Timeless in Gorinchem

Timeless in Gorinchem. Nu heb ik ooit eens in een buitenwijk van Gorinchem bij een erg trieste Chinees iets gegeten en verder ken ik het plaatsje helemaal niet. Ja, van het journaal, ok...
Marja kwam met Timeless op de proppen en ook de website zag er goed uit, dus dat moesten we proberen.
Keurig op tijd reden we het oude centrumpje binnen, stuitten op allerlei eenrichtingsstraten en van Marja mocht ik niet tegen het verkeer inrijden, dus parkeerde ik maar, want het moest toch vlakbij zijn. We liepen de hoek om, zomaar de Molenstraat in en Marja zag al direct waar we moesten zijn. Dat zag ze aan een oude stationsklok zonder wijzers. Dat vond ik weer bijzonder knap, want ik registreer dan weliswaar wel de klok, maar niet de ontbrekende wijzers, laat staan dat ik de link naar het restaurant maak.

De entree is leuk. Althans, dat vind ik. Een ruime hal met zo'n marmeren viertredentrap en dan een hele hoge deur waardoor je het restaurantgedeelte instapt. Houten tafels, houten stoelen, houten vloer, lambrisering, leuke verlichting, linnen lopertjes, kortom: eetcafachtige inrichting.
De vriendelijke jongeman vertelde ons dat we een tafeltje mochten kiezen. Een tweetje bij het raam dus maar. We waren de enige gasten en dat bleven we ook, een beetje jammer wel. Navraag leerde ons dat het 's avonds wel altijd erg druk is.
Een aperitiefje wilden we wel. Nu stond er iets bubbelends open en dat bleek een Montlouis uit de Loire te zijn. Nu had ik daar slechte ervaringen mee bij Jean-Jean, maar nadat diezelfde vriendelijke jongeman ons verzekerd had, dat deze absoluut geen naar zuurtje zou hebben, gingen we overstag. En inderdaad, een lekkere saumur, bestaande uit 90 % Chenin Blanc en 10 % chardonnay (aldus de jongeman). Erbij een amuse:panna cotta van mosselen met een schuim van knolselderij en een kaasstengel. De panna cotta was top, mooi fris en compact , zo ook het schuim, warm, en ook de combinatie van de smaken kon me erg bekoren, leuk gevonden !

De kaart werd ons overhandigd met erbij een uitleg van het menu. Alle vijf de gangen werden genoemd, dat kost dan 42,50. Vier gangen komt op 35.50 en drie op 29.50.
Dat menu sprak ons wel aan, alhoewel het ons wat veel leek. We besloten na rijp beraad om het hoofdgerecht (lamscarré met worteljus) te laten vallen en ook het dessert (pinacolada, maar dan uit elkaar gehaald qua onderdelen) wilden we wisselen voor iets wat we op de kaart hadden gezien. Dat kon allemaal, hoewel de jongeman het niet kon nalaten op te merken dat hij zeker het dessert van het menu zou nemen....Tja, dat kan natuurlijk.
We bekeken de wijnkaart, die hier niet meer dan aardig is en konden eigenlijk vrij moeilijk een keuze maken. We besloten dus gewoon de Montlouis door te drinken, waarom niet tenslotte. Bij ons hoofdgerecht, wat dus eigenlijk het tussengerecht was, zouden we dan wel wat rode wijn nemen en bij de kaas zouden we wel verder zien. Inmiddels werd er erg lekker heel donker brood neergezet, met wat tapenade en wat gezouten boter, die ons goed beviel.

Het voorgerecht, paté van eendenlever, paling en groene appel met een soepje van rode biet met kokkels en een pesto van peterselie arriveerde op een rechthoekig bord, wat wat probleempjes opleverde bij het neerzetten, maar het zag er mooi uit.
Een marbré van groene appel (licht verkleurd), eendenlever en stukjes paling. Ernaast vier tipjes behoorlijk sterke ansjovispasta. Daarnaast een toef friséesla en dan het kopje bietensoep, waarnaast dan een huisgemaakt melbatoastje lag. Veel smaken, die ikzelf niet direct zou kiezen eerlijk gezegd. Ik begrijp nog steeds niet goed waar de groene appel goed voor is, en ook de paling in combinatie met de eendenlever - die uitstekend was - zou niet direct in me op komen. De ansjovistipjes vond ik uiteraard lekker, want ik hou er nu eenmaal van, maar of ze nu echt iets toevoegen, dat weet ik dan weer niet. Het soepje was goed. Flink wat kokkeltjes ook en ook de peterseliepesto was smakelijk. De frisée heb ik de frisée gelaten, zo ook het toastje. Even over denken dus.....
Het hoofdgerecht, gebraden duif met een truffelrisotto, zwezerik, truffelsaus en balsamico van 15 jaar oud kon me bekoren. De duif was uitstekend, mooi wild en mooi rosé, de risotto vond ik ook lekker, alhoewel die wat strakker van smaak had gekund, zo ook de truffelsaus. De zwezerik vond ik vlak eerlijk gezegd en wat de balsamico (op een apart lepeltje geserveerd) er nu precies bij moest, dat weet ik weer niet. Het was wel mooie balsamico trouwens. Oh ja en nog wat blaadjes spinazie lagen erbij.
Hierbij dronken we een rode Bordeaux, een Chateau Peyredoulle 2000, die lekker was.
Deze wijn dronken we ook door bij de kaas. Geen wagen hier, maar vier stukjes op een vakjesbord geserveerd. Een stukje Saint Nectaire met ik meen gebrande pecannoten, een stukje Chaumes (erg lekker deze!) met druiven, een stukje Grottin met ook iets van noten geloof ik en een puntje Cabrales Picos met gekonfijte cranberries. Erbij notenbrood met vreemd genoeg dezelfde tapenade, die we aan het begin van de maaltijd ook kregen. Goede, doch simpele kaasjes.

De vriendelijke jongeman zwaaide ondertussen vriendelijk gedag, zijn dienst zat erop en hij werd vervangen door een strak in het pak zittende jongeman, die assertiviteit hoog in het vaandel heeft staan.
Tot onze verrassing kregen we ook nog een dessertamuse: crème caramel met vijgencompte en gehakte pistachenootjes, erg lekker en we waren ons inmiddels aan het buigen over welke dessertwijn we zouden nemen bij ons dessert. De mijnheer in het pak, die een nogal irritante manier van uitserveren van de borden heeft - veel te dicht langs je heen - vertelde ons dat hij daarbij zou schenken een....Pfff zeg, wilden we dat wel eigenlijk ?.....Jullie begrijpen: de chemie tussen hem en mij was niet optimaal.
Nu mochten we de door hem voorgestelde dessertwijn even proeven en helaas beviel die ons goed, dus we gingen akkoord. Het was een Valumba Museum Muscat, Australië, die erg lekker was en vast goed zou passen bij ons dessert, vier bereidingen van chocolade. Dat deed ie dus ook.
Van links naar rechts troffen we een chocolademousse met passievruchtengelei en een krokant stukje spekkoek aan, een brownie met bosbessensaus, een boomstammetje met een coulis van mango en een bavarois met gehakte amandelen. Stuk voor stuk heerlijke hapjes en vreemd genoeg niet te zwaar, wat ik dan weer erg knap vind.

We sloten af met een espresso, waarbij we huisgemaakte bonbons kregen en na het betalen van de rekening (113,00, wat ik uitermate keurig vind) verlieten we Timeless.
We concludeerden dat we het over het geheel genomen eens zijn met de recensies elders (Lekker en Iens): hier wordt uitstekend gekookt, maar er schort het een en ander aan ambiance (slechte stoelen) en bediening en dat is vooral voor de kok erg jammer, lijkt me.

Update: Timeless is niet meer, momenteel is restaurant La Cubanita er gevestigd. Of dit de La Cubanita van de tapasketen is, weet ik niet, ik ben er niet geweest.