Wijnspijswandeling Middelburg

Op deze 22e september reden we via de Grevelingendam en Neeltje Jans (want op NOS teletekst stond dat de A58 gedeeltelijk was afgesloten wat dus helemaal niet het geval was, bedankt NOS) naar Middelburg. We zouden daar gaan deelnemen aan een wijnspijswandeling. In 2012 hadden we daar aan meegedaan in Rotterdam en we wilden nu wel eens een andere stad. Ik was volgens mij nog nooit in Middelburg geweest, wat het dus extra leuk maakte.
Parkeren ging makkelijk, ook nog eens op een steenworp afstand van het restaurant waar we zouden eindigen, ideaal dus. De wijnspijswandeling werkt als volgt: je schrijft je in en je krijgt dan een strippenkaart met een wandelroute en per restaurant krijg je dan een gerechtje met een bijpassend glaasje wijn. Men vindt het prettig als je je aan de volgorde van de strippenkaart houdt. In ons geval liepen we via de achterkant van het stadhuis (denk ik) naar ons eerste restaurant, Peper en Zout. Uiteraard had ik vooraf de menukaarten van de verschillende restaurants bekeken en de menukaart van Peper en Zout had toch nogal wat verwachtingen gewekt. De ontvangst was koeltjes, onze strippenkaart werd afgetekend en we mochten een tafeltje zoeken. Binnen, op het laatste restaurant na, het enige restaurant waar we binnen ons gerechtje hebben gegeten. Het was namelijk niet zonnig, zoals was beloofd, maar nogal mistig.
Er gebeurde een hele tijd niets en opeens kregen we een nogal lullig glaasje wijn, al ingeschonken, dus ik moest de nodige moeite doen om erachter te komen welke wijn het was. Het was een Picpoul de Pinet. Het gerechtje erbij verscheen na enige tijd en dat was (excuses voor de niet heel fraaie foto) een bouillabaisse. Geserveerd in een kommetje, flink gevuld met vis en schelpdieren, maar helaas een zeer flauwe bouillon en ook het afbakbrood erbij kon me nauwelijks bekoren. Bovendien miste ik een servet. Toen we vertrokken stond er een hele rij buiten, ik ben benieuwd of ze de achterstand nog hebben ingelopen uiteindelijk.
Ons tweede adres was Desafinado. Leuk gelegen aan de voet van Lange Jan en met een terras. De ontvangst was allervriendelijkst en heel correct. We kozen een tafeltje op het terras en gelukkig lag er een mooi servet op tafel. Ook een papier met erop de gerechten (de gewone en de vegetarische versie, wat je van tevoren moet opgeven). Allereerst kregen we een glaasje water, heel attent vond ik dat. De allervriendelijkste ober schonk daarna een fatsoenlijk glas wijn in, met een mooie toelichting. Het ging om een Via Tarapac, Reserva Carmenère. Het gerechtje erbij zag er mooi uit. Het was boven turf gerookte zalm/ geroosterde kalfssukade/polenta/pompoentoffee en chips van Granny Smith. Alle onderdelen waren goed en lekker en zelfs de heel krokante polenta vond ik heel erg lekker. Een geslaagd gerechtje dus, een lekkere wijn en een leuke ontvangst.
Bovendien hou ik van jazzmuziek, dus als ik weer in Middelburg kom, ga ik hier zeker heen.
We vervolgden onze wandeling en liepen via het historische centrum naar Restaurantje nr. 7. De patron twittert, dus dan lijkt een restaurant iets bekender. Ook hier een piepterrasje buiten, met lekkere kussens in de stoelen, een stoffen tafelloper en een stoffen servet, prima dus. Een heel hartelijke ontvangst en de wijn werd ingeschonken. Later kreeg echtgenoot nog wat bijgeschonken, prettig dus. De wijn was een Domaine d'Eole, Provence. Een lekkere wijn! Het gerechtje was noordzeekrab met quinoa, avocadomayonaise, curryschuim, haringeitjes, getoast zuurdesembrood en ijs van truffel. Ik vond op het ijs na alles erg lekker, mooi hoog op smaak en goed bij elkaar passend, echtgenoot had wel iets meer krab tussen de quinoa gewild. Wat betreft het ijs van truffel: een leuk idee, maar het ijs was licht korrelig en eigenlijk voegde het wat ons betreft niets toe. De patron herkende me van twitter en vroeg of ik nog even de kaart wilde inzien, wat ik natuurlijk wilde en die kaart is dusdanig leuk dat ik in het voorjaar zeker een weekendje Middelburg ga plannen.
We liepen een klein stukje door om te belanden bij 't Packhuys. Ook hier een - behoorlijk krap - terras, leuk aan het water gelegen, dus ook hier zijn we niet binnen geweest. De ingehuurde jongeman kwam ons een bodempje wijn inschenken en na- en doorvragen leverde op dat het om een Californische chardonnay ging. Dat het slechts een bodempje was vonden we niet erg, want hij was niet heel aangenaam.
Later kwam diezelfde jongeman nog een lullig snackbarservetje brengen, zo eentje waarmee je nooit je vingers schoon krijgt en ook het gerechtje Een torentje (zeg maar toren, want je moest hem in twee, liefst drie happen eten) van nori gevuld met een grote helft niet al te beste sushi-aandoende rijst en wat gemarineerde brokken tonijn met ernaast mosseltjes, in het midden een gamba in tempura en onder op het bord een spiesje met gerookte zalm. De mosseltjes waren aardig, de gerookte zalm was van zeer matige kwaliteit en de gamba, die ik tot het laatst bewaarde was in orde. Een nogal matig gerecht.
We liepen door, een flinke afstand deze keer, naar Hildernisse. Een vrij ruim restaurant met een allerschattigste binnentuin, mooi gedecoreerd.
De mevrouw van de bediening bracht direct een karaf water, zeer attent en vertelde over de wijn die ze ging schenken. Gelukkig mocht ik de witte versie ervan, wat ik heel prettig vond. Het ging om een Domaine du Bosquet, voor mij de chardonnay en voor echtgenoot de cabernet sauvignon, een Pays d'Oc, waar weinig mee mis was. Jammer genoeg ook hier de snackbarversie van servetten.
Het gerechtje hier noemde men strandwandeling. Op het bord van rechts naar links een venusschelp, zand van gemalen tarwe, twee rolletjes rundermuis gemarineerd in dille en gevuld met geitenkaas, onderin twee kwalletjes gemaakt van zeewater met nori, zeewier een toastje, schuim van zeewater en wat pommes allumettes. Ik vond het een heel aardig gerecht en het zag er ook charmant uit. Echtgenoot vond de geitenkaas te overheersend en dat was ook wel zo, maar heel toevallig hou ik wel van een forse geitenkaas, dus wat mij betreft was het gewoon lekker. Maar inderdaad proefde je erg weinig van de rundermuis.
We wandelden door en moesten even goed zoeken, maar uiteindelijk vonden we het. Het terras van Panneke. Gelegen op een allerschattigst, heel rustig, pleintje. Een rode wijn werd ingeschonken (persoonlijk zou ik een witte gekozen hebben), een Italiaanse Negro Amaro Nero Puglia, een stevige cabernet sauvignon. Mooie stevige servetten op tafel.
En na enige tijd verscheen het gerechtje. In een krokant wontonbakje gesneden Chinese kool met erop stukken gemarineerde pekingeend, crostini met zongedroogde tomaat gemaakt, Kantonese groenten en een rolletje van biet met rammenas. In aanleg een leuk gerecht. De groentjes vond ik erg lekker, die waren prima ingelegd. Ook het rolletje biet vond ik lekker. De crostini deden me niet zoveel en de eend had helaas eigenlijk wat weinig smaak. Ik proefde niet de marinade van teriyaki en sesam en dat is toch wel jammer. Maar Panneke is zeker een sympathiek restaurant, binnen staat ook nog een tafeltje met kannen koud en koel water wat je mag pakken (een waterbuffet) en dat is vriendelijk. En de plek aan dat leuke pleintje is schattig.
Langs het mooie stadhuis wandelden we vervolgens naar de Gespleten Arent, een vrij klein restaurant en via de keuken konden we plaatsnemen op het leuke terras met zicht op de achterkant van allerlei woningen, een leuk plekje. De wijn werd ingeschonken, een Arco de la Vega, een Verdejo Viura 2012, niet de allerbeste Verdejo, maar dat verwacht ik ook niet. Een iets betere kwaliteit servetten hier, maar zeker niet stevig.
Het gerechtje erbij zag er spectaculair mooi uit. Zeeuwse paella noemde men het. Paella dus - de rijst dan - met mosseltjes met een avocadocrème (de groenteboeren in Middelburg hebben goede zaken gedaan deze dag met avocado's), kokkeltjes, schuim en crème van paprika en een gebakken stukje harder. De rijst was in orde, de mosselen en de kokkels ook, hoewel ik niet pers avocadocrème bij mijn mosselen hoef, maar de harder was bijna koud en aan de taaie kant. Heel jammer.
We waren bijna klaar met onze wandeling en liepen binnen bij restaurant Scherp. Linnen op tafel, zware papieren servetten en een kan water. De ontvangst was redelijk vriendelijk. De wijn werd ingeschonken, een Portugese Proeza, arinta/chardonnay. Ik vond hem lekker. Na enige tijd kwam het gerecht (excuses voor de niet al te beste foto's). In een hamburgerdoosje met een Zeeuws meisje erop een burger met kreeft en garnalen. Het broodje gemaakt van 100% met zeewier, onder de burger lamsoor, tomaten en een pittige mayonaise. In een flesje ernaast bisque van Europese kreeft en in een puntzakje frietjes met zeekraal. Alles uit Zeeland uiteraard.
We vonden dat de kok er flink werk van had gemaakt, vooral de presentatie was leuk. Nu houden we best van dit soort grapjes, ik herinner me nog goed de McOester van Sergio Herman bijvoorbeeld, maar dan moet het wel tot in perfectie uitgevoerd zijn. Helaas was de burger nauwelijks warm en was de lamsoor lastig te eten, de frietjes waren niet à la minute gebakken en de bisque was bloedheet, maar wel erg lekker nadat we hem wat hadden laten afkoelen. Ik kwam de kok nog tegen in het halletje en deed hem de groeten van iemand op twitter, waarna we naar onze auto wandelden, die zoals gezegd vlakbij stond geparkeerd.
Ik vond het een leuke kennismaking met Middelburg, een leuke plaats met vriendelijke mensen en behoorlijk wat horeca.