Seinpost in Scheveningen, verslag derde bezoek

Op 2 november trokken we de stoute schoenen maar weer eens aan. Ondanks het negatieve waas van ons laatste bezoek, vooral veroorzaakt door een groep luidruchtige bezoekers, waarmee het personeel niet goed weg wist, was de maaltijd ons zo goed bevallen, dat we Seinpost wel een herkansing gunden. Bovendien was ons vanwege het ongemak een fles wijn aangeboden, dus waarom niet.
De ontvangst was allervriendelijkst! De maître stond bovendien al klaar met twee glazen en de fles champagne, nog steeds Ployez Jacquemart - nu een stuk minder zuur dan de vorige keer - en schonk ons een ruim glas in. We kregen dezelfde prettige tafel als de keer ervoor en voelden ons wel een beetje oude getrouwen. Ik dan...
Erbij wat knabbels, olijven - van die grote groene, stengeltjes met het een of ander en nog iets, wat ik vergeten ben, want we hebben de - ongetwijfeld goede - knabbels niet aangeraakt.
De drie andere hapjes dan weer wel: een viskoekje van kabeljauw: een gefrituurd balletje met een niet onprettige smaak, maar helaas licht taai; een rillette van de een of andere vis (vergeten helaas) met linzen: erg lekker vond ik en een mousse van mossel met een gelei van langoustines wat geweldig lekker was.
De keus van het menu was snel gemaakt: menu Seinpost maar weer en dan nu zonder enige wijziging, alle gerechten bevielen ons goed. Ook de wijn was, na overleg met de zeer charmante sommelier, snel gekozen, zodat het feest kon beginnen.
Eerst nog een drietal amuses: gemarineerde makreel met mosterdvinaigrette, die ik bijzonder lekker vond, zelfs de vinaigrette! Een mosselsoepje met spekschuim wat me ook al goed beviel. Boterzacht was dit soepje, erg mooi! En tot slot enkele met piment gebakken kokkeltjes, die me deden verlangen naar een vol bord van de beestjes.

De eerste wijn, een Saumur La Pierre Frité 2004, Domaine du Pas Saint Martin, die we op aanraden van de sommelier bij ons eerste gerecht dronken, beviel me goed. Lang geleden dat ik een Loirewijn gedronken had eigenlijk... De wijn begeleidde onze Dungesneden St. Jakobsschelpen uit Schotland met een citroenvinaigrette en beurre blanc met bieslook en bloemkool. Een mooi gerecht om te zien: de mosselen in het midden, rauw, maar inmiddels lichtgegaard door de citroenvinaigrette, die vermengd was met de beurre blanc. Aan de rand was de citroen overigens teveel aanwezig, dat bracht een - ook voor mij - onaangenaam zuurtje met zich mee. De beurre blanc deed op de een of andere manier wat vettig aan, wat natuurlijk behoorlijk logisch is, maar op de een of andere manier onverwacht. De bloemkool was - net als enige weken eerder bij Beluga - ook hier rauw geprakt wat op zich tot een mooie smaak leidt, maar vanwege het draderige karakter niet direct mijn voorkeur heeft.

Nu weet ik niet meer precies of we de Saumur doordronken bij het tweede gerecht of dat we zijn overgeschakeld op de mij onbekende, maar tafelgenoot bekende Chardonnay Augustus 2003, Bodegas Puig y Roca Penedes. In ieder geval een uitstekende chardonnay.
Het tweede gerecht was een tartaar van Hollands weidekalf met gepocheerde rogvleugel en ansjovismayonaise en het was een absoluut kunstwerk om te zien. Op een vierkant glazen bord een vrij groot vierkant met de boterzachte ansjovismayonaise, waarop het gehakte weidekalf lag. Daarop een evengroot stuk gepocheerde rogvleugel, afgewerkt met een driehoek gehakte broccoli en een driehoek gehakt uitgebakken spek. In combinatie maar ook afzonderlijk een geweldig mooi gerecht!
Ons derde gerecht was gebakken Noord-Atlantische kabeljauw met stamppot spruiten, gepekeld rugspek en truffeljus. Heel gewoon een goed gerecht. Niet opzienbarend verder, maar dat hoeft ook niet. Een beetje jammer was wel dat de truffel, waarvan we ook nog een plakje kregen, helemaal naar niets smaakte. Als ik kok was zou ik de truffel dan mooi weglaten, als hij toch niets toevoegt.
Het hoofdgerecht was gebraiseerde Noordzee-zeeduivel met inktvisrisotto, schelpdieren en zilveruien en dat was een uitstekend gerecht. Wederom bevielen alle onderdelen gezamenlijk en afzonderlijk me. Zelfs de risotto, terwijl ik ooit eens kokhalzend boven een bord spaghetti di sepia nero heb gezeten ergens aan de kust op Sicilië, maar dat is dan ook alweer tig jaren geleden.

Op verzoek van mijn niet te stuiten tafelgenoot (als hij geniet, geniet hij ook) lasten we een extra gangetje in: gebakken noordzeebaars met gegratineerde ui en een compote van wortel en het wordt wat saai, maar ook dit gerecht kon ons in al zijn eenvoud weer erg bekoren. Gewoon prima baars, waarbij de licht zoete ui en wortel goed samenging.
Waarmee we toewaren aan het sluitstuk van deze uitstekende lunch: gebakken ganzenlever, marmelade van ui, saus met verjus en druiven en een gekaramelliseerde brioche. Een subliem gerecht, in alle onderdelen perfect bereid! Over de wijn erbij lagen we wat in de clinch tussen aanhalingstekens met Joris. Hij vond nl. dat we er een Cidre sur Schiste 2002, Arberette Eric Bordelet bij moesten drinken en wij vinden cider maar raar. Maar we vonden een uitstekende middenweg: we kregen een half glaasje van de cider en we namen een half glaasje Coteaux de Layon Carte d'Or, Chateau du Baumard. De cider, die zonder ganzenlever best te doen was, viel volledig weg tegen het vettige geweld, de Layon echter hield zich beter bij het gerecht. Leuk detail: de sommelier was blij met onze aantekeningen bij zijn wijnkeuze.

Kaas en dessert hoefden we niet meer, we sloten af met een glaasje Atari Jouer 2004 en waren diep tevreden.
Nog tevredener werden we toen bij het voldoen van de rekening bleek dat alle dranken voor rekening van het restaurant waren. Dat maak ik toch niet vaak mee.

Ik ben dan ook erg verheugd dat Seinpost eindelijk een ster heeft gekregen van Michelin, zeer terecht wat mij betreft.
Ik keer hier zeker terug!

Update: Seinpost is niet meer, het restaurant heet nu Cottonmer Tree by Gert-Jan