Weduwe van der Toorn in Scheveningen

Vroeger mochten we graag een visje eten bij De Weduwe van Toorn. Opeens kwam de klad erin en werd het er een stuk minder. Dat kwam, zo kwamen we achter, omdat de boel verkocht was en er een nieuwe eigenaar en kok waren. Ik las vorig jaar ergens dat Edwin van de Goor van Seinpost (inmiddels Cottontree Mer) de Weduwe had overgenomen en bij hem wilde ik het nog wel een keertje proberen.

Op deze mooie zonnige dag had ik gereserveerd voor de lunch en we namen plaats op het kleine terras. De vriendelijke mevrouw in de bediening vroeg of we water wilden en bracht ons de kaart.

Voor de kaarten verwijs ik naar de website, het menu hangt ter plekke op schoolborden.

Van de beperkte maar aardige wijnkaart kozen we een Enate ‘234’ 2017, Bodegas Enate, Somontano.

Ook besloten we tot het dagmenu, drie gangen voor 32.50.

Het voorgerecht was carpaccio van makreel, komkommer, mierikswortel, crème fraîche, haringkuit, raapstelen. Precies dat ook troffen we aan op het bord. Flinterdunne plakjes makreel, toefjes crème fraîche vermengd met haringkuit en mierikswortel, een paar mini stukjes komkommer en wat bladeren van raapstelen met wat vinaigrette. Een zeer klein gerecht met eerlijk gezegd opvallend weinig smaak. De makreel als zodanig herkende ik niet, er was in ieder geval erg weinig mee gedaan. Crème fraîche is crème fraîche, de hoeveelheid haringkuit en mierikswortel was dusdanig dat ze niet te proeven waren, komkommer is komkommer en raapsteel, tja, dat is raapsteel. Nogal teleurstellend eerlijk gezegd.

Het hoofdgerecht deze middag was gebakken rode poon, Hollandse asperges, Hollandaise saus. Op het bord twee gebakken filets, drie Hollandse asperges, wat Hollandaise saus en twee doormidden gesneden krieltjes in de schil. Op zich allemaal in orde, wat zout bracht iets meer smaak. Niets mis mee, maar ik werd er ook niet dolenthousiast van.

Het dessert tenslotte was vlaflip van de dag. Gepresenteerd in een glas. Helemaal vol, dus als je je lepel er in stak liep de inhoud eruit. Niet heel handig op kale tafels….In het glas yoghurt, siroop, sabayon en in het midden van dat geheel een sorbet van bloedsinaasappel. Bovenop nog wat gepofte rijst. Een lekkere vlaflip met een leuke verrassing en dan bedoel ik de sorbet van bloedsinaasappel.

We sloten af met een espresso en verlieten de Weduwe van Toorn. Ik weet betere adressen in de omgeving. In eerste instantie dacht ik nog eens terug te keren om gewoon iets van de kaart te eten, maar later dacht ik 'ach, waarom zou ik', een menu is tenslotte ook een soort visitekaartje.