Brasserie Flo in Parijs

Opeens kreeg ik de kriebels, ik wilde in de kerstvakantie wel ergens heen. Ik vind het altijd een wat rommelige vakantie op de een of andere manier en dat gehang in huis vind ik maar niks. Parijs moest het worden bedacht ik, want we waren er dan weliswaar al heel vaak geweest, maar de kerstlampjes had ik nog nooit gezien en de jongens mogen erg graag rondlopen in Parijs.

Eerst overwoog ik een appartement, maar dat liet ik vallen. Het ging om de lampjes, het moest niet te lang duren want thuis waren ook de nodige verplichtingen.

Een hotel zoeken ging op zich rap, ik wist ongeveer waar ik wilde zitten. Een prima hotel trouwens. Voor de liefhebber: hotel Taylor. Over het algemeen zit ik liever op de zuidoever, maar voor dit bezoek was dit een uitstekend hotel.

Na prettige wandelingen langs de Grands Magasins, de opera, de Eiffeltoren

en uiteraard de Champs Elysees fristen we ons op in het hotel en wandelden naar het gereserveerde restaurant.

De terugkerende lezers weten dat wij nogal te spreken zijn als gezin over Brasserie Bofinger en dat we daar ook meestal wel een keertje eten tijdens onze verblijven in Parijs. Deze keer was ik eigenwijs geweest. Ik wilde dat de jongens ook Flo, de baker van alle brasserieen van deze keten, zouden leren kennen. Een reservering via internet is geen probleem.

Rondom 21.00 liepen we binnen, de brasserie ligt op loopafstand van hotel Taylor.

De ontvangst was vriendelijk, het personeel is hier jong.

De tafel was in orde. Aan de krappe kant, maar dat zijn ze meestal. De kaart is identiek aan die bij Bofinger. Alle brasserieen van de keten hanteren dezelfde kaart. Ook dezelfde wijnkaart overigens.

Het grote verschil zit 'm in het personeel. Is dat bij Bofinger ervaren, hier was het onervaren. Zijn ze bij Bofinger op hun manier attent, hier zijn ze arrogant. Zijn ze bij Bofinger vriendelijk voor kinderen, hier hebben ze last van kinderen. Een immens verschil, wat je dus pas merkt als je er bent. Wij lieten ons natuurlijk niet uit het veld slaan en bogen ons over de kaart. Om een aperitiefje moesten we zelf vragen. Biertjes voor ons, wandelen maakt nu eenmaal dorstig, fris voor de jongens.

Veel zuurkool op de kaart en verder het menu voor 31.50.

Dat menu namen echtgenoot en ik. Voor ons beiden de oesters, die in orde waren. Niet spectaculair lekker, terwijl ik me van Bofinger herinner dat ik ze erg lekker vond, een beetje raar. Erbij een fles (dat werden er later wat meer vanwege ongenoeggevoelens) lekkere witte Beaune, die ons prima beviel.

IJswater is overigens geen probleem.

De jongens kozen vooraf voor de slakken en waren tevreden.

Met de hoofdgerechten hadden de jongens meer problemen, eigenlijk stond er niets op de kaart waar ze echt trek in hadden. In mijn onschuld leek het me daarom voor hen prettig om de Andouillette de Troyes met heel veel A-tjes erachter te kiezen.

De fout van mijn leven. Mensenkinderen zeg, wat was dat een ongelofelijk smerig ding. Ik weet: over eten mag je niet al te negatief doen, maar dit stonk ten eerste vreselijk (op een vraag van mij of deze geur de bedoeling was kreeg ik een positief antwoord) en de smaak was werkelijk wanstaltig. Maurits had een hap genomen en sloeg wit uit, dus ik vond dat ik het ook moest proberen. Het was afschuwelijk. Absoluut afschuwelijk.

We vermanden ons en de jongens waren het erover eens dat de frieten die erbij lagen in orde waren.

Wij hadden allebei de tonijnsteak met groentjes genomen en die was redelijk. Niet bepaald bijzonder en de groenten waren afgrijselijk klein gesneden, waardoor ik eigenlijk ging twijfelen of ze wel vers waren.

Een toetje moest er toen natuurlijk nog komen.

De keus binnen het menu was beperkt, maar er zat wel een créme brulee bij.

Nu had Maurits heel goed door natuurlijk dat het personeel hier nogal ergerlijk was, dus hij stelde nogal zuinigjes voor dat hij dan die créme brulee van het menu zou nemen (blijkbaar voorzag hij al dat op een normale manier bestellen tot gedoe zou leiden) en ik een a la carte toetje zou kiezen. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. Ik koos voor de Baba. Een gigantische baba overigens, die volgens de regels der kunst aan tafel werd overgoten met iets zoeterigs-rummerigs. Ik prefereer de baba's die gedrenkt zijn in rum, zonder het zoete, maar goed. De room erbij was ook niet zoals ik die graag heb, te dun.

Ole ging voor de profiterolles. Echtgenoot nam uiteraard ook de créme brulee.

De toetjes waren verder goed. Koffie namen we niet hier, het was genoeg geweest.

Flo was dus niet precies wat ik ervan had verwacht, de ervaring op zich was in die zin wel weer leuk dat we met ons viertjes toch precies weten wat we verwachten en wat we willen. En gelukkig kunnen we ook nog grinniken om dit soort ervaringen. Voortaan dus weer naar Bofinger!

De volgende ochtend wandelden we nog even terug naar LaFayette om de gigantische Kerstboom in die prachtige galerie te bewonderen.

Ook de prachtige, bewegende etalages van Au Printemps en La Fayette zijn 's ochtends wat makkelijker te zien dan 's avonds.

De Eiffeltoren was toen weer gewoon, de avond ervoor was hij (slimme man toch die Sarkozy) in Europastijl verlicht. Het had wel wat, dat grote plein bij Trocadero, vol met mensen, heel veel kastanjeverkopers en die blauwe Eiffeltoren.