De Gieser Wildeman in Noordeloos

Echtgenoot was vrij op deze vrijdag en we besloten te lunchen bij De Gieser Wildeman, want begin november hadden we een weekend, waarvan wij een gedeelte zouden organiseren, waaronder het diner op de zaterdagavond.
Als altijd was de ontvangst vriendelijk en we kregen een fijn tweetje bij het raam. We besloten om een Elzasser Crémant te proberen, een Bubb Royal Brut Prestige. Die Bubb beviel ons zo goed, dat we hem maar direct inlijfden als aperitief voor het diner begin november met de groep.
Erbij geserveerd op een servet een bakje van deeg met lavendel met Bellotaham, tapenade en een zalfje (?) van knoflook. Lekker.
We bekeken de kaart en kozen uit het menu Marché vijf gangen waarvan we dachten dat die ook geschikt zouden zijn voor de groep, uiteraard met inachtneming van onze voorkeuren.
Ik ben nogal te spreken over Portugese wijnen de laatste tijd en ook de uitgebreide (licht kostbare, dat dan weer wel) wijnkaart van de Gieser Wildeman ontdekte ik wat wijnen uit Portugal. Als witte wijn werd het een Quinta Lagoalva de Cima Reserva 2011, een blend van Arinto en Chardonnay, die ik erg lekker vond. Op de avond van de groep overigens leek het opeens of het Chardonnaydeel erg overheersend aanwezig was, op deze middag was dat zeker niet het geval.
Water wilden we ook graag, bruisend allebei deze keer en ook brood verscheen.
En een amuse. In een wit schaaltje plakjes rode gemarineerde rode biet, waartussen sushirijst, komkommer, mosterd en korianderpoeder zat. Een geweldig hapje vonden we. Vol smaak en goed in balans.
Het voorgerecht was ganzenlever. Ganzenlever als chaud-froid met truffel, prei, witte druiven en peer. Een schitterend bord kregen we met een rondje ganzenleverterrine, erop de gegeleerde saus met stukjes truffel. Bijzonder smakelijk samen. Ernaast compote van witte druiven en peer, wederom goed in balans en het gaf een prettig zoetje en een torentje van prei met prei en iets roods en flink wat peper. Ook erg lekker en vooral verrassend omdat het nu eindelijk eens niet allemaal zoet was wat op het bord lag naast de ganzenlever. Dat deed me deugd en ik vond het ook erg lekker voor de verandering. Ik hoop dat het veel navolging krijgt.
We gingen door met zeebaars. Zeebaars met verse witte bonen, eendenconfit, courgette en tomaat.
Een uitstekend stukje gebakken zeebaars kregen we wat lag op een bedje van witte bonen en piepkleine tomaatjes, die plopten in je mond. Op de zeebaars een soort taartje van cêpes met kruiden en kaas, gelei van courgette. Onder de zeebaars een mooie jus, witte boontjes, wat gesneden courgette en een goede, zurige Hollandaisesaus. Ernaast een quenelle spinazie, een veeg crème van witte bonen en een rolletje minicourgette gevuld met eendenconfit.
Bijzonder smakelijk en uitstekend klaargemaakt.
Het tweede tussengerecht waren coquilles. Coquilles met gebakken spinazie, gepofte paprika en Trompette de la morte. Een fleurig opgemaakt bord verscheen met erop een cirkel van beurre blanc met stukje gepofte paprika, links en rechts een perfect gebakken coquille met erop wat wilde spinazie en op noord en zuid wat stukjes Trompette de la mort. In al zijn eenvoud weer een prima gerecht. Uitstekend in balans.
We waren toe aan de rode wijn. Dat was een Herdade da Calada, Vale da Calada. Een Portugese wijn uit de Alentejo, behoorlijk elegant.
Erbij het hoofdgerecht. Hollands hert als filet en gestoofde schouder. In het oorspronkelijke gerecht zoals dat op de menukaart stond zou er een cannelloni van knolselderij bij zitten, maar echtgenoot is allergisch voor knolselderij, dus dat werd onder andere biet.
Een keurig minimalistisch bord kregen we met drie schitterende stukjes filet met een heerlijke jus van hert eronder en fantastische cantharellen erop. Verder op het bord een torentje van stoofvlees van het hert, rode biet, rode kool, een spruitje en wat pompoen. Ook nog een cakeje met een gekarameliseerd uitje erin en het smakenpalet was compleet. Alweer een erg fijn gerecht.
Het dessert was heel toepasselijk. Gieser Wildemannetjes uit de oven met pistachespijs, tonkabonenijs en amandelcakeje.
Ik zie tot mijn schrik dat ik helemaal vergeten ben om het bord te fotograferen. Wat erg jammer is want het zag er schitterend uit met die lieve kleine halve stoofpeertjes gevuld met het spijs van pistache, het leuke cakeje, een heerlijke merengue van citroen en het heerlijke tonkabonenijs. Wat jammer nu.
Bij het dessert overigens nog een glaasje Mavrodaphne of Patras, Reserv Vintage 2005. Een zeer prettige dessertwijn met hinten van rozijntjes.
Espresso wilden we ook nog wel, die is hier uitstekend. Erbij kwam nog een klein kommetje met een heerlijke crème karamel en een plateautje met heerlijke snoepjes. Meer dan tevreden besloten we gewoon het hele menu over te nemen voor de avond met de groep, inclusief de wijnen en nadat we afscheid hadden genomen, ook van de koks, verlieten we dit gastvrije en vriendelijke restaurant. Gelukkig maar dat het dicht bij ons huis ligt!
Rest me nog te vertellen dat de avond begin november ook een groot succes was, ik had niet anders verwacht gezien de kwaliteit die dit restaurant levert, maar was blij dat dat bevestigd werd.