Oud Sluis in Sluis

Op deze zondagochtend namen we een piepklein ontbijtje in het hotel in Gent, we wisten tenslotte wat ons nog te wachten stond. Enkele andere werkgroepleden waren er ook nog (we waren laat opgestaan), dus het was nog even gezellig.

Het restaurant raakte geheel gevuld, zoals altijd in de weekeinden. Wat mij opviel deze keer is dat er veel jong publiek was. Erg leuk natuurlijk, alleen wel jammer dat ze vaak starten met een verse jus d'orange. Dat kan niet anders dan ten koste gaan van het proeven van de subtiele smaakcombinaties. Jammer!

De ontvangst was zoals altijd hartelijk. Vooral de zeer charmante sommelier, Benjamin de Buck, kan mij erg bekoren.

We kregen een fijn rond tafeltje onder dat piepkleine raampje wat miniem uitzicht biedt op de keuken. Prettig, want ik heb altijd de neiging, waarschijnlijk omdat ik dan toch niets wil missen, om telkens als er iets beweegt in mijn ooghoek even te kijken.

Champagne natuurlijk, de bekende Reynaud hier nog steeds. Lekker!

Kaarten, uitleg van het menu en amuses.

Eerst een bakje polentachips met lauwwarme pesto.

Daarna, uiteraard waren de pauzes hier uitstekend, dat prachtig opgemaakte bordje met de verschillende structuren van rode biet en rillette van ganzenlever. Tja, wat moet ik hier nog over melden. Geen idee eigenlijk. Heel gewoon een perfect gerecht. Zowel voor het oog als voor de maag.

We sloten de bereidingen zoals gewoonlijk af met de gebakken ganzenlever met jus van rode besjes en créme van artisjok. Als extra erop nog een gouden bonbon met ganzenlevermousse. Prachtig om te zien en ontzettend leuk om te eten. Dat ding wiebelde nl., dus de structuur van het goud was rekbaar. Een soort ouderwetse gelatinepudding, maar dan anders J. Eenmaal in de mond vloeide de ganzenlever dan in het rond. Geweldig! De gebakken ganzenlever was natuurlijk helemaal perfect. Absoluut genieten dit.

Na overleg met Benjamin gingen we over naar een Weissburgunder Spatlese, Kirrweiler Mandelberg, Bergdolt 2005 en, zoals zovele Duitse wijnen, vond ik die bijzonder lekker. Hij kon ook goed na de Condrieu, dat kan lang niet elke wijn tenslotte.

De eerste langoustinebereiding verscheen.

Langoustine gemarineerd, gelakt spek en koffie-citrus-voastiperiferypeper.

Tja, we wisten direct weer waarom we de lange reis toch zo graag ondernemen. Dit zijn de gerechten waar we voor komen. Prachtige tartaar van langoustine, heerlijk spek, kleine rondjes groenten en die peper uit Madagascar (ik krijg als sinds de vanille uit Tahiti bij Calla's de slappe lach van alle benamingen) en een smaakcombinatie die nauwelijks te evenaren is. Heel gewoon heel erg mooi.

De volgende bereiding was langoustine met aardappeltexturen, beurre noisette en limoenjus; Oostindische kers en zomerpostelein.

Hier vielen we ook stil van. En we vallen erg graag stil in restaurants, want dat betekent dat we krijgen waar we voor komen. Een mooie, gebakken, langoustine met eromheen de aardappeltexturen. Nu kan ik in vervoering raken van een mooie aardappel en dat gebeurde dus ook. Stuk voor stuk (gebakken, gefrituurd, tot poeder vermalen en nog eentje die me ontschoten is) heel gewoon hele erge lekkere aardappels. De jus en de beurre maakten het af. De blommen waren leuk. En lekker.

We sloten de langoustinebereidingen af met een canneloni met jonge spinazie en enoki, verse mozzarella en gebakken langoustine.

Iets minder uitgekristalliseerd nog volgens mij, daardoor ook iets bekender al van smaak, maar dat komt een volgende keer vast helemaal goed. Lekker, dat wel.

Eigenlijk waren we volzet, maar ik had de kaaswagen al zien staan in de wijnruimte onderweg naar het nog steeds eigenlijk te kleine en te krappe toilet en inmiddels was de wagen natuurlijk het restaurant ingereden, dus we besloten tot nog wat kaas.

De wagen is hier mooi, erg mooi. Niet teveel keus, wel mooie kazen.

We maakten beide onze wensen bekend en kregen de heerlijke stukjes kaas, met erbij de bekende geleitjes. Alles helemaal prima en geweldig lekker.

Een beetje uitbuiken kon geen kwaad voordat we aan de koffie gingen en tijdens dat uitbuiken kregen we een cilinder.

Die cilinder was gevuld met abrikozenmousse en ijs van sojamelk. Het idee was leuk, maar ik vond het plastic eraf halen lastig (ik ben niet zo handig) en het geheel deed me wat denken aan het experiment (wat ik niet meer heb teruggezien) met het tubetje van de vorige keer.

Wat me bij het uitserveren van deze cilinder extra opviel is het volgende. Ondanks de regen buiten ging een aantal mensen zeer regelmatig, en steeds regelmatiger ook, want het was blijkbaar gezellig buiten, even een sigaret roken. Los van het gegeven dat het voor een achterblijvende tafelgenoot onprettig is lijkt me, is het ook voor het personeel niet echt prettig. Herhaalde malen stonden ze aan een tafel, die qua bezetting van de gasten niet voltallig was. Misschien een rooketiquette?

De koffie is hier niet briljant, maar we wilden toch een kopje.

Erbij in een zwarte bol kokosfantasie. Dat heb ik niet geproefd, maar het leek wel lekker. En een bonbon van caramel, die als het ware ontplofte in je mond. Heerlijk!

Bij het tweede kopje kwam het doosje van Sergio J.

De bonbon met cabernet-sauvignonazijn, koffiecréme, een sandwich van bruine en witte chocolade, een pastille met cassis-basilicum yoghurt, een meringue met basilicum en citrus en nog veel meer. Allemaal even lekker.

Diep tevreden verlieten we Oud Sluis. Het was weer genieten.