Mooi Zeist in Zeist

Op deze 28e januari reden we vrij vroeg naar Zeist. De avond zou starten om 18.00. Op de site van Astrid Schreuders had ik gelezen dat deze avond er zou zijn en omdat echtgenoot - ik overigens ook - een grote fan is van de Indonesische keuken wilden we graag proeven van de Makanan Berbintang - vrij vertaald: maaltijd op weg naar een ster. Onder andere Pascal Jalhay zou ons deze avond een innovatieve Indonesische maaltijd voorschotelen, dus we waren erg benieuwd.
Het restaurant waar dit alles zou plaatsvinden was Mooi Zeist, vreemd genoeg waren we er nog nooit geweest. Parkeren kan op eigen terrein en via een trap liepen we naar boven, waar de ontvangst was. We kregen een ruim tweetje in de vrij ruime eetzaal, ingericht op een koloniaal aandoende manier. De ruimte tussen de tafels is beperkt, waardoor er nauwelijks privacy is, dat is wel een beetje jammer.
Men was nog bezig de tafels klaar te maken, op elke tafel kwam een houten plateau te staan met vier soorten zout. Zout met koriander, met basilicum, met limoen en met chili. Over het zout met basilicum was nogal wat verwarring - sommige leden van de bediening spraken niet allemaal even goed Nederlands en grepen ook bij het uitleggen van de gerechten regelmatig naar het menu wat op elke tafel stond. De een zei dat het basilicum was, de ander noemde het bieslook, de eigenaar vertelde dat het sinaasappel was. Echtgenoot dacht dat hij heel licht sinaasappel proefde, ikzelf hield het op bieslook...
De sommelier kwam langs en vroeg of we het wijnarrangement wilden, wat zeker het geval was, want we waren erg benieuwd welke wijnen men zou gaan schenken. We begonnen in ieder geval met een glaasje Cava. Loxarel Vintage Reserva 2010. Een prettige Cava! Erbij in een puntzakje heerlijk lichte kroepoekachtige chipjes.
Een tijdje later - de wachttijden tussen de gerechten waren lang deze avond, te lang - kwam er een bord met drie broodjes. Een pandanbroodje, gevuld met vlees, een bapao gevuld met garnaal en een broodje van/met rijst. Erbij een bakje met heerlijke groene sambal en een bakje met sambalolie. De groene sambal was lekker scherp!
Voordat het menu begon bracht men een amuse. Eentje in drieën. Een bitterbal van babi kecap op atjar, soto met specerijen en schuim en sateh lillit met tapiocakaviaar.
De bitterbal vond ik lekker, de atjar eronder nog veel lekkerder. Mooi fijn gesneden, prettig fris met een pittige toets. De soto kregen we in een glaasje in geleivorm - allemaal blokjes - met erop schuim van specerijen en koriander, ook erg lekker en de sateh lillit was uitstekend klaargemaakt (toevallig kenden we die nog van onze vakantie op Bali).
De eerste wijn werd ingeschonken. Valpolicella Classico 2012, die goed paste bij het eerste gerecht. Daging carpaccio.
De carpaccio lag onderop en was smeltend zacht en uitstekend van temperatuur. Erop de rendang, die prettig pittig was en bedoeld was om samen met de sla te eten. Daarop een soort millefeuille, maar dan van twee enkele krokante koekjes gevuld met gemengde salade. Eromheen nog gepofte rijst. We vonden het een lekker gerecht. Leuk qua combinatie en mooi om te zien.
Bij het volgende gerecht kwam een glas - de sommelier schonk overigens flink bij, waardoor de wachttijden wat prettiger werden - Gavaisson Inspiration 2011. Een vrij lichte witte wijn. Het gerecht was sateh udang. Sateh Udang met gado gado van kousenband, risotto van taug, ei, spaghettini van komkommer en tempura van pindas en cassave chips.
De garnalen waren perfect gebakken, lauw en goed gekruid. De kousenband was ragfijn gesneden en was lekker. De risotto van taugé is me eerlijk gezegd ontgaan, de spaghettini van komkommer vond ik natuurlijk erg lekker, zeker in combinatie met de sambalsaus die er nog bij lag en de tempura van pindas vond ik ook erg lekker. Opzienbarend vond ik de gedroogde eidooier die in het midden lag. In de mond was hij nog net licht lopend.
Vele slokken wijn verder kregen we een volgend glas. Een Valtea Albarino Rias Baixas 2012 en die vond ik zeer lekker. Erbij - we hadden nogal trek, dus de foto doet niet geheel recht aan het gerecht omdat ik er al van gegeten heb, het waren namelijk drie ravioli met erop mooi schuim van gember - ravioli van gerookte makreel met een schuim van milde gember, geroosterde amandelen en tomatensalsa.
Om te beginnen met de tomatensalsa: die vonden we ondanks de duidelijke Indonesische toets die eraan gegeven was, simpel. Te simpel. De geroosterde noten vonden we lekker, de ravioli vond ik erg lekker, althans de vulling. Het deeg was weliswaar mooi dun, maar op sommige plekken - wellicht door wachttijden in de keuken - hard geworden. De vulling van pittige makreel was erg lekker. Het schuim stond mooi, maar de gember was dusdanig mild dat ik hem nauwelijks proefde. Wederom een heel aardig gerecht, maar wel aan de simpele kant.
De volgende wijn was een Dehesa de Luna 2011. Hij paste goed bij het hoofdgerecht, Tiga Domba kerrie. Drie bereidingen van lamsvlees: zachtgegaarde filet, lemper van lamstoofschotel met gele curry en gebraiseerde lamsbout in een krokantje en kangkung met een crème van kangkung.
Heerlijk malse filet troffen we aan. Hierop heb ik het zout met limoen geprobeerd en dat smaakte uitstekend. Ernaast het rolletje kleefrijst gevuld met het stoofvlees van lam met een lik gele curry voor op het bord en tot slot een stukje lamsbout in iets wat op kataifi leek en erg lekker was. Ernaast nog de kangkung = waterspinazie met onder al het vlees door een streep crème van de waterspinazie. Een erg lekker hoofdgerecht, goed van kruiding en aantrekkelijk gepresenteerd.
Bij het dessert werd een glaasje After 3 Dulce Naturel Monastrell 2009 gepresenteerd, een niet al te zoete dessertwijn. Er was ook een wisseling van de servetten. Van papier hier helaas. Het dessert zelf was een plaatje. Dessert Archipel staat op mijn menu en dat houdt in spekkoek, verse mango, gedroogde ananas, savarin in een siroop van jeruk, karamelijs, mascarpone, koffie en pompoenpitolie. Al die onderdelen troffen we aan op het bord. Alles was erg lekker waarbij de savarin met de siroop van citrus en de gouden bal gevuld met mascarpone en koffie eruit sprongen wat mij betreft.
Het was al ruim na elf uur en na de lange zit besloten we om geen koffie meer te nemen, maar huiswaarts te gaan. Na het betalen van de rekening vroeg de eigenaar of we Pascal Jalhay kenden en toen ik aangaf vele malen bij Vermeer en ook bij Chatillon te hebben gegeten stond hij erop hem even uit de keuken te halen. Dat leverde een aangename kennismaking op met een kort gesprek over de innovatieve mogelijkheden van de Indonesische keuken.
Ik vond het - op de wachttijden na, maar die begrijp ik wel gezien de bezetting van het restaurant en het beperkte aantal koks in de keuken - een zeer geslaagde maaltijd met fijne, moderne gerechten en prettige wijnen.
Ik hoop dat Mooi Zeist het aandurft vergelijkbare innovatievere gerechten op de kaart te zetten. In dat geval zullen we zeker terugkeren.