Beddington's in Amsterdam

Beddington's. Een restaurant wat me intrigeerde en intrigeert. Ik zou deze vrijdagavond in Amsterdam zijn en we bedachten dat het wel leuk zou zijn de keuken van Jean Beddington eens te proberen. Reserveren was geen probleem, de dag ervoor werd ik ook nog keurig opgebeld om te vragen of we ook echt kwamen en de taxi zette ons iets na achten af in de Utrechtsedwarsstraat. En van de koks stond even buiten een luchtje te scheppen, we zochten even naar de ingang en hups, naar binnen. De ontvangst was bijzonder vriendelijk. Vrij ruim van opzet, minimalistisch - veel zwart, wit, her en der mooie bloemen - wat mij een wat grijzige, maar prettige, rustige indruk opleverde. Nu meen ik ook dat de stoelen, die zacht waren en toch lekker zaten grijs waren. Maar goed.
Een aperitiefje wilden we ook wel, champagne graag. Een lekkere frisse hier, ik ben alleen vergeten van welk huis. IJswater is geen probleem, brood en boter ook niet en de kaarten werden ons overhandigd.
Prettig klein is de kaart. Ik meen drie voorgerechten, vier tussen- en hoofdgerechten en vier nagerechten, waarvan er eentje dan kaas is. Al die gerechten kun je laten terugkomen in het menu wat je kiest. Wij kozen voor viergangen (48 euro), waarbij alleen het tussengerecht verschilde.
De wijnkaart is klein maar fijn en prettig geprijsd. We besloten tot een Limoux, 2001 van Toques et Clochers, die ik wel ken van o.a. Bij Mette en die ook Tanja goed beviel.
Er verscheen een amuse. Die amuse zette direct de toon van de avond wat mij betreft: wat een verrassing. Een oester was het. Rauw natuurlijk, maar op een granité van wasabi, met ook een gembertoets en ook nog iets frissigs erin. Bijzonder mooi! Erop een toef alfalfa, waar ik heel toevallig erg dol op ben, maar wat hier ook daadwerkelijk iets toevoegde. En van de weinige oesters die na bewerking nog steeds bijzonder lekker zijn. En om te onthouden deze...

Het voorgerecht was voor ons beiden gelijk: tonijn met bottargakrullen. Een gerecht in drieën: allereerst vier (of vijf) mooie dunne plakken goede tonijn, van die mooie donkerroodbruine, dus niet gekweekt, er links boven een rondje van gehakte stukjes tomaat, waarvan we zeker wisten dat er van alles doorzat, maar dat was dus helemaal niet zo, met erop de bottargakrullen. Die bottargakrullen intrigeerden ons, we kregen er ook een uitleg over en na enige tijd kwam de vriendelijke bediening met een verpakking waarin een stukje bottarga zat. Erg lekker van smaak dit spul...Het schijnt het Italiaanse equivalent van de bonitovlokken te zijn, om te onthouden dus voor de zomervakantie volgend jaar. En rechtsboven nog een glaasje met een tomatengroentenbouillon met een mooi toastje erbij. In al zijn eenvoud een mooi gerecht met een mooie samenhang tussen de onderdelen.

Mijn tussengerecht was linguine met verse krab en chili en die was precies zoals ik had gehoopt. Heel gewoon erg goed. Tanja had de kwartel en ook zij was zeer tevreden. En dat kon ik me goed voorstellen toen ik een hapje mocht proeven, ik heb nog niet eerder zo'n mooi mals kwarteltje geproefd. Niks droge pootjes en/of borstjes en mooi van smaak. Heel gewoon knap. De rode wijn, een Amarone Zenato Azienda Vinicota, 2000 was bij het kwarteltje ingeschonken en beviel goed. Ook bij ons hoofdgerecht, een tempura van kalfszwezerik in shisoblad met tofu-envelopjes gevuld met aubergine, gember, witte miso en tonkatsu-saus ging de wijn goed en hij beviel ook mij. Niet zo opzienbarend als die ene Amarone bij De Librije, maar ik vermoed ook dat we dat in Amaroneland niet meer gaan meemaken...
Nu was het hoofdgerecht, behalve erg lekker, ook heel erg veel en dat was een klein beetje jammer eigenlijk. De zwezerik was perfect trouwens, zo ook de tempura waar het shisoblad blijkbaar doorheen verwerkt was. De tofu-envelopjes vond ik ook zeer smakelijk, maar die waren aan de zware kant. De saus vond ik persoonlijk iets minder, op een wat rare manier deed hij me aan ketchup denken en dat vind ik niet zo prettig. Maar wederom: de combinaties zijn hier gewoon erg goed. Gedurfd, maar in orde.
Een kleine pauze stelden we inmiddels wel op prijs, ook een bezoekje aan het toilet kon inmiddels geen kwaad (leuk trouwens dat je vanuit het toilet - althans de deur die naar de toiletten leidt dus, zo de keuken inkijkt, waar slechts drie mensen bezig waren toen ik een blik wierp. Ik liep pardoes tegen een meneer aan die allerlei grapjes over de kookkunst van de kok maakte, waar ik wel om moest lachen, zeker toen bleek dat hij haar echtgenoot was).
De kaasjes komen hier op het bord. Maar liefst acht stuks, waarvan uiteraard tenminste twee Engels zijn. Een Shropshireblue en een mooie Stilton. Verder een stukje Chaource, die hier uitstekend was (een enkele keer wil het weleens voorkomen dat het korstje wat loslaat en dat levert een onsmakelijke hap op), een beetje Epoisses, iets van geit en de rest ben ik heel simpel vergeten.

We sloten af met wat espresso, die niet heel briljant was en verlieten erg tevreden dit gastvrije restaurant. Om zeker naar terug te keren!

Update: Jean Beddington is gestopt met haar restaurant in 2013.