Brasserie Manhattan in Rotterdam

Opeens zag ik op Facebook dat Iens een leuke actie had: on line stond een wildmenu van Brasserie Manhattan in Rotterdam. Als je nu aangaf welk gerecht je graag zou willen eten en waarom je dat zou willen kon je een compleet verzorgde maaltijd - dat wildmenu dus - , inclusief wijn winnen bij Brasserie Manhattan. Ik bekeek het menu en besloot dat de roodpootpatrijs met stamppot van gekonfijte zuurkool en morillesaus mijn voorkeur had, omdat ik nu eenmaal erg dol ben op (goed klaargemaakte) zuurkool en ook op morilles. Onder het mom van 'ik win toch nooit wat' plaatste ik het bij de reacties. Tot mijn enorme verbazing bleek ik de winnaar te zijn. Via Iens werd de reservering gemaakt en om half 8 wandelden we de Brasserie binnen.Ruim van opzet met een soort van receptie bij binnenkomst, wat tegelijkertijd de afscheiding is tussen het restaurantgedeelte en de bar. Flink wat tafeltjes waren bezet. We kregen een tweetje bij het raam met zicht op het plein voor het Centraal Station. Zo'n echt Nederlands plein waar helemaal niets gebeurd, in tegenstelling tot pleinen in Zuid-Europa, waar het altijd gonst van de activiteit. Dat dat een beetje te maken heeft met het klimaat geloof ik best, maar het contrast is wel enorm.

De verlichting in het ronde restaurant is op zich goed geregeld, alleen hing er heel toevallig boven ons tafeltje geen spotje, waardoor het geheel wat donker werd. De vierkante tafel was gedekt met een loper, stoffen servet, uiteraard bestek en glazen en in het midden stond een schaaltje met gerookte amandeltjes. Verder peper en zout, boter en olie en azijn.Het duurde even, maar toen kwam iemand een glas Cava voor ons inschenken. Van Pere Ventura, een zeer aardige Cava. Ook werd gevraagd of het menu ons beviel, wat het geval was. Op de vraag of we water wilden, antwoordden we bevestigend. Bruisend voor echtgenoot, plat voor mij zoals altijd en de twee flessen werden keurig in een koeler gezet, prettig!

Al vrij snel verscheen opeens het eerste gerecht. Huisgemaakte wild zwijnpastrami met salade van knolselderij, rucola en walnotenvinaigrette. Echter, de wijn was nog niet ingeschonken, dus deden we de nodige moeite om de aandacht van het personeel te vangen en dat lukte na enige tijd. In het glas kwam Cervoles Colors Blanc Costers del Segre, Spanje, een prettige wijn. Op het bord troffen we de pastrami van wild zwijn aan met erop wat rondjes knolselderij, daarop weer wat rucola en ernaast een streepje vinaigrette met walnoten. We vonden de pastrami in orde en de walnotenvinaigrette paste er bij. Wel een beetje weinig vinaigrette vonden we het.

Bij het volgende gerecht kwam allereerst een sneetje stokbrood en daarna werd de wijn ingeschonken. Een glas Louis Jadot Couvent des Jacobins Chardonnay, Bourgogne, Frankrijk en die was, zoals vrijwel alles van Jadot, zeer aardig. Erbij crèmesoep van topinamboer met gestoofde eendenbout. Behalve de zeer aardige crèmesoep van aardpeer met de lekkere stukjes gestoofde eendenbout troffen we ook nog wat flinters krokante kippenhuid aan. Helaas waren sommige flinters verbrand, waardoor er een lichte brandsmaak ontstond die niet heel goed combineerde met de rest van het gerecht. Maar op zich een goed gerecht dit. Jammer genoeg werd het brood niet aangevuld, dus wederom deden we wat pogingen om de aandacht van het personeel te trekken, wat uiteindelijk natuurlijk wel weer lukte en toen kwam er nog een sneetje lekker warm brood. Ook het inschenken van het water lukte niet helemaal, daar moesten we telkens om vragen helaas. In het glas kwam vervolgens een Barbera dAsti Superiore La Quercia Piemonte, Italië. Een mooie volle wijn. We bekeken overigens de wijnkaart eventjes tussendoor en ik moet zeggen dat die heel aardig is. Voor ieder wat wils en keurig van prijs.Het gerecht deze ronde was filet van wilde duif met gepofte rode biet, crème van peterseliewortel en een reductie van aceto balsamico en appel. Zonder enige toelichting werd het bord op tafel gezet. Precies datgene wat op het menukaartje stond troffen we aan op het bord. De gepofte rode biet lag in de crème van peterseliewortel en beide waren lekker. De reductie van aceto met appel, wat erg leek op Luikse stroop paste bij de duif, die voor mij iets te ver gegaard was, waardoor hij wat droog was. De duif was al getrancheerd en smaakte redelijk. Iets meer reductie of iets meer peterseliewortelcrème was niet vervelend geweest.

Waarmee we toe kwamen aan het gerecht wat mijn voorkeur had en waarmee ik deze maaltijd dus gewonnen had, de roodpootpatrijs met stamppot van gekonfijte zuurkool en morillesaus. De wijn erbij was een Delaire Shiraz - Stellenbosch, Zuid-Afrika en dat was een prettige Shiraz. Op het grijzige (niet mooi wat ons betreft) bord in het midden allereerst een rondje aardappelpuree, waarin flink wat gekonfijte zuurkool lag. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik het gekonfijte ervan niet kon proeven, wat mij betreft smaakte het gewoon naar zuurkool. Maar best lekker. Erop wat plakjes van de patrijs en ernaast een minimale hoeveelheid saus met blijkbaar morilles. De saus was goed van smaak, maar veel te weinig helaas, waardoor er geen samenhang ontstond in het gerecht en het geheel eigenlijk wat droog werd. Ondanks het feit dat de patrijs goed van garing was en nog mooi mals. In aanleg dus een goed gerecht, maar het behoeft echt veel meer van de saus. Excuus voor de bepaald niet mooie foto.

Bij het hoofdgerecht kwam een glas J. Lohr Paso Robles Cabernet-Sauvignon Californië,Verenigde Staten. Ook een zeer aardige wijn. Het hoofdgerecht was gebraden hertenbiefstuk met geglaceerde hertensukade, pommes dauphine, gebakken spruiten en wildjus. Laat ik beginnen met de gebakken spruiten. Die waren lekker. De ene pomme dauphine was ook in orde en de jus was ook goed. Wederom veel te weinig jus helaas, dat dan weer wel. Het hert was te hard gebakken en daardoor te ver gegaard en daardoor dus droog. De sukade heb ik laten liggen, omdat er vreemd genoeg bij de eerste hap een raar hard stuk in zat en dat gaf een vreselijk vervelend mondgevoel, dus besloot ik om het niet te eten. Jammer, want het kan een mooi gerecht zijn dit.

We waren toe aan het dessert, waarbij een glas Chateau de la Peyrade, Muscat de Frontignan - Languedoc, Frankrijk kwam. Een lekkere frisse dessertwijn. Het dessert bestond uit amandelcake met hazelnotenmousse en chocoladeroomijs. De cake was aan de droge kant, het chocoladeroomijs had een leuke crunch maar smaakte naar vrij weinig, eigenlijk was alleen de hazelnootmousse lekker.

We besloten geen koffie meer te nemen en omdat het weer niet lukte om de aandacht van het personeel te trekken - de bar was inmiddels ook vol gelopen - liepen we naar de counter om te vragen wat men van ons kreeg - niets - en om iedereen vriendelijk te bedanken voor de avond en daarna verlieten we de Brasserie Manhattan. Je mag een gegeven paard niet in de mond kijken, ik weet het en ik denk ook zeker dat hele volksstammen hier erg lekker zullen eten, alleen vonden wij het jammer genoeg net iets teveel van een net/niet-gehalte. Wat niet wegneemt dat we het leuk vonden om mee te maken en nogmaals iedereen zeer bedankt voor de maaltijd!