De Zwethheul in Schipluiden, 4e bezoek

Voor ons doen heel erg vroeg (iets voor twaalven nl.) parkeerden we tegenover De Zwethheul. Het tijdstip kwam vanwege mijn tijdschema thuis en het internationale treinverkeer, maar mocht verder de pret niet drukken.

Het restaurant ligt er nog net zo scheef bij als het altijd gelegen heeft en had op een enkele weggewaaide dakpan niet veel last gehad van de storm. De deur is wel nieuw. In de stijl die we ook binnen zouden terugvinden. Hout. Walnotenhout wel te verstaan. Een chique deur vond ik het (ik ben nogal zeurderig over deuren namelijk, ook in ons eigen huis zijn bijna alle deuren vervangen door exemplaren die je voelt). Een middenstuk van hout, aan de zijkanten glas. Handig, want dan ziet het personeel je aankomen en kunnen ze je met een openzwaaiende deur verwelkomen. Dat gebeurde nu niet, omdat we vreemd genoeg niet de eerste gasten waren. In tegendeel zelfs. Drie of vier tafels waren al bezet. Sterker nog: alle tafels zouden deze lunch bezet raken, opvallend. Zo opvallend, dat ook zibb er over schreef trouwens...

Het halletje wat toegang geeft tot de garderobe en de toiletten is overigens niet vernieuwd. Het restaurant ook niet echt. Er ligt nieuwe vloerbedekking (rood), er staan nieuwe stoelen (zwart), er hangen nieuwe gordijnen (brons met een toets van rood), er hangen wat nieuwe kroonluchters (brons met zwart) en de bedientafel in het midden is vernieuwd. Kleiner geworden volgens mij. Jammer, want de vorige bedientafel (hoe heet zoiets?) vond ik een van de meer praktische dingen in dit restaurant. Van walnotenhout, zoals ik al aangaf.

Zo. Genoeg over de inrichting.

De ontvangst was vriendelijk. De maître en de sommelier herinnerde ik me nog van de vorige keer, het overige personeel was nieuw. En jong en onervaren....

We begonnen met een glaasje champagne. Op de vraag van tafelgenoot of er keus was kregen we het antwoord dat er een huischampagne was. Gosset. Matigjes vond ik 'm deze keer eerlijk gezegd. Bij het bekijken van de wijnkaart later deze middag bleek overigens dat er wel degelijk keus is uit glazen champagne, wederom onbegrijpelijk dat dat zelfs desgevraagd dus niet wordt aangeboden.

Bij de champagne wat knabbels. Een toastje met gerookte paling, een kwarteleitje op een chipje (men noemt dat wat chiquer een gefrituurde aardappel), een bitterballetje gevuld met geitenkaas en zwarte olijven, groene aspergetips (die hele dunnetjes) met opgeklopte aioli met melk en een filostengel met paprika en parmezaan. Aardige hapjes, maar niet meer dan dat. Er was er geen bij waarvan ik diep enthousiast werd.

De kaart werd ons overhandigd met een uitleg van het lunchmenu. Voor een indruk verwijs ik naar de website.

Na enig overleg besloten we tot het menu Gourmand en verdiepten ons in de wijnkaart. Die ronduit zeer prijzig is, irritant prijzig. Na enig gedoe kwamen we er natuurlijk toch wel uit. IJswater kwam op tafel, desgevraagd ook wat olijfolie, boter stond er al.

De amuse werd opgediend. Een rouleau van Bundesfleisch en ganzenlever op gemarineerde witlof in aceto balsamico azijn. Erbij in een apart glaasje lange stengels die in een créme van vacherin en boerenboter stonden. Een paar opmerkingen. Allereerst geloof ik niet dat bundesfleisch bestaat, het is bundfleisch. Zo stonden er overigens nog wel meer storende typefouten vooral in het Franse deel van de kaart, slordig voor wat tenslotte toch een twee sterrenrestaurant is. De rouleau was verder trouwens erg lekker, maar wel bekend, want we zijn de laatste jaren natuurlijk doodgegooid met marbre's en dergelijke en dit was niet veel anders. Dit witlof was nogal zompig geworden en in ieder geval erg onaantrekkelijk van kleur. De créme van vacherin met boerenboter vond ik erg lekker, maar was natuurlijk modder- en moddervet, waardoor de charmante sommelier maar even wachtte met het inschenken van de witte wijn, want die zou al dat geweld niet kunnen hebben. Die witte wijn, een simpele Gavi di Gavi, Piemonte 2004, Villa Sparina Italie, vond ik overigens niet koud genoeg, dus die moest nog even op ijs gezet worden.

Het menu ving aan met een terrine van eendenbout en ganzenlever met een tosti van gedroogde eendenborst en een zachte curry van sjalotten. Rechts een flinke plak terrine, die ondanks zijn compactheid goed was, in het midden op een lepeltje een erg lekkere curry, heel zacht van smaak - van sjalotjes met erop wat tuinkers en links een licht taaie tosti gevuld met gedroogd vlees. Een aardig gerecht dus.

Het volgende gerecht was de topper van deze middag. Ballotine van rode poon, carpaccio van langoustines met een saus van rode poon. Een prachtige ronde toren troffen we aan. Onderaan lag prachtig zachte en niet te zware risotto met erop een waaier van helaas naar niets smakende truffel. Daarop de carpaccio van langoustines en daar weer op de ballotine van rode poon. De volle saus werd aan tafel langs en over het gerecht gelepeld. Zeldzaam mooi van smaak al deze componenten. Zowel apart als bij elkaar. Een gerecht om voor terug te keren, ** waard. Erop overigens nog een heerlijk stukje geroosterde prei, met wat zeezout. Een ontzettend leuk accentje vond ik.

Ook het volgende gerecht kon ons in essentie bekoren. Snoekbaars, gebakken, waarna lichtgerookt, créme van witbier en puree van venkel; beignets van gerookte sprots. De snoekbaars was perfect. Een mooie, lichte rooksmaak, prachtig op de huid gebakken. De créme en de puree vond ik wat onduidelijk, die liepen wat in elkaar over op de een of andere manier. Bovendien zat er ook nog iets langs de rand van het gerecht met gezouten citroen en sjalotjes en gezien de zuurgraad van de citroen vond met name mijn tafelgenoot dat onaangenaam, hoewel ook hij zeer te spreken was over de snoekbaars. De beignets van sprot betekent gewoon een gefrituurd sprotje in een niet al te best tempurabeslagje, wat dan weer erg jammer is. Maar nogmaals: de snoekbaars was uitstekend.

We schakelden over op de rode wijn. Een Sp tburgunder, Baden 2003, Salwey, Duitsland. Een erg lekkere wijn!

Het hoofdgerecht, kalfshaas met geglaceerde schorseneren, krokante zwezerik en saus van kalfstong, was aardig. De kalfshaas was uiteraard boterzacht. De schorseneren ook en dat vond ik jammer. De krokante zwezerik is mij geheel ontgaan of dat moeten minieme stukjes geweest zijn die tussen wat paddestoelen en ander spul op het bord lagen. De saus was dan weer wel mooi.

Het dessert van het menu konden wij zonder enig probleem wisselen voor kaas van de wagen. Maar eerst namen we de tijd om van de wijn te genieten. Tafelgenoot ontdekte nog wat open wijnen en proefde wat glazen, zodat de middag genoeglijk voorbij kabbelde. Omdat het restaurant wat leger werd, werd het ook wat rustiger. Wij zaten nl. nogal ongunstig qua rondzingend geluid. In de verbouwing was dat wel onderkend, maar er is nog niets aan gedaan, dat gaat nog gebeuren. Bovendien vindt men het hier helaas normaal om de mobiele telefoons aan te laten, dus ook die rinkelden regelmatig. Ook de kok troffen we vaak aan tafels van collegae van hem aan. Het deed me een beetje denken aan het sfeertje wat ik af en toe proefde bij De Bokkedoorns zo tijdens de lunch. De Bokkedoorns heeft dan weer het voordeel van Peter Bruins, zo'n maitre ontberen ze hier helaas....

De kaaswagen blijft mooi hier. We maakten allebei onze keus en genoten van de prima kazen. De zon ging al onder toen we afsloten met een koffie voor mij, waarbij nog wat friandises kwamen.

Samenvattend blijf ik bij mijn eerdere mening dat De Zwethheul absoluut een sympathiek restaurant is, maar dat het nog steeds geen ** restaurant is wat mij betreft. Eerlijk gezegd naar aanleiding van deze maaltijd van de nieuwe kok zelfs nog minder dan de vorige keer. Om werkelijk goed te kunnen vergelijken, voorzover dat al mogelijk is op basis van 1 bezoek, zou ik bij Parkheuvel moeten wezen eten. Dat gaat overigens wel gebeuren dit jaar.