Emilia Romagna 2007

Emilia-Romagna, zomervakantie 2007.

Spannend vond ik het. Naar een gebied in Italië wat ik helemaal niet kende. Verder dan Bologna was ik niet geweest in deze regio. De Adriatische Zee had ik zelfs nog nooit gezien....

De eerste reisdag verliep volgens planning, we waren zelfs iets eerder in Zwitserland dan gepland. Een lunch dus. Omdat we via Duitsland hadden gereden vond ik het wel geestig om in Frankrijk iets te eten. Handig ook omdat we dan in Basel (e.o.) niet perse iets hoefden te zoeken naar iets waar je met creditcard kunt betalen. We kwamen uit, op deze snikhete dag, in Hesingue. Bij de Auberge au Cheval Blanc. Met een typische Elzasser kaart. We namen het lunchmenu, pat, salade, tournedos, kabeljauw, chocoladedessert, en waren tevreden. Keurig op tijd voor de Lotschbergtrein van 17.40 waren we, dus om kwart voor 7 reden we Domodossola binnen, waar het hotel (Eurossola ) keurig aangegeven was. Voor niet-autoreizigers: pal tegenover het station...

Een prettig hotel met een afgesloten parking en een fijn restaurant. Wederom een prettige maaltijd bestaande uit pizza voor de kinderen en voor ons een pasta en een stukje vlees. Kundig klaargemaakt, fijne Piemonte-wijn erbij. Espresso en grappa toe. En nog wat grappa, want het was nog steeds onbehoorlijk heet, dus slapen was nog geen optie.

De zaterdag erop moesten we de drukke A1 hebben. Ik ben redelijk verslingerd aan broodjes langs de snelweg (pita met mozzarella, tomaat, salami en rucola, even onder de grill), dus dat ontbeten we. Het was lang zo druk niet als we wel verwacht hadden. Nu waren wij vrij laat gestart, de Italianen daarentegen enkele uren eerder. We reden dus als het ware achter de files aan, ideaal.

Rondom twee uur waren we niet heel ver meer van het vakantieadres en daarmee werd het dus tijd voor een lunch. We passeerden Imola en daar wilde ik graag lunchen in de Trattoria Trifiglio bij Castel San Pietro Terme. Een creatieve keuken, volgens Michelin. .Nu kwam het creatieve niet geheel uit de verf, maar het was absoluut een goed restaurant. De pasta was perfect en ze hadden al heerlijke paddestoelen hier. De kinderen namen maar weer eens hun eeuwige pizza.

Enkele afslagen verder gingen we landinwaarts naar het huis. Op een berg, 18 %! Geweldig gelegen met prachtige vergezichten en een heerlijk zwembad. De eerste dagen waren om te acclimatiseren, ook gewoon nodig, want de temperatuur was hoog, erg hoog. Daarna begon het te kriebelen en startten we met de uitstapjes. Ik ga niet alles noemen hier, maar we hebben genoten van de mozaïeken van Ravenna, van Italia in Minatura, van Venetië, van San Marino, van Rimini, van Cesenatico, van Santa Sofia, van het nationale park, van de Apennijnen, van alle dorpjes in de omgeving en van het landschap. Echt een prachtig gebied, met heerlijk eten, echt geweldige wijnen, aardige mensen, ontzettend mooie natuur.

Zeer regelmatig aten we ook in restaurants. Een aantal ervan zal ik noemen, allemaal aan te raden vanwege de kwaliteit van het eten en allemaal met iets bijzonders qua uitzicht of zo.

Laat ik beginnen met Titon. In Cesenatico, bij het haventje. Een beetje sjiekerig, net iets duurder dan de andere restaurantjes hier. We aten er het 'antieke bord', wat resulteerde in een ontzettend lekkere frito misto di pesce, waarbij in hetzelfde beslagje ook strepen courgette en wortel gefrituurd waren. Toe sjieke toetjes van ijs, chocolade en rood fruit en als verrassing, omdat we dat antieke bord bestelden, vier borden, speciaal beschilderd voor Titon. Nu ken ik die borden wel. Van 1986 namelijk, toen waren we in Umbrie en ik heb ze hier nog liggen: Taverne del Lupo in Gubbio, een of ander ding in Sinalunga en een geweldig restaurantje in Assisi (in 2008 ga ik ze allemaal nog eens bezoeken). Leuk vond ik dat dus.

In Cesena zelf aten we een keertje bij de oudste Osteria van de streek, de Osteria Michiletta. Dat was meer geluk dan wijsheid overigens, ze waren gewoon het enige open restaurant hier op maand. We aten er van dat heerlijke simpele osteria-eten. Een pasta, een stukje vlees en een dessertje. Erbij heerlijke rode wijn uit de streek en we waren tevreden, erg tevreden.

Omdat de jongens Cesenatico zo gezellig vonden 's avonds gingen we er later in de vakantie nog eens heen en aten toen bij Nero di Seppia, aan de overkant van het haventje. Een slag minder dan Titon, zowel wat betreft kwaliteit als wat betreft kosten, maar nog steeds een aanrader. Gewoon lekker eten, als je met een grote groep bent bestel je gewoon een superpizza als voorafje en dan krijg je een bord zo groot als een karrenwiel met allemaal verschillende punten pizza. Neem vooral geen karaf wijn, die is echt een stuk minder lekker dan die in flessen. Wij aten er wat vis en een ouderwetse carpaccio.

Waar we in Ravenna, Comacchio en Venetië gegeten hebben, weet ik niet meer. Als het zo weinig indruk maakt is het tenslotte het vermelden ook niet waard. Ravenna vind ik trouwens een absolute aanrader, wat een leuke stad. En prachtige mozaïeken natuurlijk.

Onderweg van San Marino, 24 km van het vakantiehuis slechts, dus we waren er heerlijk vroeg, een paar uur voor alle bussen met toeristen werden gelost, aten we heerlijk bij een van de vele Bib's die dit gebied kent: Albergo Ristorante del Turista da Marchesi in NovaFeltria. Helaas waren een aantal dingen van de kaart niet voorradig, maar we genoten hier van een perfecte Fiorentina en een heerlijke streekwijn (voor slechts 6 euro de fles...).

Nog 1 restaurant wat je niet moet missen als je in dit gebied bent. In Bertinoro (bovenop een heuvel, geheel gerestaureerd en het is prachtig) Il Belvédère. Je weet niet wat je ziet als je via de redelijk onooglijke ingang naar het terras wordt gebracht. (wel 's avonds gaan). Miljoenen lichtjes liggen in het dal, adembenemend mooi. En de keuken mag er ook zijn. Ze hebben zelfs een dubbele kaart. Links traditioneel, rechts creatief. Uiteraard namen we het creatieve menu. Dat was goed, met als kanttekening dat er erg veel munt verwerkt was. Zowel in het tussengerecht (ravioli) als in het dessert overheerste de munt en dat is teveel van het goede. Ik denk dat de kok beter uit de verf komt bij de traditionele gerechten. Maar dat uitzicht: wonderschoon...

En dan tot slot het restaurant wat we de laatste avond bezochten. In Longiano, ook zo'n prachtig dorp, Il Ristorante dei Cantoni. Je zit er heerlijk, buiten onder een gigantische parasol met waaiers. Heerlijk brood, heerlijke pasta, heerlijk vlees (ik had een tournedos met een waanzinnige balsamicosaus), heerlijke wijn. Gewoon helemaal goed.

Ik krijg acuut zin om terug te gaan. Maar er zijn nog meer plaatsen te bezoeken. Ik weet wel zeker dat ik nog eens terugga naar dit stukje van Emilia Romagna/Marken.