst nog een amuse van ik meen iets vissigs met wat briocherigs en twee leuke streepjes van het een of het ander? Excuses, maar ik ben echt vergeten wat we nu kregen, maar ik wil toch even de amuse noemen, gewoon omdat dat gastvrij is. In ieder geval vonden we het lekker!

De wijnkaart is hier klein maar fijn en uiterst betaalbaar. Dat resulteerde in een witte wijn, die ik de hele avond zou doordrinken hier, een Rueda Verdejo, 2003 Oro de Castilla, die me uitstekend beviel en een erg mooie Saint-Esthèphe 1983 Chateau Lafon-Rochet 4e grand cru class, die de rode wijndrinkers zuchten van bewondering ontlokte. Het was wel de laatste fles.
IJswater was hier ook geen probleem, hoewel ik geloof dat er wel wat voor gerekend is, maar dat zal dan wel Maastreechse gewoonte zijn of zoiets.
Brood, boter en olijfolie kwam op tafel en na korte tijd de diverse voorgerechten. De kinderen genoten van hun in dille gemarineerde zalm met basilicumdressing. Ik mocht een stukje proeven en de zalm was zuigzacht, precies zoals ze die graag eten. Enkelen van ons hadden de assiette gourmande toute canard, wat een stukje eendenlever, een beetje rillette en nog iets eenderigs opleverde. Ook de terrine van wildzwijn met de verse gepocheerde vijgen beviel goed en ikzelf was bijzonder tevreden over mijn zeer ruime portie Sint Jakobsschelpen met gebakken witlof in een champagnesaus. Maar liefst zes perfect gebakken (en met zeezoutkorreltjes gezouten) coquilles vond ik op een bedje van beetgare witlof. De champagnesaus viel wat weg tegen de witlof, maar was wel mooi zacht. Een lekker gerecht.
Alle tafels waren inmiddels bezet in het restaurant, wat wat vertraging opleverde bij het bedienen. Slechts twee personen bedienen hier en dat is niet echt ruim. Ons maakte dat verder niets uit, wij vermaakten ons uitstekend met allerlei ingewikkelde raadsels (in de trant van: er arriveert een been in een doos, de eerste ontvanger bekijkt het been, stopt het terug en stuurt het door. De tweede ontvanger bekijkt het been ook, stopt het ook terug en stuurt het door. De derde ontvanger bekijkt het been en gooit het weg. Wat is er aan de hand?), wat uiterst komische vragen opleverde. De witte wijn was inmiddels op, een tweede was geen enkel probleem gelukkig.

De hoofdgerechten kwamen. Maurits was erg tevreden over zijn ossenhaas in een saus van Armagnac, waarin de groene pepers desgevraagd ontbraken. Andere tafelgenoten keken genietend naar hun duiffilet en kwartel met een rozemarijndressing. Weer anderen waren erg tevreden over hertenmedaillons met girolles in een Pinot Noir-saus en Ole en ik waren erg blij met onze zeebaars met grijze garnaaltjes in een krachtige rode wijnsaus. Mooie stukken baars, prima van cuisson, erg veel grijze garnaaltjes en een zeer prettige saus. Erbij een puree van aardappel en knolselder, die Ole liet liggen, want voor de kinderen verschenen grote bakken huisgemaakte friet op tafel. Wederom bijzonder attent. Ik at de puree wel, die was overigens nog bedekt met een flinke laag geroerbakte spinazie met een lichte knoflooktoets. En gelukkig werken ze hier niet met pijnboompitten. Alles dus wederom zeer naar tevredenheid.

Omdat we met allerlei slimmeriken waren, hadden we op een gegeven moment de raadsels gehad, waarna we overschakelden naar namen. Dus Jeroen, Nico, Onno, Oscar, Relinde, Erica, Anita etc. etc., wat ook weer tot veel vermaak leidde.
Waarna de desserts kwamen. De kinderen genoten van hun chocoladedessert met vanille-ijs, wat er ook erg mooi uitzag. Een flinke plak chocoladeparfait met huisgemaakt vanille-ijs, bedekt met een mooi dun koekje. Anderen vonden de krokante koekjes met sorbet van druiven uit Mheer ook niet te versmaden en ikzelf genoot van mijn bescheiden kaasbordje, waarop heel gewoon mooie stukjes kaas lagen. Erbij dronk ik een Banyuls, dezelfde als waarmee ik gestart was en ik was tevreden.

We besloten koffie te nemen op het terras bij het hotel, waar we de vorige avond ook al tot diep in de nacht buiten gezeten hadden en na het betalen van de rekening (uiteraard) verlieten we dit zeer sympathieke restaurant.

De koffie werd omgezet in bier, grappa en allerlei andere drankjes en we hebben nog uren verschrikkelijk gelachen. Om onszelf, om het jazzfestivalpubliek en om de ober van de bar in het hotel: een Brit, die alleen Engels en Maastrichts sprak en zo af en toe eens de meest komische moppen kwam vertellen. Extra komisch was dat Maurits niet kon ophouden met lachen en Ole er eigenlijk geen bal aan vond, dus de hele tijd nogal ijzerenheinig voor zich uitkeek, terwijl wij ons kronkelden van het lachen.

Een zeer genoeglijke avond, niet in de laatste plaats door het restaurant dus.

0 gedachtes over "Le Bon Vivant in Maastricht"

Er zijn nog geen reacties geplaatst.

Geef een reactie

Copyright © 2004 - 2024 Restaurant recensies van Carla, Restaurantbelevingen | Alle rechten voorbehouden | Privacyverklaring

Designpro.nl | Z-IM.nl