Les Templiers in Dunes (Agenais)

gemaakt op 10-AUG-03

Restaurant Les Templiers op 25 juli 2003.

Na een enigszins teleurstellende maaltijd in ons overnachtinghotel (beetje gewoontjes en irritante stoelen), een prettige aankomst in onze zeer complete en prachtig gedecoreerde vakantiehuis, enkele dagen thuiskoken door de mannen (oesters, paella, waar je altijd mee wordt doodgegooid in Frankrijk, eendenborsten, vis) en een supermarktlunch in de plaatselijke LeClerc, weliswaar een Crescendo, maar toch, meldde ik ?s ochtends dat ik wilde lunchen. Ik zag de knapen opveren?Yes !!! C. en ik hadden namelijk afgesproken, omdat we nog de nodige restaurants voor de boeg zouden hebben, dat ik me wat in zou houden. Ook C. had er wel zin in en vroeg waar we dan wel zouden gaan lunchen. Bij een Bib Gourmand (die ik nog steeds ijzerenheinig rode R noem) maar 11 kilometer bij ons vandaan.
In het allerschattigste dorpje Dunes, midden in de wijndomeinen van de Cote de Brulhois, de zuidelijke Agenais zal ik maar zeggen. Hier geen woeste rotspartijen, geen onbegaanbare bergen, maar glooiende heuvels, veel landbouwgrond wat allemaal in gebruik is, je kent dat wel, van die lieflijke lappendekentjes. Ik persoonlijk heb het liever wat woester, maar lieflijk is het er.
Een klein dorpje, uiteraard met tenminste 3 bakkers en een bar en dit restaurant. Met een vriendelijk terras onder de arcaden. Prettig met de temperaturen die er op dat moment heersen. Dat het nog veel warmer zou worden, wisten we toen nog niet.
Maar goed. We namen plaats aan een ronde tafel, de bediening was er even niet, maar dat is hier geen probleem, je kunt gewoon gaan zitten. Een Bib zonder sterrenaspiraties is dit. Prettig vind ik dat. Gewoon goed voedsel voor prettige prijzen, daarvoor kom ik als ik naar een Bib ga.

De mevrouw van de bediening kwam, heette ons welkom, overhandigde ons de kaart (ze schieten altijd lekker op in Frankrijk) en vroeg of we een aperitief wilden. Ja, dat wilden we wel. Een glaasje witte wijn voor ons, ik weet niet meer wat voor een, voor de knapen een Orangina. Tot onze verrassing kwamen er amuses. Drie per persoon hier. En lekker dat ze waren ! Een toastje, erg krokant met een stukje tonijn en een fris kruidje erop, een weer ander krokanterigs iets met erop wat geprakte buffelmozzarella met wat gehakte tomaat en basilicum en een drup balsamico en wat meloenbolletjes met prachtige magere hamblokjes ertussen aan een prikkertje. Zo zo, dat beloofde iets !
We bekeken de kaart en namen allevier het menu Douceur (24). De kinderen zijn het stadium van kindermenu nu geloof ik werkelijk ontgroeid. Gelukkig maar, want de steak hachee groeide bijna uit hun oren.
Een witte wijn kon daar wel bij, dachten we zo. De wijnkaart is hier zeer beperkt, en dat is dan nog zacht uitgedrukt. We besloten tot een Pacherenc du Vic Bilh, Domaine Berthamieu 2001, Vieilles vignes (15). Ergens in mijn achterhoofd kende ik deze?.en uiteindelijk kwam ik er achter dat dit dus gewoon een witte Madiran moest zijn (Rene corrigeert me vast wel als ik het fout heb). In ieder geval was ie erg prettig. Een karaf water voor de kinderen en de voorgerechten kwamen. Erbij erg prettig, wat steviger stokbrood, dat was dus ook al in orde.
Mijn mannen hadden als voorgerecht gemarineerde gamba?s op een tomatencoulis, erbij wat salade en een prettige toef groene ratatouille. Ze waren zeer te spreken over het gerecht. Ik had een huisgemaakte pate, gevuld met foie gras de canard, erbij een flinke hoop fijngehakte meloenblokjes (die lekkere oranje) met erop plakjes gedroogd eendenborstvlees. Zeer prettig allemaal. Mooi stevig van smaak en door de meloen lekker fris.
Na enige tijd ( ik vermoed dat er slechts een kok in de keuken staat, net zoals er maar een mevrouw bedient) kwamen onze hoofdgerechten. Voor C. en Maurits een Ballotine van parelhoen (pardon Annemie), gevuld met gehakte paddestoelen, restjes parelhoenvlees en flink wat knoflook en erbij wat quenelles van bospaddestoelen, wat aardappelpuree en flink wat groenten. Voor Ole en mij een flinke moot gegrilde tonijn met een risotto van venkel op een bedje van kortgebakken spinazie op een tomatencoulis en wat gegrilde tomaatjes ernaast.
Weer allemaal bijzonder aangenaam. De parelhoen met de bospaddestoelen kon de goedkeuring van de twee oudste mannen wegdragen, de tonijn van Ole en mij was perfect. Heel kort gegrild, dus nog maar net warm binnenin, zo zie ik hem graag. De bijgerechten waren allemaal prettig beetgaar en goed van smaak. Het viel me echt op hoeveel ze hier met groente doen, eigenlijk ben ik dat niet gewend op het Franse platteland. De venkelrisotto vond ik erg lekker, Ole houdt, zo bleek, niet zo van de anijssmaak, maar dat kan nog komen.
Tegen mijn gewoonte in koos ik niet voor kaas, maar voor een dessert. Kaas zou me teveel worden, bovendien had ik de dag ervoor ruim ingekocht, dus er lag nog het nodige op me te wachten wat ik die avond als lichte avondmaaltijd zou nemen.
De mannen kozen voor een millefeuille met chocoladesorbet en chocolademousse op een mokkasaus. Drie bolletjes sorbet van chocolade met ertussen krokante koekjes en een bolletje chocolademousse en ernaast een spiegeltje van mokkasaus. Gewoon erg lekker mompelden ze alledrie. Zo?n beetje op de manier van ?laat me nu eens eten??.
Ik had gekozen voor citrusfruit gemarineerd in een creme de menthe met aardbeiensorbet. Ik had deze vakantie een vreemde voorkeur voor munt. Zo dronk ik ook regelmatig muntsiroop met water, erg verfrissend. Plakjes citrusfruit (sinaasappel en grapefruit) geheel groenig verkleurd lagen in een mooie cirkel in wat van de muntmarinade en erop in het midden lag een flinke bol huisgemaakte aardbeiensorbet. Een zeer verfrissend en lekker dessert.

Toen nog wat koffie(2.50) met erbij wat verschillende koekjes en onze lunch was compleet. We waren allemaal erg tevreden.