Funky Gourmet in Athene

We vlogen via Athene in plaats van via Kalamata naar ons vakantiehuis op de Peleponnesos puur en alleen omdat ik dolgraag wilde eten bij Funky Gourmet. Ik zal jullie niet vervelen met de onwaarschijnlijk lastige toestanden die we hebben gehad om bij het restaurant te komen, belangrijker is het dat we pal voor 22.30 uur letterlijk naar binnen renden. De taxi had ons veel te ver van het mooie restaurant, wat overigens valetparking heeft, afgezet. 22.30 is namelijk het tijdstip waarop je je laatste bestelling kunt doen... Een uiterst vriendelijke ontvangst in het nogal donkere restaurant. Op de benedenverdieping. In alle haast was ik tot mijn grote spijt ook nog eens mijn fototoestel vergeten, dus foto's van het mooie gebouw en het leuke interieur heb ik nauwelijks. Voor een beter beeld verwijs ik graag naar de website. De foto's van de gerechten zijn met een mobiele telefoon gemaakt, dus helaas van mindere kwaliteit dan gewoonlijk.

 

Op diezelfde benedenverdieping was een partij gaande en wij werden gevraagd even plaats te nemen aan de bar. Daar kregen we heerlijk koel water te drinken, waar we ook dringend behoefte aan hadden. Heerlijke olijven en nootjes stonden al klaar, dus daar aten we wat van. Na korte tijd werden we naar boven genood, waar onze tafel in de hoek met zicht op de autovrije straten, waar allerlei terrasjes nog vol met mensen zaten, al klaar stond. Geen linnen op tafel, wel stoffen servetten. Het restaurant is niet al te groot. Boven kunnen ongeveer 30 personen dineren, beneden nog eens 14. Het restaurant was deze avond helemaal gevuld. We kregen een uitstekende uitleg van de menumogelijkheden. Men kent hier drie menu's. Een keuzemenu, 4 gangen voor 80 euro, met wijn 120; twee degustatiemenu's , 9 gangen met amuses voor 115, met wijn 170 en 10 gangen met amuses voor 145, met wijn 210. Wij wilden graag het 10 gangenmenu, inclusief wijn. Water kwam op tafel, bruisend en plat en het bruisende aperitief werd door de kundige sommelier ingeschonken. Met een korte toelichting. Het ging om een Tselepos Estate, Amalia Brut Sparkling Wine, Moschofilero. Een zeer aangename bubbel! Direct verscheen de eerste van vijf amuses, Salsify in the soil. Gefrituurde repen schorseneer met een zeer romige dip van tarama met krokant broodkruim erop, waarin flink wat zacht smakende kruiden waren verwerkt. Erg lekker, natuurlijk vooral in combinatie, hoewel mij de pure smaak van de schorseneer na het frituren verbaasde.

 

 

Het tweede hapje vormde een vreemde, maar wel zeer smakelijke combinatie. Het ging om Greek bottarga with white chocolate. Griekse bottarga dus met witte chocolade. Als een soort burger kregen we een toastje met erop een crème van witte kaas, waarop een flinke laag bottarga met kruiden lag. Opvallend vond ik de crèmerige structuur van de bottarga, die kende ik niet. Het geheel werd afgedekt door een plak witte chocolade. Het was de bedoeling om alle laagjes per hap tegelijk te eten, wat we uiteraard deden. Zoals geschreven: een bijzonder hapje, erg smakelijk.

 

 

Hierna kwam er een taco. Hier geïnterpreteerd als een kussenachtig koekje gemaakt van uiteraard Grieks meel met erop een avocadocrème met wat fijngesneden tomaat en fijngesneden rode ui. In de taco nog een vrij pittig smeerseltje waarin ik wat paprika en pepers proefde. Lekker!

 

 

Het hapje hierna was een Pastitsio (traditioneel een soort Griekse lasagne). Uiteraard werd het hier in een nieuw jasje gestoken wat erop neer kwam dat we een cilinder van pasta kregen, laten we het een cannelloni noemen, die rechtop op het bord stond. Erin een zeer romige kaasvulling, waar een zeer fris kruidje doorheen zat. Heel zacht en elegant van smaak vonden we het. De cannelloni werd omgeven door een beurre noisette, wat een bijzonder effect gaf. Alweer een bijzonder en smaakvol gerechtje.

 

 

Het laatste hapje vergde wat voorbereiding. Allereerst werden er drie ovale stenen in het midden van de tafel gelegd. Daarna kwam uit het kleine mandje (picknickmandje, want het gerechtje heet ook Picnic) waarin ook broodstengels stonden, twee geruite picknick-kleedjes, die over de stenen werden gelegd. De picknick bestond uit een baguette, de broodstengels dus; een BLT-sandwich met een prikkertje, geserveerd op een wit bordje. De sandwich smaakte precies zoals het hoort, erg lekker dus. Verder een gehaktbal, geserveerd in een klein wit schaaltje. Niet zomaar een gehaktbal, maar een werkelijk heerlijk gekruid balletje, gemaakt van lamsgehakt aangemaakt met in ieder geval iets van citroen, want er zat een erg lekkere frisse toets aan. Ook nog een eetbaar zakje met noten. Het zakje was gemaakt, zo vertelde de uitstekende bediening, van aardappelschil. In ieder geval kon dus alles gegeten worden. Een bakje met aïoli stond er ook nog bij, dat konden we naar smaak bij het gehaktballetje of de sandwich eten en tot slot stond er nog een gekookt kwarteleitje met een chipje van truffelaardappel en wat mayonaise op het kleedje. Bij dat eitje stond een verstuivertje waarin sherry zat en het was de bedoeling dat over het eitje te sprayen. Ook dat eitje met de sherry was ontzettend lekker. Behalve dat dit een grappig gerechtje was, was het dus ook zeer smakelijk. Erg leuk! Op tafel kwam ook nog een tekeningetje van de picknick, zodat we goed wisten wat wat was. Het enige kleine puntje van kritiek was dat de aïoli wat mij betreft wat meer smaak had mogen hebben.

 

 

De sommelier schonk bij de eerste gang een glas Fresh Chios Beer, waar ik niet bijzonder van onder de indruk was. Gewoon een biertje. Erbij Coulouri bread and Cretan buttermilk. Brood uit Thessaloniki en boter gemaakt van karnemelk uit Kreta. Op de plank, waarop het gepresenteerd werd, ook zout van weer een ander eiland.. Brood en boter dus. De boter had een behoorlijk sterke smaak en deed mij erg aan Gruyère denken. Het zout was verrassend weinig zout. Het brood deed mij niet heel veel, echtgenoot - een broodliefhebber - vond het prettig licht.

 

 

De tafel werd opnieuw gedekt, deze keer kwam er voor ons allebei een lang pincet op tafel. In het glas kwam een Gavalas Winery, Santorini Natural Ferment Assyrtiko, 2014, een lichte witte wijn. Hij paste goed bij het gerecht. Kakavia fish soup Shabu-Shabu. Een schaaltje met een dekseltje en een kommetje met olijfolie, zeezout en citroenzest. Op het dekseltje lagen flinterdunne plakjes rauwe snapper met kruiden en tomaat. Toen het dekseltje eraf gehaald werd bleek dat er in het schaaltje een bouillon zat. Het was de bedoeling om onze eigen Kakavia - vissoep - te maken. We moesten de vis laten garen in de bouillon, hem er weer uit vissen en dopen in de olijfolie en dan eten. Wat we uiteraard deden. Het was werkelijk heerlijk! De bouillon was zeer kruidig en de frisheid van de olijfolie gaf een extra dimensie aan het gerecht. De vis was uiteraard van uitstekende kwaliteit en de smaken bij elkaar waren perfect in balans. Nadat alle vis gegeten was, dronken we de bouillon op en die was geweldig lekker. Voor Griekse begrippen ook behoorlijk gekruid, wat ik alleen maar nog lekkerder vond.

 

 

Bij het volgende gerecht schonk de sommelier de wijn uit Santorini door. Het gerecht was Langoustine from Chios. Gepresenteerd op een ruwe steen kregen we een langoustine. Gebakken in de olijfolie en perfect van garing en heerlijk zoet met een fijne zilte toets. Verder op de steen een zwart toefje met een kruidje erin. Dat toefje was mayonaise met inkt en het was de bedoeling dat je daar de langoustine in dipte en dan een hap nam. De combinatie van de zoetige langoustine met de zilt-zachte mayonaise was erg bijzonder. Op de een of andere manier bekend, maar toch weer niet. Wat ons betreft weer een schot in de roos.

 

 

De volgende wijn kwam uit de omgeving van Thessaloniki en het was een Domaine Gerovassiliou, Sauvignon Blanc Fum, 2014 en die beviel me uitstekend. Erbij Snails; earthy aromas. Slakken met aardse aromas. In een half diep bord lag allereerst gierst met een heerlijke saus, gemaakt van slakkenboter zoals je dat in de Bourgogne krijgt. Er doorheen zaten piepkleine krokantjes van brood wat een leuke bite gaf. Erom heen zeer malse slakken, die ik geweldig lekker vond. Verder nog allerlei kruiden, paddestoelen en Oost-Indische kersblaadjes en tot slot werd er aan tafel royaal zwarte Griekse truffel over heen geschaafd. Met recht aardse aromas dus. Heerlijk dit gerechtje!

 

 

Een bijna Belgisch intermezzo volgde nu, we kregen namelijk Greek Salad. In sorbetvorm. Onwaarschijnlijk knap vond ik het om alle smaken van een Griekse salade te vangen in een sorbet. Ik moest direct denken aan Michel van der Kroft van t Nonnetje, die bij zijn amuse van de gedeconstrueerde Griekse salade ook fantastisch sap van de ingrediënten van een Griekse salade had gemaakt. Deze sorbet leek er heel erg op. Werkelijk alle onderdelen waren uitstekend te proeven, heerlijk. En fijn fris ook.

 

 

Een rode wijn werd ingeschonken, een La Tour Melas, Merlot-Cabernet Franc, Petit Verdot 2012. Ook een aardige wijn. Het gerecht erbij was The Silence of the Lamb, Part One/Part Two. Bij aanvang van het menu had men keurig gevraagd of we Part One wel wilden, het ging namelijk om een bewerking van lamshersenen. Allebei wilden we dat (natuurlijk) wel. Als we er zijn, zijn we er ook tenslotte en zo eng zijn hersenen natuurlijk niet. In een schaaltje lag een saus gemaakt van de hersenen met wat kruidenolijfolie en een flink stuk gebakken hersenen. De saus was prachtig hoog op smaak, mooi van kruiding ook. De hersenen waren aan de buitenkant zeer krokant en ook flink gekruid, de binnenkant was voor mijn smaak net iets te zacht, wat een wat vreemd mondgevoel gaf, maar de smaak was verder prima. Part One beviel ons dus goed.

 

 

Ik moet nog even vermelden dat we tussen de gangen door telkens op een steen warme doekjes kregen om de handen af te vegen nadat we een gerecht gegeten hadden. Zo ook bij Part Two, wat een behoorlijk grote lamskotelet bleek te zijn, perfect gegrild en gepresenteerd op een hete steen met eronder hele bossen rozemarijn, zodat het allemaal fantastisch geurde. Het lam was het meest malse en zachte lam wat ik ooit gegeten heb, perfect van garing en werkelijk geweldig van smaak. Het vlees was sous vide gegaard op 65 graden en ter plekke gegrild. Onwaarschijnlijk lekker vond ik het.

 

 

De muziek die hier gedraaid wordt wil ik ook even vermelden. Ze draaien namelijk jaren 60 Amerikaanse muziek en dat geeft in het donkere, modern ingerichte restaurant een heel eigen, zeer prettige sfeer.

 

 

Waarmee we bij de kaasgang kwamen. The Feta Cheese that wished to be a beetroot. Feta dus, omwikkeld met gelei van biet. Op een rond plaatje allereerst poeder van walnoot met erop een perfecte bal, gemaakt van feta, omwikkeld met gelei van biet. Erin gestoken een klein blaadje snijbiet maakte het perfecte plaatje compleet. De smaak van het geheel was op zijn minst anders te noemen, maar wel erg lekker. Althans, ik vond het erg lekker, ik ben een liefhebber van feta en van biet en de combinatie beviel me uitstekend. Erbij vers getoast briochebrood met knoflook en flink wat olijfolie. Ook erg smakelijk. Erbij een glas Domaine Zafeirakis, Limnionas, 2011.

 

 

Bij het eerste dessert kwam nog geen glas wijn, omdat het hier al om een drankje ging. Het gerecht was Milk Skin Bracelet. Wederom grappig gepresenteerd in een juwelendoosje een armband gemaakt van chocolade met een krokante vulling die erg leek op speculaas, maar toch weer net een iets andere smaaktoets had. Erg smakelijk! Erbij een glas likeur, home made met in ieder geval Delamain cognac erin. De kleur en consistentie leek op zijdezachte melk, vandaar de naam. De smaak was erg specifiek, het deed ons denken aan een droge baklava en aan een ouderwetse kandeel, zoals je heel vroeger wel kreeg bij geboorten. Erg leuk om op deze manier kennis te maken met traditionele Griekse gerechten in een nieuw jasje.

 

 

In het glas kwam een Argyros Estate, Vinsanto, 2007, 4 y.o. Een lekkere dessertwijn. Ik wist niet dat buiten Umbrië ook de naam Vin Santo gebruikt mag worden, maar klaarblijkelijk wel. Overigens hoor ik net dat Vin Santo een Griekse uitvinding is en als zodanig is dat ook vastgelegd. Ik neem aan dat meer mensen dat niet weten, dus weer een leuk weetje erbij! Het gerecht was Chocolate soup. We kregen een flinke bal van chocolade met eronder een crunch van chocolade met noten, zoute karamel en wat drank. Verder op het bord stipjes gelei van framboos, die heerlijk fris waren. Het was de bedoeling de bal kapot te slaan, de inhoud die gemaakt was van de genoemde ingrediënten van de crunch zou dan over het bord lopen, zodat we alles samen konden eten. Wat we deden en het was een absoluut heerlijk chocoladedessert. Niet te machtig, maar wel heel erg lekker.

 

 

De maaltijd werd afgesloten met een Orange explosion. Met veel stikstof kwam er een schaal met prachtige groene bladeren op tafel, waarop twee grote gouden ballen lagen. De bal was gemaakt van chocolade en karamel en gevuld met sinaasappelsap. Heerlijk en natuurlijk spectaculair om te zien.

 

 

We sloten deze gedenkwaardige maaltijd af met uitstekende espresso. De aangeboden friandises sloegen we af, we waren zeer voldaan. Ik vind Funky Gourmet een aanrader vanwege de belevenis, de ambiance, het uitstekende personeel en de grapjes en natuurlijk omdat ze traditionele Griekse gerechten in een nieuw jasje steken. Als ik weer in Athene ben keer ik er zeker terug.

 

 

 

 

 

Carla van Schelven